6.30μ.μ.
Μαράσλειο
Μαρασλή (Μετρό Ευαγγελισμός)
Νέο πεδίο δόξης για τις αγορές
ή
αιτία κοινωνικής αντεπίθεσης;
ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
Π. Παπακωνσταντίνου
Ουδείς εξ όσων χρόνια τώρα έκαναν κριτική στο μοντέλο της «ελεύθερης αγοράς», θριαμβολογεί σήμερα - πλην ολίγων Κλαζομενίων. (Οι οποίοι επιχαίρουν μάλλον επειδή όχι μόνον δεν έχουν καταλάβει τη φύση της κρίσης, αλλά
κυρίως επειδή και η κριτική τους πιθανόν να μην ήταν μετά λόγου γνώσεως). Αλλωστε, συνήθως χαιρέκακοι μπορούν να είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τα πράγματα ως οπαδοί.
Οσοι χαίρονται τώρα με την κρίση, διέρχονται απ' την ίδια κοιλάδα στην οποία περιδιάβαινε με υπερφίαλη έπαρση η δογματική ανοησία των νεοφιλελεύθερων, όταν
δεν άκουγαν κουβέντα απ' την εν λόγω κριτική, όταν λοιδορούσαν όσους προέλεγαν για την κρίση και την προέβλεπαν. Μιλάμε για τα χάπατα και τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού
διότι οι ασκούντες την πραγματική εξουσία νεοφιλελεύθεροι, και στην πολιτική, και στην οικονομία, ήξεραν πού το πάνε το πράγμα, ήξεραν για την καταστροφή που επέρχεται και συνειδητώς επέλεξαν τον δρόμο που θα την έφερνε πάνω μας, διότι στο μεταξύ πλούτισαν, λήστεψαν, άρπαξαν.
Ηταν επιλογές τους
η καταλήστευση του περιβάλλοντος, η διασπορά του πολέμου, η αφαίμαξη των φτωχών, η διάβρωση της παραγωγής, η καθαίρεση της εργασίας. Δεν ήταν λάθος. Ηταν συγγνωστή επιλογή. Ο βραχύς ορίζοντας του κέρδους πρυτάνευσε, διότι ακριβώς αυτό το κέρδος δεν είναι βραχυπρόθεσμο, αλλά για τους περισσότερους απ' τους καπιταλιστές (ή μάλλον τους καλύτερους, ήγουν πιο φονικούς) εξασφαλισμένο.
Μπορεί ορισμένοι από δαύτους
να πληρώσουν την κρίση (όπως ο «τελευταίος» πληρώνει τον λογαριασμό σε ένα τραπέζι), αλλά το πραγματικό της κόστος θα το πληρώσει ο κόσμος της εργασίας και του παραγωγικού επιχειρείν.
Δεν είναι ο «κακός» καπιταλισμός που καταρρέει, ο «καπιταλισμός-καζίνο», ούτε οι αισχρές του παρεκβάσεις, η «απληστία», η «ασυδοσία» και η «αλητεία», είναι το ίδιο το σύστημα που αναδιατάσσει τη δομή του, η ίδια η ασθένεια που επανατοποθετείται μέσα στο σώμα που αποτελεί την τροφή της. Η κρίση αυτή θα παράξει τους νέους πλούσιους όπως και τις νέες στρατηγικές κυβερνητικής.
Από την εποχή τού «laissez faire», της πρώτης «παγκοσμιοποίησης», του «ελεύθερου εμπορίου» στις αρχές του 20ού αιώνα, από την μπελ επόκ επαναλαμβάνεται με εφιαλτική ομοιότητα η ίδια σπείρα στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Ούτε το κραχ του 1929, ούτε το εργατικό κίνημα, ούτε η δημιουργία των εργατικών κρατών (πόσω μάλλον η κατάρρευσή τους), έχουν εμποδίσει τον καπιταλισμό να ανεβάζει στη σκηνή της ανθρώπινης κωμωδίας το ίδιο έργο.
Οι διαφορές βρίσκονται στη ρητορική κάθε εποχής: «πόλεμος των πολιτισμών» σήμερα, εισβολή των δυτικών δυνάμεων στο Πεκίνο τότε· αποικιοκρατία μέσω των κανονιοφόρων τότε, αποικιοκρατία μέσω των γιάπηδων τώρα· «ζωτικός χώρος» τότε, «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» σήμερα· φτώχεια τύπου Ντίκενς τότε, «διαβίωση κάτω απ' το όριο της φτώχειας» σήμερα.
Ουκ έστι τέλος στις ομοιότητες και την ανακύκλωση των συνεπειών τους. Απλώς σήμερα τα μεγέθη έχουν πλέον γιγαντωθεί. Οσον η διαφορά ενός Πάντσερ της Βέρμαχτ που σήμερα μοιάζει με κονσερβοκούτι μπροστά σε ένα Αμπρααμς των ΗΠΑ. Ομως «νέα τάξη» τότε, «νέα τάξη» και τώρα. Μάλιστα επί τα βελτίω, καθ' ότι, υποθέτω, ούτε οι ναζί θα τσιτσίδωναν ηλεκτρονικώς τους ταξιδιώτες στα αεροδρόμια, όπως κάνουν τώρα οι ΗΠΑ ή η δημοκρατική Ολλανδία (αυτό το αγλάισμα του πιο αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού σε όλη την οικουμένη από κτίσεως κρατών).
Δεν είναι η παθολογία του καπιταλισμού που καταρρέει (για μιαν ακόμα φορά), αλλά το ίδιο το σύστημα που ανασυντάσσεται για να προκαλέσει ακόμα περισσότερον όλεθρο, όταν «ξανασταθεί στα πόδια του», ακόμα πιο άρρωστο, ακόμα πιο τέλειο.
Το ειρωνικόν είναι ότι ο καπιταλισμός υφίσταται κριτική ήδη 2.000 χρόνια πριν να γεννηθεί, αν λάβουμε υπ' όψιν την αποστροφή των ανθρώπων απέναντι σε ό,τι γεννά ακραίον πλούτο κι ακραία φτώχεια ταυτοχρόνως, έτσι όπως την εξέφρασαν οι φιλόσοφοι (ακόμα και οι θρησκείες) από την κλασσική κιόλας εποχή. Δεν είναι η ανθρώπινη φύση που συνάδει με τον καπιταλισμό, είναι ο καπιταλισμός που απάδει της ανθρώπινης φύσης -όχι όμως και με την ταξική φύση των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι τάξεις είναι ο καταλύτης της metamorphosis, όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Είμαστε στην άμπωτιν των επαναστάσεων και των κινημάτων του 20ού αιώνα κι αυτό ίσως να οδηγήσει, εν μέσω της νέας κρίσης, τις εργαζόμενες μάζες σε μια νέα στάση απέναντι στα πράγματα. Προς τη βαρβαρότητα ή τον εξανθρωπισμό; αυτό είναι πάντα το ερώτημα της ταξικής πάλης...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 10.Χ.2008 stathis@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου