αφιέρωμα: εργατική Πρωτομαγιά

1^η Μάη 2008

Να διαλέξουμε το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα!

Ενάντια στην ακρίβεια, τη λιτότητα, την ανεργία, το ασφαλιστικό

Για να μην ξεχνάμε:

-Την 1η Μαϊου του 1886 ( εργάσιμη μέρα) γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωσαν στις ΗΠΑ. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία, από τους οποίους οι 80.000 στο Σικάγο. Στην κεφαλή της πορείας ο συνδικαλιστής Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα εφτά τους παιδιά. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο μέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμιτ, όταν απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό, ακολούθησε συμπλοκή και η Αστυνομία με τους μπράβους της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά, σκοτώνοντας 4 απεργους και τραυματίζοντας πολλούς.
Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο κατά της αστυνομικής βίας στην πλατεία Χέιμαρκετ. Η διαδήλωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική, όμως όταν η αστυνομία πήρε εντολή να τη διαλύσει με τη βία, ρίχτηκε μια χειροβομβίδα από τη μεριά των διαδηλωτών, ανοίχτηκε πυρ κατά βούληση με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 4 διαδηλωτές, 6 αστυνομικοί (από φίλια ή αντίπαλα πυρά) και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός.
-Κατηγορήθηκαν οι συνδικαλιστές, όλοι εκτός από δύο γερμανοί μετανάστες. Στις 11 Νοεμβρίου 1887 ανέβηκαν στην αγχόνη τραγουδώντας τη Μασσαλιώτιδα οι Πάρσονς, Σπάιτς, Φίσερ, ΄Ενγκελ , ο Λουί Λίνγκ αυτοκτόνησε στο κελί του λίγο πριν απαγχονιστεί....
Οι Φίλντεν, Σβάμπ και Νίμπ έμειναν 7 χρόνια φυλακή αφού μια μέρα πριν εκτελεστούν, ο κυβερνήτης μετέτρεψε την θανατική ποινή τους σε ισόβια κάθειρξη .

Στην Ελλάδα ο πρώτος εορτασμός της Πρωτομαγιάς έγινε το 1892 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη.
- Το 1893 2000 άτομα διαδήλωσαν στις 2 του μάη, που ήταν Κυριακή, ζητώντας 8ωρη, εργασία, αργία την Κυριακή και ασφάλιση των εργατικών ατυχημάτων.
-Το 1894 γίνεται εκδήλωση με τα ίδια αιτήματαστο Στάδιο. Μετά το 1894 δε φαίνεται να υπήρξαν εορτασμοί της Πρωτομαγιάς.
- Το 1922 γιορτάστηκε η Πρωτομαγιά στον Πειραιά, στον Ηλεκτρικό.
-Η πρώτη Πρωτομαγιά που βάφτηκε στο αίμα ήταν εκείνη του 1924 . Στην πλατεία Κοτζιά έγινε συγκέντρωση από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, η οποία απαγορεύτηκε από την κυβέρνηση Παπαναστασίου. Η αστυνομία χτύπησε τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο εργάτης Σ. Παρακευαϊδης και να τραυματιστούν δεκάδες άλλοι.
-Το 1929, έχοντας ψηφίσει το Ιδιώνυμο, η κυβέρνηση Βενιζέλου προχώρησε σε 400 συλλήψεις, κατάληψη γραφείων εργατικών συνδικάτων και κατασχέσεις εφημερίδας.
-Η ματωμένη Πρωτομαγιά του 1936. Έγιναν 3 συγκεντρώσεις σε Αθήνα - Πειραία. Στην ιστορία έμεινε εκείνη της Θεσσαλονίκης. Στις 29 Απριλίου είχε ξεκινήσει η μεγάλη απεργία των καπνεργατών, επεκτάθηκε γρήγορα σε κάθε μέρος της Ελλάδας που υπήρχαν κέντρα επεξεργασίας καπνού και γρήγορα έγινε πανεργατική. Ο Ι Μεταξάς σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη είχε δηλώσει ότι οι αρχές έπρεπε να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. Στις 9 Μαϊου στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης ο νεαρός οδηγός Τάσος Τούσης. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τον τοποθετούν πάνω σε μια ξύλινη πόρτα και τον μεταφέρουν στους δρόμους της πόλης διαμαρτυρόμενοι. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300. η μάνα του Τούση θα πληροφορηθεί το γεγονός, θα τρέξει και θα πέσει μοιρολογώντας πάνω στο παιδί της. Αυτή τη φωτογραφία θα δει δημοσιευμένη ο Γ. Ρίτσος και εμπνευστεί τον Επιτάφιο. Στο σημείο εκείνο στήθηκε το μνημείο του καπνεργάτη.
- Πρωτομαγιά του 1944 εκτελούνται 200 κρατούμενοι από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου - οι περισσότεροι Ακροναυπλιώτες και Αναφιώτες εξόριστοι, που είχαν παραδοθεί στους κατακτητές από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου- στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ήταν αντίποινα, γιατί στις 27 Απριλίου 1944 , στους Μολάους της Λακωνίας, αντάρτες του ΕΑΜ έστησαν ενέδρα σε πομπή τεσσάρων γερμανικών αυτοκινήτων, σκοτώνοντας ένα Γερμανό στρατηγό, τους επιτελείς του και το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς του.


"Σκοπευτήριο Καισαριανής¨
του Γ. Ρίτσου

Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.
γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες.
-η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο-
ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.
Είδατε πουλιά, που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους, τον ανατέλλοντα πυρφόρον.
είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν' ανοίγουνε στο μέλλον.
εμείς μερτικό δε ζητήσαμε...Τίποτα...μόνον
θυμηθείτε το: αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας."

Α΄ 10ήμερο του Μαΐου οι αιτήσεις αναπληρωτών – ωρομισθίων για τη νέα σχολική χρονιά 2008/09

Το χρονοδιάγραμμα του ΥΠΕΠΘ για την διαδικασία πρόσληψης αναπληρωτών ωρομισθίων για το σχολικό έτος 2008/09 είναι το παρακάτω:

Από 5/5 μέχρι 10/5 υποβολή αιτήσεων αναπληρωτών – ωρομισθιών.

- 16/6 λήξη συμβάσεων ωρομισθιών.

- Από 16/6 μέχρι 4/7 καταχώριση προϋπηρεσίας αναπληρωτών – ωρομισθιών.

- Από 7/7 μέχρι 10/7 σύνταξη και ανακοίνωση προσωρινών πινάκων αναπληρωτών – ωρομισθιών.

- Από 11/7 μέχρι 15/7 υποβολή ενστάσεων κατά του προσωρινού πίνακα.

- Από 16/7 μέχρι 18/7 οριστικοποίηση και κύρωση πινάκων αναπληρωτών – ωρομισθιών.

Για τις προσλήψεις αναπληρωτών, προβλέπονται τα εξής:

- Από 1/8 μέχρι 5/8 αποστολή λειτουργικών κενών, διά των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης, στο ΥΠΕΠΘ.

- 20/8 προσλήψεις αναπληρωτών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

- 1/9 παρουσίαση αναπληρωτών.

- Από 2/9 μέχρι 9/9 επιμόρφωση αναπληρωτών.

- Από 1/9 μέχρι 5/9 επικαιροποίηση των λειτουργικών κενών, διά των Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης.

πηγή: http://www.alfavita.gr

Μείωση ωραρίου εργασίας σε εκπαιδευτικούς που έχουν και συντηρούν παιδιά ή γονείς με αναπηρία άνω του 67% ή σύζυγο με αναπηρία 100%

Με βάση το άρθρο 16 παρ. 4 & 5 του Νόμου 2527/1997 (ΦΕΚ 206Α ) και το άρθρο 5 του Προεδρικού Διατάγματος 193/Τ998 (ΦΕΚ 84Α) πρoβλέπεται ρητά η «μείωση του ωραρίου εργασίας, κατά μία (1) ώρα ημερησίως στα άτομα που έχουν παιδιά ή γονείς με πνευματική, ψυχική ή σωματική αναπηρία άνω του 67% ή σύζυγο με αναπηρία 100% τον οποίο συντηρούν». Επιπλέον με το άρθρο 8 παρ. 3 του Νόμου 2880/2001 (ΦΕΚ 9Α) η παραπάνω διάταξη «εφαρμόζεται και για τους υπαλλήλους που έχουν με δικαστική απόφαση την επιμέλεια ατόμου με ειδικές ανάγκες, καθώς και για ανάδοχους γονείς, ατόμου με ειδικές ανάγκες, για όσο χρόνο διαρκεί η αναδοχή».
Σύμφωνα όμως με καταγγελίες εκπαιδευτικών αλλά και συνδικαλιστικών φορέων, όπως ο Σύλλογος εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ», διαπιστώνεται ότι Διευθυντές και προϊστάμενοι εκπαίδευσης, αρνούνται να εγκρίνουν τις αιτήσεις εκπαιδευτικών που ζητούν τη μείωση του ωραρίου εργασίας τους, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία.

πηγή: http://www.alfavita.gr

ΟΧΙ ΣΤΟ ΘΕΡΜΟΔΥΝΑΜΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟ

Ο ΧΙ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ NATURA 2000 ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ GR2540002(ΒΑΤΙΚΑ-ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ)

Βροντερό ΟΧΙ είπαν οι Ελαφονησιώτες και οι Βατικιώτες στο θερμοδυναμικό εργοστασίο της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Δευτέρα του Πάσχα και χιλιάδες κόσμου παραβρέθηκε στο συλλαλητήριο στη παραλία της Πούντας απέναντι από την Ελαφόνησο.

ttp://elafonisoslakonias.blogspot.com

Ζουν άνθρωποι εδώ!

Το επιτρεπτό ωράριο απασχόλησης των ωρομισθίων

ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ

Σύμφωνα με την αριθμ. 202/2006 Πράξη του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το ωράριο απασχόλησης των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών, που παρέχουν διδακτικό έργο με μία ή περισσότερες συμβάσεις στην ίδια βαθμίδα εκπαίδευσης, δεν μπορεί να υπερβαίνει το μισό του υποχρεωτικού ωραρίου του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού του οικείου κλάδου και βαθμίδας εκπαίδευσης (ένδεκα (11) ώρες για τους κλάδους ΠΕ και ΤΕ01 ή δεκατέσσερις (14) ώρες για τον κλάδο ΔΕ01 της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και δώδεκα (12) ώρες για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση αντίστοιχα).
Σύμφωνα με την ίδια ως άνω Πράξη, οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, που απασχολούνται με συμβάσεις σε διαφορετικές βαθμίδες εκπαίδευσης, μπορούν να απασχολούνται μέχρι του συνόλου του υποχρεωτικού εβδομαδιαίου ωραρίου του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού του οικείου κλάδου και βαθμίδας εκπαίδευσης (κλάδοι ΠΕ είκοσι μία (21) ώρες, κλάδος ΤΕ01 είκοσι δύο (22) ώρες, κλάδος ΔΕ01 είκοσι οκτώ (28) ώρες για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και είκοσι τέσσερις (24) ώρες για τους κλάδους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης).


Πηγή: ΥΠΕΠΘ, Φ.361.1/214/64492/Δ1 , Αθήνα 18 Ιουνίου 200
Από αlfavita.gr

Tο “βαθύ κράτος” της αμάθειας

του Χρήστου Κάτσικα

Βρισκόμαστε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μπροστά σ΄ ένα εκπαιδευτικό παράδοξο: οι μαθητές μας "οικοδομούν" τη γνώση τους στο τρίγωνο "σχολείο-φροντιστήριο-ιδιαίτερο", "ροκανίζουν" την εφηβεία τους με "γερμανικά ωράρια" ασκήσεων και εξετάσεων, μπαζώνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό με υπέρογκα φροντιστηριακά έξοδα, κι όμως δε μαθαίνουν. Τα τελευταία χρόνια, στο Ελληνικό σχολείο, φαίνεται να «ανασυγκροτείται» ένας πρώιμος αναλφαβητισμός, μέσα σε μια γενιά που υποστηρίζεται ότι «κολυμπάει» στις δυνατότητες και τις ευκαιρίες των «υπερλεωφόρων» της πληροφορίας. Αναφερόμαστε σ΄ ένα ολοένα και αυξανόμενο τμήμα μαθητών μας που αδυνατούν να αρθρώνουν συνεχή λόγο, να ελέγχουν και να λογικοποιούν τις σκέψεις τους χωρίς χάσματα και αντιφάσεις, να κάνουν λογικές αφαιρέσεις ή να κατανοούν γραπτά κείμενα εκτός από τα υποτυπώδη, που σκοντάφτουν σε ερωτήσεις που απαιτούν κρίση. Το ζήτημα είναι πάρα πολύ σοβαρό, καθώς στη γενίκευση του φαινομένου μπορούμε να μιλήσουμε για την εφιαλτική προοπτική μιας τεχνολογικώς υπεραναπτυγμένης και παράλληλα πειθαρχημένης κοινωνίας "κατακερματισμένων ανθρώπων" - υπηκόων, ένα είδος "προσοντούχων αγραμμάτων" και αργότερα «σοφών άσχετων». Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο μια διαδικασία απόκτησης ενός συνόλου γνώσεων αλλά πρέπει να είναι και η κριτική ανάγνωση και του κόσμου με αυτές τις γνώσεις αλλά και των γνώσεων σε σχέση με τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Paulo Freire ο στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας πρέπει να βοηθάει τους μαθητευόμενους «να διαβάσουν τη λέξη και τον κόσμο ταυτόχρονα». Διαφορετικά, δημιουργούνται από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ειδικοί που είναι «ημιαναλφάβητοι» γιατί μπορούν να «διαβάσουν τη λέξη», αλλά είναι αξιοθρήνητα ανίκανοι να διαβάσουν τον κόσμο. Είναι σε θέση να διαβάσουν τα κείμενα της ειδικότητας τους, αλλά δεν κατανοούν τον κόσμο. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι σαφή: • Ποιοι είναι οι οικονομικοί, κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί όροι που βρίσκονται στον πυρήνα αυτού του προβλήματος;• Πως η διαπίστωση της εκπαίδευσης της αμάθειας οργανώνεται από τις σειρήνες της εκπαιδευτικής τρομολαγνείας και προβάλλεται από τις κυρίαρχες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες, γνωρίζοντας καλά τα οχυρά των νοημάτων, θέλουν να ξαναμοιράσουν την τράπουλα;Aπό την εκπαίδευση στην κατάρτισηΤο ερώτημα που «ξεκλειδώνει» την κατανόηση των μορφωτικών προτεραιοτήτων στην εποχή της «Νέας Οικονομίας» και της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης, είναι: ποιες κατηγορίες εργαζομένων από την άποψη των πνευματικών ικανοτήτων, γνώσεων και δεξιοτήτων είναι απαραίτητες σήμερα για τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου;Η τεράστια αύξηση της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, καθώς και το βάθεμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να οργανώνει την παραγωγή με πολύ λιγότερο υψηλά ειδικευμένο - επιστημονικό δυναμικό. Ταυτόχρονα τα σύγχρονα μέσα παραγωγής, έχοντας ενσωματώσει το τυποποιημένο κομμάτι της διανοητικής εργασίας, διευκολύνουν ακόμη περισσότερο την ελάττωση του επιστημονικού δυναμικού και την αναπλήρωσή του από ένα μαζικό στρώμα χειριστών της νέας τεχνολογίας. O πυρήνας της αντίληψης του νεοφιλελευθερισμού για την εκπαίδευση, το σχολείο, τη μόρφωση είναι ότι αυτή πρέπει να είναι άμεσα συμβατή με την αγορά και να αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία ενός εργαζόμενου, ο οποίος θα γνωρίζει κάποιες πληροφορίες και εφαρμογές, θα μπορεί να επανεκπαιδεύεται σε νέες δεξιότητες που απαιτεί η αγορά εργασίας και να εντάσσεται έτσι στη δια βίου εκπαίδευση, η οποία είναι στην πραγματικότητα δια βίου κατάρτιση και επανακατάρτιση. Το ζητούμενο δεν είναι η σύνθεση των γνώσεων, η κατανόηση της κοινωνίας και του κόσμου, πολύ περισσότερο δεν είναι η ανάπτυξη δυνατοτήτων για την αλλαγή της κοινωνίας. Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της «εκμάθησης της μάθησης», με στόχο την επιλεκτική αξιοποίηση τεμαχισμένων γνώσεων σε συνθήκες εργασίας που αλλάζουν. Μιλάμε για την εξοικείωση του μαθητή με δεξιότητες απαραίτητες στην αγορά εργασίας, τον εφοδιασμό του με ένα “κουτί πρώτων βοηθειών” γεμάτο από βασικές γνώσεις / δεξιότητες με τις οποίες θα βγει στην αγορά εργασίας.Η μετάλλαξη της γνώσης σε πληροφορία, η αποδοχή ότι οι γνώσεις αλλάζουν κάθε λίγα χρόνια και οι πληροφορίες ακόμη ταχύτερα οδηγεί στην αφαίρεση από το σχολείο των ερμηνευτικών εργαλείων της γνώσης. Oι “μεγάλες διηγήσεις” που οδηγούσαν στη διαμόρφωση μιας συνολικής θεώρησης της φύσης και της κοινωνίας από το μαθητή δεν έχουν θέση στο σχολείο, είναι άχρηστες. Aυτό που ενδιαφέρει είναι ο μηχανιστικός χαρακτήρας της μάθησης και η γνώση βασικών πληροφοριών για τον κόσμο που ζει ο μαθητής χωρίς ερμηνευτικό πλαίσιο. Πρόκειται για το είδος της εκπαίδευσης που εφαρμόζουν και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις στους εργαζόμενους τους στα κατώτατα κλιμάκια, από τους οποίους ζητούν βασικές δεξιότητες χωρίς καμία κριτική και δημιουργική σκέψη. Τα σχολεία μας και η διδασκαλία έχουν κυριαρχηθεί από την «μονοκρατορία της κουλτούρας των επιχειρήσεων». Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής την θέση μας : η «εκπαίδευση της αμάθειας» δεν εντάσσεται στην παθολογία της καπιταλιστικής εκπαίδευσης, δεν είναι σε καμιά περίπτωση δυσλειτουργία του αστικού σχολείου, μια «άτυχη στιγμή του συστήματος» η οποία μπορεί να επιδιορθωθεί ή να θεραπευθεί μέσα από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Η «εκπαίδευση της αμάθειας» ανήκει στη φυσιολογία του αστικού σχολείου, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του, το οποίο δεν μπορεί να το αποβάλλει όσες μεταρρυθμίσεις και αν κάνει. Αν το αποβάλλει δεν θα μπορεί να λειτουργήσει καθώς δεν θα μπορεί να πραγματοποιήσει το σκοπό της στα πλαίσια του καπιταλισμού: να εκπαιδεύσει αφενός κατάλληλα τη δική της νέα γενιά, ως «συνέχεια του εαυτού της», εξοπλίζοντάς την με την ιδεολογία της και με γνώσεις και ικανότητες οι οποίες απαιτούνται για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και του κράτους και αφετέρου να «εκπαιδεύσει» τη νέα γενιά της εργατικής τάξης, έτσι ώστε αυτή να γίνει ικανή και πρόθυμη για εκμετάλλευση. Είναι «ζήτημα ζωής και θανάτου» του ίδιου του συστήματος η «παραγωγή» παθητικών, συναινετικών, δογματικών, υπομονετικών, εξουσιαζόμενων, άκαμπτων, συντηρητικών προσωπικοτήτων που αντιστέκονται στην αλλαγή της κοινωνίας προκειμένου να κρατήσουν ανέπαφες τις παραδοχές τους για τον κόσμο που ζουν.Φυσικά το φαινόμενο αυτό κάθε άλλο παρά έχει μόνο σχολικά αίτια. Aυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει όταν αναλογιστεί ποια είναι τα πρότυπα που σήμερα, στην “κοινωνία της γνώσης” και “των δικτύων”, προβάλλονται στους νέους ανθρώπους: ο ατομισμός, οι αξίες της ιδιωτικότητας, η απόρριψη της συλλογικής δράσης, η απαξίωση της συμμετοχής στα κοινά, ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός, η λογική “ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους”, ο χρησιμοθηρικός χαρακτήρας της γνώσης, όλα αυτά και άλλα πολλά αποτελούν από μόνα τους τις “έξυπνες βόμβες” στα δίκτυα της μάθησης. H κρατούσα αντίληψη για την παιδεία προσπαθεί να πείσει ότι η μόνιμη και σταθερή απασχόληση ανήκει στο παρελθόν και καλεί σε συμφιλίωση με την απασχολησιμότητα. H αντίληψη αυτή επιβαρύνεται με την πρόσδοση ενός εργαλειακού χαρακτήρα στη γνώση καθώς ταυτίζει τις έννοιες “μόρφωση” και “επανεκπαίδευση” με την παροχή γνώσεων και δεξιοτήτων χρηστικού χαρακτήρα, δηλαδή, άμεσα εφαρμόσιμων στην αγορά εργασίας. Nα η ιδέα που “ξύνει” τη γνώση ως συλλογικό εργαλείο ερμηνείας και αλλαγής του κόσμου και τη μεταλλάσσει σε γνώση ως στενή εφαρμογή για την επίτευξη του ατομικού στόχου που στοιχίζεται με τις έννοιες “κόστος” - “κέρδος”. Eδώ η γνώση έχει εφαρμοσμένη και μόνο διάσταση και μετατρέπεται σε “δεξιότητα,” ενώ η σχολική ύλη είναι εξ αρχής προορισμένη για το “σκουπιδοτενεκέ” της μνήμης την επομένη των εξετάσεων.

αναδημοσίευση από alfavita.gr

Να αποσυρθεί το σχέδιο νόμου για την Ειδική Αγωγή

ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ :

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ

Το σχέδιο νόμου που παρουσίασε το ΥΠΕΠΘ (2/4/2008) στο Ζάππειο, καθώς και το περιεχόμενο της συνέντευξης του Υπουργού Παιδείας, έγιναν σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την ειδική εκπαίδευση: τη χρονιά που διανύουμε δεκάδες τμήματα ένταξης σε ολόκληρη τη χώρα βρέθηκαν χωρίς εκπαιδευτικούς, την ίδια στιγμή που ο υφυπουργός Παιδείας έδινε τη δυνατότητα (μέσω εγκυκλίου που εξέδωσε) να μετακινούνται εκπαιδευτικοί από ΣΜΕΑ για να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν ακόμα σε γενικές τάξεις.

Τα προβλήματα της ειδικής εκπαίδευσης είναι απόρροια των πολιτικών επιλογών και πρακτικών των σημερινών και παλαιότερων κυβερνήσεων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και χαρακτηρίζονται από απουσία βούλησης για να επιλυθούν τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρίες: έγκαιρη διάγνωση, πρώιμη παρέμβαση, εκπαίδευση, επαγγελματική αποκατάσταση και αυτόνομη διαβίωση. Οι χαμηλές χρηματοδοτήσεις (οι οποίες φέτος ήταν ακόμα χαμηλότερες τόσο για τη γενική όσο και για την ειδική εκπαίδευση), τα ημίμετρα που αφορούν στην ίδρυση και στελέχωση Σχολικών Μονάδων Ειδικής Εκπαίδευσης, η υπολειτουργία των σχολικών μονάδων όπου αυτές υπάρχουν, σηματοδοτούν τον τρόπο που η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται σε επίπεδο κοινωνικής πολιτικής το πεδίο της εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρία στη χώρα μας.

Το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου που δόθηκε στη δημοσιότητα αποτελεί το χειρότερο σχέδιο νόμου από όσα κυκλοφόρησαν την τελευταία διετία και δείχνει για ακόμα μια φορά το σαφή προσανατολισμό του ΥΠΕΠΘ όχι μόνο στην υποβάθμιση και αποδόμηση των δομών της ειδικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, αλλά σηματοδοτεί ταυτόχρονα τον πολυκερματισμό του χώρου της σε όλα τα επίπεδα. Εξακολουθεί να αποτελεί ένα κλασικό διακηρυκτικό σχέδιο που αποφεύγει να τοποθετηθεί στα ζητήματα που απασχολούν την εκπαίδευση και την επαγγελματική αποκατάσταση των ΑΜΕΑ στην Ελλάδα. Είναι στο σύνολο του ένα γραφειοκρατικό κατασκεύασμα, με «αριστοκρατικές αντιλήψεις», οι οποίες με λογική «μάρκετινγκ» προσπαθούν να πείσουν για την επιστημονικότητά τους τη στιγμή που έχουν πολλές επιστημονικές ασάφειες. Το σχέδιο νόμου εξυπηρετεί συντεχνιακά συμφέροντα, ενισχύοντας τον ιατρογενή προσανατολισμό της ειδικής εκπαίδευσης και ακυρώνει στην πράξη με τις γραφειοκρατικές του διατάξεις ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εν δυνάμει θετικό από την προσφορά των χιλιάδων εκπαιδευτικών του χώρου. Κινείται σε πλαίσια οικονομικής διαχείρισης, έχοντας σαν γνώμονα την εκφρασμένη πολιτική της λιτότητας στο χώρο της εκπαίδευσης, ενώ δεν αναγνωρίζει τις αναγκαιότητες του χώρου της ειδικής εκπαίδευσης αναφορικά με την χρηματοδότηση των σχολείων και την επέκταση και στήριξη των δομών και των υπηρεσιών που μπορούν να βοηθήσουν στην κοινωνική ένταξη των ΑΜΕΑ. Καθιερώνει και επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στο πλαίσιο της ειδικής εκπαίδευσης πιστοποιώντας και με αυτόν τον τρόπο τις στρατηγικές κυβερνητικές επιλογές στο χώρο της εκπαίδευσης, επιλογές που εκπορεύονται από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής ένωσης.

Η ειδική εκπαίδευση εξακολουθεί να αποτελεί το φτωχό συγγενή της εκπαίδευσης και αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι όχι απλώς δεν χρηματοδοτείται με τα αναγκαία κονδύλια, αλλά είναι η πρώτη στην οποία γίνονται περικοπές.

Οι 18.585 μαθητές που φοιτούν σε σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής βρίσκονται κυρίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ δεν υπάρχει εικόνα για τη μαθητική διαρροή. Ασάφεια παρουσιάζεται επίσης για την πορεία των μαθητών μετά τη φοίτηση τους σε πλαίσια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα σήμερα απουσιάζει η θεσμοθέτηση και η στήριξη υποστηρικτικών δομών που θα επιτρέπουν στα ΑΜΕΑ να έχουν αυτόνομη διαβίωση και επαγγελματική αποκατάσταση. Στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ατόμων με ειδικές ανάγκες που περνά ένα μεγάλο μέρος της ζωής της σε εκπαιδευτικά πλαίσια, στη συνέχεια μένει στο σπίτι, χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτική πέραν από αυτή των επιδομάτων και του οίκτου.

Η ανυπαρξία πλήρους και ουσιαστικής διάγνωσης, στήριξης για τους μαθητές με ειδικές ανάγκες μέσα από τη δημόσια, δωρεάν Εκπαίδευση οδηγεί χιλιάδες παιδιά στα ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες να επωμίζονται ένα δυσβάστακτο οικονομικό βάρος. Επιπρόσθετα επιβαρύνονται τα Ασφαλιστικά Ταμεία με σημαντικά ποσά μιας και ένα μέρος της δαπάνης καλύπτεται από αυτά.

Οι γονείς και οι κηδεμόνες των ατόμων με αναπηρία προκειμένου να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις στοιχειώδεις ανάγκες των παιδιών τους «στραγγίζονται» οικονομικά (όσοι βέβαια έχουν κάποια οικονομική άνεση) αφού καταφεύγουν σε « Ιδιωτικά Ειδικά Κέντρα» για να αγοράσουν αμφιβόλου ποιότητας υπηρεσίες και να μπορέσουν να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους αυτά που η πολιτεία όφειλε να τους παρέχει. Ταυτόχρονα γίνονται θύματα πιέσεων και ρουσφετολογικών μηχανισμών.

Πίσω από τις ψευδεπίγραφες κορώνες περί «εκπαιδευτικής και κοινωνικής ένταξης» των ΑΜΕΑ, τους αλλεπάλληλους νόμους και διατάγματα, κρύβεται μια θλιβερή αλήθεια: λιγότερο οικονομικό κόστος με τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή του «κοινωνικού και ανθρωπιστικού προφίλ του οργανωμένου κράτους» και μεταφορά της συλλογικής ευθύνης του απέναντι στα ΑμΕΑ, στην ατομική ευθύνη και την προσωπική ευαισθησία του καθενός. Η Ειδική Εκπαίδευση σήμερα φαίνεται να βάλλεται από μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζοντας κι επεκτείνοντας πολλά από αυτά που θέσπισε η προγενέστερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η αντίληψη της ένταξης των ατόμων με ειδικές ανάγκες, έτσι όπως προβάλλεται κι επιχειρείται, καταντά επικίνδυνη για τα παιδιά αυτά και τις οικογένειές τους, αν αναλογιστεί κανείς την καταστροφική δυναμική του ήδη άνισου, άδικου και άκρως ανταγωνιστικού κοινωνικού κι εκπ/κού μας συστήματος.

Η σημερινή δομή του γενικού σχολείου, το περιεχόμενο της εκπαίδευσης (που προσανατολίζεται στις αξίες της αγοράς, στις επιταγές της οικονομίας και τα συμφέροντα του κεφαλαίου), οι προτάσεις για νέα μέτρα (εξετάσεις από την πέμπτη κι έκτη δημοτικού, η αξιολόγηση του εκπ/κού έργου και των σχολικών μονάδων με βάση τα αποτελέσματα των εξετάσεων αυτών), καθώς και τα νέα βιβλία με το συγκεκριμένο περιεχόμενο, δομή και μεθοδολογία, σε συνδυασμό με την κατάργηση ή υπολειτουργία των υποστηρικτικών μονάδων ειδικής αγωγής, θα θέσουν στο περιθώριο πρώτα και κύρια τους μαθητές με ειδικές εκπ/κές ανάγκες, θα μεγαλώσουν τα ποσοστά μαθητικής διαρροής από το δημοτικό προς το γυμνάσιο και θα βοηθήσουν την άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο της Ειδικής εκπαίδευσης.

Το γεγονός ότι το σχέδιο νόμου κατοχυρώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία (βεβαίως χωρίς να αναφέρει από ποια ηλικία) ανασύρει ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα: την ανυπαρξία ειδικών νηπιαγωγείων, τόσων και τέτοιων που να μπορούν να υποδεχτούν τον άγνωστο ακόμα αριθμό των μαθητών που είναι σε αυτή την ηλικία. Το γεγονός επίσης ότι για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης λειτουργεί τμήμα της δημόσιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης σε άλλο φορέα εκτός του Υπουργείου Παιδείας και συγκεκριμένα στους δήμους με βάση την τροπολογία (άρθρο 32, ν.3577) μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι θα «ανοίξει» ένας μεγάλο «φαγοπότι» ίδρυσης ειδικών νηπιαγωγείων σε δήμους και ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς με τις «ευλογίες» της πολιτείας. Απέναντι σε αυτήν την προοπτική το υπουργείο για άλλη μια φορά σιωπά.

Η τελευταία έκδοση του σχεδίου νόμου ενισχύει την ψευδεπίγραφη πολιτική που επαγγέλλεται την προώθηση της «ένταξης» των ΑΜΕΑ, ενώ υποσκάπτει τις αντισταθμιστικές δομές της ειδικής εκπαίδευσης. Αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί στα μυαλά των κυβερνώντων είναι το ότι «η ένταξη υπηρετείται καλύτερα, όταν οι δομές και οι υπηρεσίες της ειδικής εκπαίδευσης υποβαθμίζονται και καταργούνται».

Το τελευταίο προσχέδιο:

§ Κατηγοριοποιεί τα ΑΜΕΑ με τρόπο προβληματικό αναφορικά με την αντιμετώπισή τους και χρησιμοποιεί ορολογία που δεν ανταποκρίνεται σε επιστημονικά δεδομένα (π.χ. η χρήση του όρου διαφοροδιάγνωση εμπεριέχεται στην έννοια διάγνωση, η εκπαιδευτική αξιολόγηση προηγείται της εκπαιδευτικής παρέμβασης και δεν αποτελεί πρόγραμμα συστηματικής παρέμβασης, ο δόκιμος όρος είναι «σοβαρές και χρόνιες παθήσεις» και όχι «χρόνια μη ιάσιμα προβλήματα κ.α. πολλά….)

§ Διακατέχεται από «αριστοκρατικές» και ρατσιστικές αντιλήψεις (π.χ. ο υπουργός χρησιμοποιεί τον όρο «περιστατικά» στη συνέντευξή του, αναφερόμενος σε μαθητές με αναπηρίες). Ταυτόχρονα για την ομάδα των μαθητών με ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες και ταλέντα (5% από πού;) (βλ. χαρισματικούς και ευφυείς μαθητές) οι οποίοι πιθανά….. αποτελούν «το εθνικό μορφωτικό κεφάλαιο»!!!!!, δίνει στον εαυτό του τη δυνατότητα να αποφασίσει για την εκπαίδευσή τους με ανάθεση… σε όποια Πανεπιστημιακά Ιδρύματα (ελληνικά ή ξένα….) εκδηλώσουν ενδιαφέρον…..

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΔΕΝ του σχεδίου νόμου:

§ Δεν δηλώνεται πως το κράτος πρέπει να είναι ο αποκλειστικός φορέας ίδρυσης σχολικών μονάδων ειδικής εκπαίδευσης.

§ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ από ποια ηλικία τα παιδιά με αναπηρίες θα βρίσκονται σε ειδικά νηπιαγωγεία, δημοτικά και σχολικές μονάδες της δευτεροβάθμιας…. (στο τελευταίο προσχέδιο οριζόταν η ηλικία των 5 ετών για τα νηπιαγωγεία), δεν οριοθετείται το πλαίσιο λειτουργίας των τμημάτων πρώιμης παρέμβασης σε ειδικά νηπιαγωγεία, και επιπλέον δεν αναφέρεται η αναγκαιότητα για γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία με βάση τους «στόχους» που θεωρητικά αναφέρει το σχέδιο νόμου.

§ Δεν γίνεται καμία αναφορά για τη προοπτική των ατόμων με ειδικές ανάγκες μετά τα 25 αλλά και για τη μέριμνα των παιδιών πριν τα 5.

§ ΔΕΝ αναγνωρίζει και δεν κατοχυρώνει επαγγελματικά τους αποφοίτους των ΕΕΕΕΕΚ, ακυρώνοντας στην πράξη την σκοπιμότητα της λειτουργίας τους. Εξακολουθεί να τα κρατά αδιαβάθμητα, αποσιωπώντας την αναγκαιότητα διεύρυνσης του ρόλου τους μέσω των δομών που χρειάζεται να θεσμοθετηθούν και να στηριχτούν, προκειμένου οι απόφοιτοι των ΕΕΕΕΚ να μπορούν να έχουν αυτόνομη διαβίωση, επαγγελματική αποκατάσταση και αξιοπρεπή ζωή. Αφήνει λοιπόν ένα μεγάλο τμήμα των υπηρεσιών της ειδικής αγωγής στα χέρια ιδιωτών.

ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΣΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ:

Α. Στην ακύρωση της ένταξης των ΑΜΕΑ σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής αφού:

§ «Πετάει» εκτός γενικών σχολείων (ιδιαίτερα της δευτεροβάθμιας) ακόμα και τους μαθητές με ελαφρές μαθησιακές δυσκολίες, τοποθετώντας τους σε ειδικά γυμνάσια και λύκεια (ας σημειωθεί ότι στο τελευταίο προσχέδιο του Αυγούστου 2007 τα ειδικά γυμνάσια και λύκεια θα δέχονταν μαθητές με κινητικές αναπηρίες και προβλήματα ακοής) (άρθρο 7, παρ.β). Στην πράξη οι δομές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα δέχονται μόνο τους «ικανούς» να προχωρήσουν, αυτούς που ανταποκρίνονται στο πνεύμα της εντατικοποίησης και του ανταγωνισμού. Οι τάξεις θα είναι περισσότερο ομοιογενείς με βάση τα κριτήρια του νέου ρόλου αυτής της εκπαιδευτικής βαθμίδας, που προβλέπει και το τελευταίο πόρισμα του ΕΣΥΠ….

§ Δεν αναγνωρίζει τη σύμφωνη γνώμη των γονέων για τη φοίτηση του παιδιού τους σε οποιοδήποτε σχολικό πλαίσιο (άρθρο 2, παρ.1).

§ Θεσμοθετεί δυο τύπους τμημάτων ένταξης με την ίδρυση « προγράμματος διευρυμένου ωραρίου» (άρθρο 6 , παρ.δ), χωρίς να προβλέπεται τίποτε για το πλαίσιο λειτουργίας του. Στην εκπαιδευτική πρακτική θα υπάρξει ένα μικρό «μονοθέσιο ειδικό σχολείο» εντός του γενικού σχολείου, που θα κρατά εκτός τάξης τους μαθητές με αναπηρίες οι οποίοι με ευθύνη της πολιτείας δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το ειδικό σχολείο που ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ στην περιοχή τους.

§ Ορίζει εμμέσως ως κριτήριο για τη φοίτηση μαθητή με αναπηρία σε γενικό σχολείο την ικανότητα της αυτοεξυπηρέτησης!!!!!

Β. Στον κατακερματισμό των εκπαιδευτικών και στην προετοιμασία εισόδου στο χώρο της εκπαίδευσης ειδικοτήτων από ιδιωτικά κολέγια (μετά την αναγνώριση των τίτλων τους) μέσω ενός απίθανου σε αριθμό και είδος!!! εξειδικεύσεων του εκπαιδευτικού προσωπικού, όπου όλοι μπορούν να χωρέσουν……..

§ Καθιερώνει τον κλάδο Π71, ΠΕ72, (δασκάλων ειδικής αγωγής) και Π61 (νηπιαγωγών ειδικής αγωγής), ΠΕ11 (καθηγητών ειδικής φυσικής αγωγής) «τακτοποιώντας» ζητήματα αποφοίτων από σχολές Πανεπιστημιακές, που δημιουργήθηκαν χωρίς προδιαγραφές (τμήμα Μακεδονίας, Κορίνθου, Παν/μιο Βόλου-τμήμα ειδικής αγωγής), (άρθρο 9). Δημιουργείται έτσι η πρώτη ΤΕΡΑΣΤΙΑ κατηγορία εξειδίκευσης εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ εξειδίκευση ανά αναπηρία) με επαγγελματικές κατηγορίες που δημιουργούνται στη βάση εικονογράφησης προπτυχιακών μαθημάτων!!!!! Επισημαίνεται δε ότι για όλες τις κατηγορίες ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού απαιτείται παιδαγωγική κατάρτιση, ενώ για τους αποφοίτους του τμήματος Μακεδονίας, στους οποίους δίνεται το δικαίωμα να διδάξουν σε Τ.Ε. γενικών σχολείων χωρίς να έχουν παιδαγωγική κατάρτιση, δεν αναφέρεται καν αν είναι απόφοιτοι παιδαγωγικού τμήματος (που δεν είναι…)

Γ. Στην καθιέρωση ελαστικών εργασιακών σχέσεων (ωρομίσθιοι (άρθρο 13 παρ.4. )

Δ. Στην έντονη γραφειοκρατικοποίηση των δομών της ειδικής εκπαίδευσης, με στόχο τον πλήρη και ασφυκτικό έλεγχο όλων των δομών της.

§ Καθιερώνει 5μελή επιτροπή στα νέα όργανα που αντικαθιστούν τα ΚΔΑΥ ( ήταν 3μελής) (άρθρο 4).

§ Καθιερώνει την αξιολόγηση του έργου του νέου θεσμού (ΚΕΔΔΥ) σε ετήσια βάση(άρθρο 4).

§ Δίνει νέα καθήκοντα στο νέο θεσμό που θα επιχειρήσει να λειτουργήσει στην πράξη, αποδυναμώνοντας τον πιθανό υποστηρικτικό του ρόλο, αφού δεν αυξάνει τον αριθμό του προσωπικού, την ίδια στιγμή που «θεωρητικά φιλοδοξεί» να εντάξει σε εκπαιδευτικές δομές μαθητές με ειδικές ανάγκες οι οποίοι αυτή τη στιγμή για πολλούς λόγους βρίσκονται εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας(άρθρο 4).

§ Τέλος, γίνεται δυσμενής διάκριση για δασκάλους που υπηρετούν στα ΕΕΕΕΚ (ακύρωση της «υποτιθέμενης πιθανής οργανικότητας» των δασκάλων από τον ίδιο τον υπουργό, άρθρο 24, παρ.1 ).

Εκτίμηση μας είναι ότι ο χώρος της εκπαίδευσης πρέπει να ασχοληθεί συστηματικότερα με όλες τις ομάδες μαθητών και ατόμων που αποκλείονται από το σχολείο. Μια από αυτές τις ομάδες είναι και τα άτομα με αναπηρία. Χρειάζεται να παλέψουμε για:

§ Καθιέρωση αποκλειστικά Δημόσιας, δωρεάν και υποχρεωτικής εκπαίδευσης, επαγγελματικής κατάρτισης και αποκατάστασης των ΑμΕΑ, σε σχολικές μονάδες του ΥΠΕΠΘ. Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή.

§ Διαχειριστικό έλεγχο στις ιδιωτικές μονάδες ειδικής εκπαίδευσης και μετατροπή τους σε δημόσιες.

§ Γενναία αύξηση των δαπανών για την ειδική εκπαίδευση, την ειδική επαγγελματική κατάρτιση, την αυτόνομη διαβίωση και την προστατευμένη εργασία.

§ Έγκαιρη διάγνωση και καταγραφή των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ίδρυση, όπου χρειάζεται, δημόσιων ειδικών σχολείων (νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια. Εργαστήρια κλπ) με πλούσιο εξοπλισμό, εποπτικό υλικό και υποδομή.

§ Δημιουργία Τμημάτων Ένταξης σε κάθε σχολική μονάδα α/βάθμιας και β/βάθμιας εκπαίδευσης. Στήριξή τους με αναγκαία μέτρα (μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, επαναπροσδιορισμός περιεχομένου και μεθόδων διδασκαλίας, ώστε να προλαμβάνονται μαθησιακές δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σχολείο) και μέσα (κατάλληλη υλικοτεχνική και κτιριακή υποδομή, πλούσιος εξοπλισμός, εκπ/κό και εποπτικό υλικό, σύγχρονα μέσα τεχνολογίας, κατάλληλο εκπ/κό λογισμικό, βιβλιοθήκες).

§ Μαζικοί διορισμοί στην ειδική εκπαίδευση (ΣΜΕΑ, ΚΔΑΥ, ΕΕΕΕΚ) τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διορισμός, μετάθεση, τοποθέτηση εκπαιδευτικών στην ειδική εκπαίδευση με απαραίτητο προαπαιτούμενο την 5ετή προϋπηρεσία στη Γενική Εκπαίδευση. Όχι στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Νέα επετηρίδα διορισμών με βάση το χρόνο λήψης του πτυχίου. Στελέχωση των ειδικών σχολείων με τις απαραίτητες ειδικότητες.

§ Κατοχύρωση παιδαγωγικής – εκπαιδευτικής κατεύθυνσης των ΚΔΑΥ, άμεση, επαρκή και ποιοτική στελέχωση τους, μικρότερες περιοχές ευθύνης ανά δήμο άρα πολύ περισσότερα ΚΔΑΥ, λιγότερες διοικητικές αρμοδιότητες, κινητές μονάδες που θα επισκέπτονται τα σχολεία και θα στηρίζουν τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά. Τα ΚΔΑΥ να υλοποιούν την Υποστήριξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες.

§ Αναβάθμιση των υπαρχόντων και ίδρυση νέων μονάδων παροχής δημόσιας και δωρεάν, ειδικής επαγγελματικής εκπαίδευσης (ΕΕΕΕΚ) με στόχο την αξιοποίηση των δυνατοτήτων των ΑμΕΑ. Διεύρυνση του ρόλου τους με ίδρυση μονάδων αυτόνομης διαβίωσης, προστατευμένων εργαστηρίων και νομοθετική κατοχύρωση των αποφοίτων τους.

§ Αύξηση του αριθμού των μετεκπαιδευομένων δασκάλων Ειδικής Αγωγής στα διδασκαλεία, καθιέρωση του θεσμού της μετεκπαίδευσης σε θέματα ειδικής αγωγής και στη β/βάθμια εκπ/ση, περιοδική επιμόρφωση με τη χρηματοδότηση του υπουργείου του προσωπικού όλων των ΣΜΕΑ, αλλά και των εκπ/κών της γενικής εκπ/σης σε θέματα ειδικής αγωγής.

§ Κατάργηση του νόμου 2817 και του ν. 3194/2003 που κατηγοριοποιεί τους εκπαιδευτικούς της ειδικής εκπαίδευσης και ανατρέπει κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στο χώρο της ειδικής αγωγής.

§ Εξίσωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών στα ολιγοθέσια Ειδικά Σχολεία με το ωράριο των συναδέλφων στα πολυθέσια Ειδικά και τα Τμήματα Ένταξης.

§ Μόνιμη σταθερή, προστατευόμενη εργασία για τα άτομα με ειδικές ανάγκες τόσο στο Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομέα.

Απρίλης 2008

Η ελαστική εργασία στην εκπαίδευση

η ελαστική εργασία στην εκπαίδευση

του Χρ. Ρέππα

Τα τελευταία χρόνια το εργασιακό τοπίο στην εκπαίδευση αλλάζει δραματικά , όπως άλλωστε και στους περισσότερους εργασιακούς χώρους. Συνήθως η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και γενικά τα εργασιακά θέματα θεωρούνται στενά επαγγελματικά ζητήματα που αφορούν μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική από τη μια απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή εργασιακή απόδοση και από την άλλη προωθεί όλο και περισσότερο υποβαθμισμένες μορφές εργασίας στα σχολεία. Το είδος επομένως και η ποιότητα των εργασιακών σχέσεων όμως έχουν καθοριστική επίδραση στο εκπαιδευτικό έργο. Η διδασκαλία είναι ένα φαινόμενο με διπλή όψη : έχει ταυτόχρονα παιδαγωγική και εργασιακή διάσταση. Είναι και μεταβίβαση της γνώσης και η εργασία των εκπαιδευτικών. Βλέποντας τα πράγματα απ΄ αυτή την σκοπιά δε μπορεί να διαπιστώσουμε τη στενή αλληλεξάρτηση της μιας πλευράς με την άλλη και τη σημασία που έχει το είδος και η ποιότητα του εργασιακού καθεστώτος στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού έργου.

Ο νέος τύπος εργασιακών σχέσεων, που εδώ και μια δεκαπενταετία εισάγονται στα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως και στο ελληνικό , είναι προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση κερδοφορίας του , μειώνοντας την αξία της εργατικής δύναμης. Οι αλλαγές στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων συμβαδίζουν με τις γενικότερες αλλαγές στη μορφή και το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στο βαθμό που η εκπαίδευση ως περιεχόμενο και ως προσανατολισμός υποτάσσεται στις απαιτήσεις της αγοράς , οι εργασιακές σχέσεις ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Η ελαστική εργασία αποτελεί καθεστώς σήμερα στην εκπαίδευση και βάζει καθοριστικά τη σφραγίδα της σε κάθε πλευρά της λειτουργίας της.

Μια σειρά στρατηγικού χαρακτήρα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επισημαίνουν τις βαθιές αλλαγές στη μορφή και το χαρακτήρα της εργασίας. Αναφερόμαστε στο ΄΄Λευκό Βιβλίο για την Ανάπτυξη και την Ανταγωνιστικότητα΄΄ , το ΄΄Λευκό Βιβλίο για την Εκπαίδευση για την Κατάρτιση ΄΄, το ΄΄ Πράσινο Βιβλίο ΄΄ , που προωθούν την ανατροπή του μοντέλου της σταθερής και μόνιμης εργασίας προς όφελος ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Από τις αλλαγές αυτές διαμορφώνεται ένας νέος τύπος εργαζόμενου : ο απασχολήσιμος με καμιά σταθερότητα στην εργασία , υποαμειβόμενος και εργασιακά περιπλανώμενος , με υποτυπώδη κοινωνική ασφάλιση που ποτέ δεν μπορεί να του εξασφαλίσει συνταξιοδότηση. Βασικός μοχλός προώθησης τέτοιων εργασιακών σχέσεων στο χώρο της εκπαίδευσης στάθηκε η ύπαρξη μιας μακροχρόνιας ανεργίας , που ανάγκασε πολλούς πτυχιούχους παιδαγωγικών και καθηγητικών σχολών ν’ αποδεχτούν τους χειρότερους εργασιακούς όρους προκειμένου προκειμένου ν΄ εξασφαλίσουν μερικά μόρια που θ΄ ανοίξουν το δρόμο για τη μονιμοποίηση τους. Για δεκαετίες η προσωρινή εργασία των εκπαιδευτικών αποτελούσε ένα μικρό διάστημα του εργασιακού τους βίου που αποτελούσε συνήθως τον προθάλαμο του μόνιμου διορισμού . Από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή. Στην περίοδο αυτή προσωρινή εργασία αποχτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά κυρίως με την μεγάλη αύξηση των χρόνων αναμονής για διορισμό που σε πολλές περιπτώσεις ισοδυναμούσε με αδυναμία μόνιμου διορισμού , εξαιτίας των χαμηλού αριθμού διορισμών.

Η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις γίνεται σ΄ όλα τα επίπεδα. Έχουμε την περίφημη ελαστικοποίηση του ωραρίου , κυρίως στο ολοήμερο σχολείο , όπου το σταθερό ωράριο εργασίας που προβλέπει ο νόμος 1566/85 με μια απλή εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και χωρίς καμιά άλλη νομική ρύθμιση θεωρήθηκε ότι μπορεί να ΄΄κυλάει΄΄ σε σπαστά ωράρια. Έχουμε την επιβολή υποχρεωτικών υπερωριών ειδικά για τα μαθήματα ειδικοτήτων , προκειμένου για τα μαθήματα αυτά ν΄ αποφευχθεί η πρόσληψη νέων εκπαιδευτικών , ακόμα και ωρομισθίων. Έχουμε την αποσύνδεση του πτυχίου από τα εργασιακά δικαιώματα και τον πολυκατακερματισμό του σώματος των αδιόριστων. Η κατάργηση της ενιαίας επετηρίδας διορισμών με το νόμο 2525/97 , οδήγησε στη δημιουργία έξι νέων κατηγοριών αδιορίστων (διαίρει και βασίλευε) με τη θεσμοθέτηση ισάριθμων επετηρίδων. Έτσι το σώμα αυτό έπαψε να έχει ενιαία συμφέροντα και άρα να μάχεται γύρω από ενιαίους στόχους.

Με προγράμματα όπως η ΄΄Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη ΄΄, η ΄΄Ενισχυτική Διδασκαλία ΄΄ και με την επέκταση του Ολοήμερου Σχολείου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση προωθήθηκε ένας νέος τύπος εργασιακής σχέσης στα σχολεία. Ο ωρομίσθιος. Αυτός εργάζεται για έναν μόνο συγκεκριμένο αριθμό ωρών , περιφέρεται από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσει ωράριο , δεν πληρώνεται για διακοπές και αργίες , έχει λειψή κοινωνική ασφάλιση από την οποία δεν μπορεί ποτέ να συνταξιοδοτηθεί πληρώνεται με μεγάλη χρονική καθυστέρηση και με μια καθαρά εξευτελιστική αμοιβή. Κάτω από τέτοιες εργασιακές συνθήκες η επιστημονική και παιδαγωγική υπόσταση αυτού του εκπαιδευτικού κομματιού είναι υπονομευμένη. Μιλάμε για μια κατάσταση πλήρους εργασιακής ομηρίας τόσο στην εκάστοτε κυβέρνηση όσο και στην κομματική διοίκηση της εκπαίδευσης. Εργασιακή ομηρία που γίνεται πολύ χειρότερη από την έλλειψη συνδικαλιστικής κάλυψης των ωρομισθίων εκπαιδευτικών με ευθύνη τόσο της ΑΔΕΔΥ όσο και των δύο δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων της εκπαίδευσης.

Η ωρομισθία ξεκίνησε από την περιφέρεια της εκπαιδευτικής πράξης και επεκτείνεται σιγά –σιγά στο κανονικό πρόγραμμα. Το σύνολο των ωρών μαθημάτων του κανονικού προγράμματος διαιρούνται σε μικρότερα κομμάτια ωρών και μετά η διδασκαλία τους δίνεται σε ωρομίσθιους. Έτσι παύει ν΄ αποτελεί μια απλή μια απλή εξαίρεση του κανόνα των εργασιακών σχέσεων και γίνεται μία από τις τρεις εργασιακές ταχύτητες που διαμορφώνουν σήμερα το εργασιακό status στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μέσω του ΕΠΕΑΕΚ προσλαμβάνουν ωρομίσθιους και αποφεύγουν την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η ένταξη της χρηματοδότησης των ωρομισθίων σ΄ αυτά τα προγράμματα εξασφαλίζει φθηνή εργασία για το κράτος - εργοδότη και εξευτελιστική πληρωμή για τους ίδιους. Τα 12 ή 9 ευρώ μεικτά που σημαίνουν 9 ή 7 καθαρά ευρώ την ώρα δείχνουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης και το πραγματικό πρόσωπο της μαύρης εργασίας , πάνω στην οποία στην οποία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στηρίζουν την πραγματοποίηση του εκπαιδευτικού έργου.

Η εισαγωγή τέτοιου είδους εργασιακών σχέσεων αποτελεί όχι μόνον εργασιακή οπισθοδρόμηση που αφορά μόνο ένα κομμάτι εκπαιδευτικών αλλά μια γενικότερη οπισθοδρόμηση που αφορά την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ , Η ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Πρακτικά ημερίδας 28/03/ 2004

2. ΑΓ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Δ.Ε , ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Εισήγηση στο 7^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ www.Alfavita. gr

3. ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ , Εκπαιδευτικοί και νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση www.Alfavita.gr

4. Α. Λιμπεράκη - Α.Μουρίκη , Η Αθόρυβη Επανάσταση Νέες Μορφές οργάνωσης της παραγωγής και της εργασίας , εκδ. Gutenberg , Αθήνα 1996

Σχετικά με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών

Σχετικά με την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών

Το υπουργείο Παιδείας, με περισσή «δημοκρατική ευαισθησία» καλεί τους εκπαιδευτικούς να καταθέσουν προτάσεις για την επιμόρφωσή τους. Η «δημόσια διαβούλευση» έρχεται να προστεθεί στις διάφορες τακτικές που συνόδευαν κάθε φορά την επαναφορά του ζητήματος της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών είτε της προστασίας της θέσης τους είτε της συμπλήρωσης του εισοδήματός τους είτε της εξασφάλισης της ανόδου τους στην ιεραρχία και κυρίως της απειλής της ατομικής αξιολόγησης.

Η μετατροπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της διδακτικής πράξης σε μια τεχνική, κατακερματισμένη υπόθεση, διαμορφώνει μια εκπαιδευτική πραγματικότητα όπου ο εκπαιδευτικός πνιγμένος από τα αδιέξοδά της καλείται να προτείνει ο ίδιος μέτρα για τη «βελτίωση» του, για τη «συμμόρφωση» του.

Η ευθύνη της μελέτης, της έρευνας, της ανάλυσης και του σχεδιασμού κάλυψης των αναγκών της εκπαίδευσης μεταφέρεται στους εκπαιδευτικούς με τη «ελεύθερη» έκφραση προτάσεων σε επιμέρους τεχνικά ζητήματα ή ελλείψεις. Η «ελευθερία» αυτή αποσκοπεί να ταυτίσει το κίνητρο του εκπαιδευτικού για προσφορά, πρωτοβουλία, με τον αυτοέλεγχο και την αυτοαξιολόγηση. Αποσκοπεί στη χρέωση, ενοχοποίηση του εκπαιδευτικού για την αναποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και την κοινωνική κριτική. Όλα αυτά την ώρα που ο Οργανισμός Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών παραμένει ουσιαστικά ανενεργός από το 2002.

Με τη σχετική εγκύκλιό του, το ΥΠΕΠΘ ζητάει την "άποψη" των εκπαιδευτικών, έτσι ώστε να έχει τη «νομιμοποίηση», τη συναίνεση και την έγκρισή τους, προκειμένου να υλοποιήσει τις κάθε λογής "επιμορφώσεις" που θα εκπονηθούν από την ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως τα 8 "κοινωφελή ιδρύματα" Λαμπράκη, Μποδοσάκη, Ωνάση, κλπ., με τους εκπροσώπους των οποίων μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός κ. Στυλιανίδης υπέγραψε σχετική συμφωνία (μνημόνιο) για την θεσμική εισβολή τους σε όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, οι οποίοι θα αναλάβουν και να «επιμορφώσουν» και τους εκπαιδευτικούς.

Η θεσμική και επίσημη εισβολή των ιδιωτών στην εκπαίδευση όπως σαφώς αναφέρεται στα κείμενα και στα δελτία τύπου του ΥΠΕΠΘ στοχεύει στην παράδοση της εκπαίδευσης στην αγορά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εδώ και καιρό μια σειρά σεμιναρίων-επιμορφώσεων (για τους εκπαιδευτικούς των Αγγλικών π.χ. αλλά και των νέων σχολικών βιβλίων) γίνονται κάτω από την χορηγία και τη σκέπη εκδοτικών οίκων, γεγονός που έχει καταγγελθεί από το εκπαιδευτικό κίνημα.

Βέβαια, τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα θα απορροφήσουν και τα σχετικά ευρωπαϊκά κονδύλια από το Δ΄ κοινοτικό πλαίσιο στήριξης από το πρόγραμμα "εκπαίδευση και δια βίου μάθηση" - πάντα στην κατεύθυνση των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση.

Προγράμματα επιμόρφωσης όπως τα παραπάνω, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, περιέχουν διαδικασία αξιολόγησης. Αξιολόγηση που στοχεύει από τη μια πλευρά στην αποτελεσματικότητα του κάθε προγράμματος, σύμφωνα με το στόχους των αναδιαρθρώσεων και της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά και στην εμπέδωση και αποδοχή της αξιολόγησης από τους εκπαιδευτικούς, μια αξιολογική διαδικασία ως αυτονόητη σε κάθε εκπαιδευτική πράξη και πρόγραμμα.

Σημειώνεται ότι η όποια διαδικασία διατύπωσης γνώμης των εκπαιδευτικών και των συλλόγων διδασκόντων δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική. Σε κάθε περίπτωση είναι φανερό πως η διατύπωση των ερωτημάτων επιχειρεί να εκμαιεύσει απαντήσεις που θα αξιοποιηθούν αναλόγως από όσους είχαν την ιδέα της σύνταξής τους. Πληροφορούμε τους συναδέλφους πως τόσο το κείμενο των εγκυκλίων όσο και τα ερωτηματολόγια είναι πανομοιότυπα σε πολλές περιφέρειες παρά που υπογράφονται ξεχωριστά από κάθε έναν σχολικό σύμβουλο.

Η «δημοκρατική ευαισθησία» του ΥΠΕΠΘ στρέφεται ευθέως ενάντια σε κάθε μορφή συλλογικής θέσης, στάσης και έκφρασης, μη μπορώντας ακόμα μια φορά να κρύψει το αποκρουστικό προφίλ του νεοφιλελευθερισμού, αδιαφορώντας για τις εκφρασμένες θέσεις της ΔΟΕ, συλλογικοτήτων και επιστημονικών φορέων.

Η οποιαδήποτε συζήτηση για την επιμόρφωση οφείλει να ξεκινάει από την άρνηση

1. Του νέου εκτελεστικού- διεκπεραιωτικού ρόλου του εκπαιδευτικού σε μια διαδικασία συγκεντρωτικής γραφειοκρατικής σύλληψης και σχεδιασμού της διδασκαλίας από τη μια και πρακτικής εκτέλεσης από την άλλη με αποτέλεσμα την τυποποίηση, την ομοιομορφία, την αναπαραγωγή μιας άψυχης εκπαιδευτικής πράξης.

Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίζεται από ποσοτική και ποιοτική επέκταση του ελέγχου: ποσοτική που περιλαμβάνει κάθε φάση της εκπαιδευτικής και ποιοτική που αφορά νέο τεχνικό έλεγχο πέρα από το μέχρι τώρα άμεσο διοικητικό και αφορά τον απόλυτο έλεγχο σε κάθε μέσο της διδασκαλίας (βιβλία, βιβλία δασκάλου, Αναλυτικά Προγράμματα)

2. Της αλλαγής του χαρακτήρα του έργου του με την αλλαγή του χαρακτήρα της γνώσης. Γνώσης πληροφοριοποιημένης, αποσπασματικής, περιορισμένης στο τι και στο πως αποστειρωμένης από το γιατί, το πότε, και το που.

Συνάδελφοι,

● Να αρνηθούμε να γίνουμε συνένοχοι στα αντιεκπαιδευτικά τους σχέδια.

● Να διεκδικήσουμε έναν πραγματικά παιδαγωγικό ρόλο σε ένα σχολείο που θα υπηρετεί τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.

● Να απαιτήσουμε διαρκή, επιστημονική, επιμόρφωση σύμφωνα με τις θέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος.

θέματα για συζήτηση- προβληματισμό στους σύλλογους διδασκόντων

1. Το πρώτο θέμα που μπαίνει ως προβληματισμός είναι πάνω στο ζήτημα της διαδικασίας.

Με ποιο τρόπο διασφαλίζεται ότι οι προτάσεις αυτές θα προωθηθούν προς το Υπουργείο χωρίς διαμεσολαβήσεις και χωρίς να μπουν στη διαδικασία αξιολογικών κρίσεων, αναδιαμορφώσεων και απορρίψεων ; Επίσης με ποιο τρόπο διασφαλίζεται ότι οι προτάσεις αφού φτάσουν στο Υπουργείο θα αποτελέσουν άξονα αλλαγής του πλαισίου της επιμόρφωσης και ότι δεν θα γίνουν άλλοθι και νομιμοποίηση μιας επιμόρφωσης που θα αποφασίσει το Υπουργείο σε αντίθεση με τις διατυπωμένες απόψεις των εκπαιδευτικών ; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αφού υπάρχει το πρόσφατο προηγούμενο σε σχέση με τα βιβλία. Οι σύλλογοι διδασκόντων είχαν τα τελευταία χρόνια διατυπώσει χιλιάδες προτάσεις για τα βιβλία, όμως τα νέα βιβλία ήταν σαφώς χειρότερα σε πολλές περιπτώσεις, αγνοώντας τις διατυπωμένες από τους εκπαιδευτικούς προτάσεις οι οποίες είχαν κατατεθεί.

Ένα δεύτερο ερώτημα επί της διαδικασίας είναι το γιατί δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση από το ΥΠΕΠΘ για τις ενέργειες που έχει κάνει το τελευταίο διάστημα γύρω από τα ζητήματα της επιμόρφωσης, ώστε να είναι γνωστό στους συλλόγους διδασκόντων το πλαίσιο, οι προθέσεις και οι επιδιώξεις πάνω στις οποίο προτίθεται να κινηθεί το Υπουργείο Παιδείας στο ζήτημα της επιμόρφωσης. Επειδή καμία συζήτηση δεν γίνεται σε κενό αντιλήψεων και προθέσεων, πως διασφαλίζεται ότι οι προτάσεις μας, αν βρίσκονται σε αντίθεση με τις προωθούμενες αλλαγές στο ζήτημα της επιμόρφωσης, θα έχουν βαρύτητα και δεν θα μετατραπούν σε επίφαση συμμετοχικής διαδικασίας ;

Τρίτο τίθεται το ερώτημα γιατί το ΥΠΕΠΘ δεν λαμβάνει υπόψη του τις εδώ και χρόνια διατυπωμένες αντιλήψεις και προτάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, προτάσεις που δυστυχώς έχουν αγνοηθεί και φαίνεται ως να είναι άγνωστες στην πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας.

Τέταρτο σημείο επί της διαδικασίας είναι τα χρονικά περιθώρια στα οποία ορίζεται να διατυπωθούν οι προτάσεις των Συλλόγων διδασκόντων. Αν θέλουμε να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση δεν την κλείνουμε μέσα σε λίγες ημέρες… Αφήνουμε το περιθώριο να γίνει επί της ουσίας με ζύμωση απόψεων, με κατάθεση πλαισίων επιμόρφωσης, με βιβλιογραφικές αντιπαραθέσεις, και με δημοσιοποίηση των προθέσεων καταρχήν από το ίδιο το ΥΠΕΠΘ. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται, άρα η όλη διαδικασία χρωματίζεται περισσότερο με ένα χαρακτήρα υπαλληλικής διεκπεραίωσης παρά ουσίας.

Με βάση τα παραπάνω οι Σύλλογοι διδασκόντων θα πρέπει να ζητήσουν από το Σχολικό Σύμβουλο να ανατροφοδοτήσει, μετά το τέλος της διαδικασίας, τους συλλόγους διδασκόντων με το τελικό κείμενο που θα αποσταλεί προς το ΥΠΕΠΘ, καθώς και από το Υπουργείο να ανακοινώσει τις προτάσεις που κατατέθηκαν και τον τρόπο με τον οποίο θα τις αξιοποιήσει.

2. Πρέπει να γίνει συζήτηση γύρω από την τυπολογία των μοντέλων επιμόρφωσης, ώστε να υπάρχει μια πρώτη προσέγγιση του βασικού πλαισίου γύρω από το οποίο πρέπει να πραγματώνεται. Διαβάζοντας τους σχετικούς ορισμούς, που βρίσκει κανείς στα λεξικά, μπορούμε να διακρίνουμε μεθοδολογικά, 2 πολωτικές μεταξύ τους, εννοιολογικές κατηγορίες επιμόρφωσης, δύο μοντέλα που φαίνεται να αντιπαρατίθενται.

Το πρώτο μοντέλο θεωρεί την επιμόρφωση ως διαδικασία εξυπηρέτησης των εκπαιδευτικών αναγκών του συστήματος. Με βάση ένα τέτοιο μοντέλο ο εκπαιδευτικός θεωρείται κυρίως ως υπάλληλος που έχει καθήκον απέναντι στο κράτος να διεκπεραιώσει τις ευθύνες που του επιβάλλουν οι κρατικοί σχεδιασμοί, το θεσμικό πλαίσιο και οι κρατούσες παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές αντιλήψεις. Βασική ιδέα, είναι η ιδέα της «αποδοτικότητας» του εκπαιδευτικού συστήματος. Υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να την τεκμηριώσουν, να τη μετρήσουν, να την «αξιολογήσουν» και να την αναπτύξουν. Ο εκπαιδευτικός είναι ο αποδέκτης – υπάλληλος που στα πλαίσια μιας ιεραρχίας αποδέχεται αυτή την ιεραρχημένη (απ' όλες τις απόψεις) γνώση. Ταυτόχρονα η επιμόρφωση γίνεται μοχλός για ν' ανεβεί κάποιος στα σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Μέχρι και σήμερα άλλωστε η συμμετοχή σε επιμορφωτικά προγράμματα αποτελεί στοιχείο επιλογής σε διευθυντικές θέσεις μέσα στο σχολείο. Μια τέτοια αντίληψη ορίζεται τελεολογικά ως προς τη γνώση και διαμορφώνει και τις ανάλογες προσδοκίες στους εκπαιδευτικούς. Αποζητείται εν τέλει η «ιδεολογική εναρμόνιση» των εκπαιδευτικών με τις κρατούσες ιδέες και πρακτικές.

Το δεύτερο μοντέλο θεωρεί την επιμόρφωση ως διαδικασία εξυπηρέτησης των προσωπικών μορφωτικών αναγκών των εκπαιδευτικών, όπως διατυπώνονται σε ατομικό επίπεδο μέσα στους συλλόγους διδασκόντων και τις συλλογικές διαδικασίες, αλλά και όπως διαμορφώνονται σε συλλογικό επίπεδο μέσα από τις διαδικασίες αυτές. Μια τέτοια αντίληψη αναγνωρίζει μια πολυμορφία στη γνώση και δεν εξετάζει κατ' ανάγκην τη συνάφειά της με την άμεση εφαρμογή στην εκπαιδευτική πραγματικότητα. Ο εκπαιδευτικός δεν νοείται μόνο ως προς την κατασκευασμένη του ταυτότητα, αλλά και ως υποκείμενο με πλήθος αναζητήσεων και τη δική του βιογραφία. Άρα η γνώση και η επιμόρφωση δεν ορίζονται ως μοναδικότητα αλλά ως πεδίο ελεύθερης επιλογής ενδιαφερόντων και αναζητήσεων.

Σε μια τέτοια λογική αφετηριακό σημείο προγραμματισμού δεν είναι οι κρατικά ορισμένες ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που αναλαμβάνουν το σχεδιασμό, την επιλογή, τη διεκπεραίωση και την παραγωγή ακόμη της απαραίτητης γνώσης για τις επιμορφωτικές τους ανάγκες. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε δύο διαστάσεις : α) τον προσωπικό σχεδιασμό ως προς την ζήτηση – προσφορά επιμορφωτικών αγαθών, και μια διαδικασία αυτομόρφωσης που απευθύνεται και καταλήγει στον ίδιο τον εκπαιδευτικό, β) το συλλογικό σχεδιασμό που μπορεί να περιλαμβάνει ομάδες ενδιαφερόντων, ή θεματικές ή άλλες δικτυώσεις, συλλογικές διαδικασίες.

Τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας λογικής είναι ο αυτοπροσδιορισμός των αναγκών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Το περιεχόμενο και η οργάνωση της επιμόρφωσης γίνονται συμμετοχικά, συνδιαμορφωτικά. Η γνώση δεν αποτελεί μια σωρευτική διαδικασία, αλλά αποκτά κοινωνικά, ποιοτικά χαρακτηριστικά.

3. Για να γίνει δυνατό το παραπάνω πλαίσιο να αναπτυχθεί προς όφελος των εκπαιδευτικών και προς όφελος των λαϊκών αναγκών χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες διασφαλίζουν την επικοινωνία και την ανατροφοδότηση της διαδικασίας, αλλά και τον διαρκή επαναπροσδιορισμό των στόχων με βάση τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς που μάχονται μέσα στη δημόσια εκπαίδευση.

Η επιμόρφωση πρέπει να είναι απαλλαγμένη από οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών που θα οδηγεί σε κατάταξή τους με βάση τις επιμορφωτικές δραστηριότητες. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τις σχολικές μονάδες. Δεν μπορεί να κατατάσσονται στη βάση μορφωτικών μορίων. Στη βάση αυτής της λογικής που διατυπώνουμε, βρίσκεται μια αυταξιακή αντίληψη για τη γνώση. Άρα δεν πρέπει οι επιμορφωτικές διαδικασίες να σχετίζονται με την υπαλληλική εξέλιξη, γιατί από μορφωτικό κίνητρο θα μετατρέπονται σε μετρήσιμο λειτουργικό κριτήριο και θα αποσυνδέονται από τη συνειδησιακή τους διάσταση εκπίπτοντας σε κυνήγι χαρτιών, τίτλων και βαθμών που θα τις απονεκρώνει ως μορφωτικές διαδικασίες.

Οι επιμορφωτικές διαδικασίες πρέπει να προτείνονται, να επιλέγονται και να ελέγχονται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αυτό καταρχήν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι η επιμόρφωση υποχρεωτική διαδικασία που την αποφασίζει κάποιος έξω από το εκπαιδευτικό σώμα. Η επιμόρφωση μπορεί να γίνει μόνο με ελεύθερη επιλογή του εκπαιδευτικού από πλήθος προσφερόμενων επιλογών στις ποιες έχει διατυπώσει πρόταση και τις έχει συνδιαμορφώσει. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε την ανάγκη να ενισχυθεί η διετής μετεκπαίδευση με στόχο να μπορεί κάθε εκπαιδευτικός να την πραγματοποιεί τουλάχιστον δύο φορές μέσα στην εκπαιδευτική του ζωή. Πέραν της μετεκπαίδευσης οι υπόλοιπες βραχύχρονες επιμορφωτικές διαδικασίες πρέπει να γίνονται σε μικρά τμήματα, με άδεια του εκπαιδευτικού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καταστρατηγηθεί το εργασιακό κεκτημένο των εκπαιδευτικών.

Η επιμόρφωση πρέπει να βρίσκεται κάτω από δημόσιο έλεγχο και διαχείριση και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συνδέεται με επιχειρηματικά συμφέροντα και επιχειρηματικό περιεχόμενο. Σε αυτή τη διαδικασία η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να παίξει σοβαρό ρόλο ,με την προϋπόθεση ότι η οργάνωση και το περιεχόμενο των προγραμμάτων θα κρίνονται από τους εκπαιδευτικούς. Ας θυμίσουμε εδώ τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε η υποχρεωτική εξομοίωση. Αντίστοιχο σοβαρό ρόλο μπορεί να πάρει μια συλλογική εκπαιδευτική διαδικασία μορφωτικών αναζητήσεων και κατευθύνσεων.

Το περιεχόμενο της επιμόρφωσης πρέπει να ξεφύγει από την κυριαρχία της διδακτικής και να απλωθεί στην ευρύτερη επικράτεια των παιδαγωγικών, εργασιακών, κοινωνικών, μορφωτικών, αισθητικών και ψυχικών ενδιαφερόντων των εκπαιδευτικών, ώστε να ανατροφοδοτείται ο εκπαιδευτικός και η εκπαιδευτική διαδικασία στο σύνολό της. Αυτό σημαίνει ότι ξεφεύγουμε από τα κλασικά αντικείμενα και προτείνουμε βιωματικές διαδικασίες που σχετίζονται με το σύνολο των σχέσεων παιδικότητα – κοινωνία - εκπαιδευτικός – οικογένεια – κοινωνικές αντιθέσεις – κοινωνικοί θεσμοί κλπ.

4. Σε αυτά τα πλαίσια μερικές θεματικές που θεωρούμε ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν με τους όρους που τέθηκαν, είναι

Η θεματική της ψυχολογικής και κοινωνικής ερμηνείας φαινομένων στην οικογένεια και την παιδικότητα, η διαδικασία αυτοεκτίμησης μαθητών και εκπαιδευτικών, η συμβολική αναπαράσταση και ερμηνεία δράσεων των μαθητών, η βία και το κοινωνικό περιβάλλον που τη γεννά, οι μαθησιακές δυσκολίες και η αντιμετώπισή τους, οι παραβατικές συμπεριφορές κλπ

Θεματικές ενότητες σχετικά με το θεατρικό παιχνίδι και την εμψύχωση γενικότερα, την μουσειακή αγωγή, την μουσικοκινητική αγωγή και τη σχέση τους με την εκπαιδευτική διαδικασία

Θεματικές για την επίδραση των Μ.Μ.Ε στην κατασκευή ταυτότητας, για τις κοινωνικές κατασκευές που διαμορφώνουν στάσεις συμπεριφορές κατασκευή κοινωνικού φύλου, τη σύγχρονη μετανάστευση και τα ρατσιστικά φαινόμενα κλπ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.

www.paremvasis.gr

«Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουν το φως.

Είμαστε όμως εκείνοι που θα θυμίζουμε πάντα

Πως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο.»

Οι Παρεμβάσεις - Κινήσεις - Συσπειρώσεις Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας αποτελούν ένα δίκτυο αυτόνομων, ανεξάρτητων, αγωνιστικών ομάδων - κινήσεων που συγκροτούνται και λειτουργούν σε επίπεδο συλλόγων με πλήρη αυτοτέλεια και ελευθερία δράσης, σε αντιπαράθεση με τον κατεστημένο κρατικό - κυβερνητικό - κομματικό συνδικαλισμό.

Ο χώρος των Παρεμβάσεων έχει πρωτοστατήσει τα τελευταία χρόνια στους αγώνες ενάντια στην αντιεκπαιδευτική - αντιλαϊκή πολιτική, στους αγώνες για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία. Σημαντική είναι και η παρέμβασή τους στο αντιπολεμικό αντιμπεριαλιστικό κίνημα καθώς και στην προσπάθεια για την ανάπτυξη ενός ριζοσπαστικού παιδαγωγικού ρεύματος μέσα από τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις του Παιδαγωγικού Ομίλου.

O Παιδαγωγικός Όμιλος επιδιώκει να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ριζοσπαστικού ρεύματος στην καρδιά της εκπαίδευσης, που θα συγκρούεται με τις κυρίαρχες παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές επιλογές της αγοράς και του κράτους και θα προβάλλει συλλογικά και έμπρακτα άλλες μεθόδους και περιεχόμενα στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Χωρίς καμιά αυταπάτη ότι αλλάζοντας το σχολείο αλλάζουμε και την κοινωνία, δεν παραγνωρίζουμε ωστόσο ότι πολλά κρίνονται στο εσωτερικό του σχολικού θεσμού, που αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης ιδεών, αντιλήψεων και πρακτικών.

Στα πλαίσια αυτά, ο Παιδαγωγικός Όμιλος έχει προωθήσει ή έχει στηρίξει μια σειρά πρωτοβουλίες, όπως οι εκδηλώσεις για τις σχολικές γιορτές, τα αντιπολεμικά μαθήματα, η κριτική στην Ευέλικτη Ζώνη και το ΔΕΠΠΣ, το εκπαιδευτικό υλικό για το τσουνάμι, τα νέα βιβλία κλπ.

Μπείτε στην ιστοσελίδα των Παρεμβάσεων, για να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία από τη διδασκαλία με τα νέα βιβλία των Μαθηματικών (και όχι μόνο), να ενημερωθείτε, να σημειώσετε τις δικές σας παρατηρήσεις για λάθη, παραλήψεις, αδυναμίες των σχολικών εγχειριδίων ή να καταθέσετε τον προβληματισμό σας.

Αφού κανένας δεν απαντάει στις ερωτήσεις μας, είναι καιρός ν’ ανοίξουμε μεταξύ μας διάλογο και να απαντήσουμε εμείς στους «ειδικούς».

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Πειραιά «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΚΙΝΗΣΕΙΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

ΜΗΤΣΟ, ΤΑ ΕΜΑΘΕΣ; ΠΗΡΕΣ ΑΥΞΗΣΗ...

ΠΟΙΟΣ; ΕΓΩ;

ΝΑΙ! ΔΩΣΑΝΕ ΤΗΣ ΓΣΕΕ 1,5 ΕΥΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ

στον αστερισμό της λιτότητας

Νέα πρόκληση-εμπαιγμός με την ανακοίνωση

της εισοδηματικής πολιτικής…

Την ώρα που η κυβέρνηση ψήφιζε το αντι-ασφαλιστικό έκτρωμα και διαμόρφωνε την αντεργατική της ατζέντα και τα επόμενα χτυπήματα στον κόσμο της εργασίας κατέθετε την εισοδηματική πολιτική λιτότητας για το δημόσιο τομέα, ολοκληρώνοντας το σκηνικό φρίκης για όλους τους εργαζόμενους, μετά και τις αυξήσεις φτώχειας και φιλοδωρήματος του 1 ευρώ που συνυπέγραψαν και αποδέχτηκαν χωρίς να ρωτήσουν κανένα εργαζόμενο, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.

Την πραγματικότητα της φτώχειας και της ανέχειας θα ζήσουν και το 2008 οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, που για μια ακόμη χρονιά θα πάρουν μηδαμινές αυξήσεις πολύ πιο κάτω ακόμα και από τον επίσημο ψευδεπίγραφο πληθωρισμό.

Πώς οι μειώσεις στους μισθούς εμφανίζονται ως αυξήσεις!!

1) Ανακοίνωσε αυξήσεις 4,5% ( 2,5% και 2%) κρύβοντας πως το 2% θα δοθεί μόνο για τους 3 τελευταίους μήνες, άρα η μεσοσταθμική αύξηση (προσθέτοντας το ποσοστό αύξησης εννέα μηνών και το ποσοστό των υπόλοιπων τριών) ισοδυναμεί με 2,9% επί των αμοιβών που αναπροσαρμόζονται. Αξίζει να σημειώσουμε πως είναι η πρώτη φορά από τότε που ισχύει το νέο μισθολόγιο που η εισοδηματική πολιτική δίνεται σε δύο δόσεις, εξέλιξη σίγουρα αρνητική και επικίνδυνη για το μέλλον των εισοδηματικών ρυθμίσεων.

2) Οι αυξήσεις αφορούν τον βασικό μισθό και όχι το σύνολο των αποδοχών. Κρύβουν δηλαδή πως ο βασικός μισθός που θα αυξηθεί είναι ένα μέρος μόνο της μηνιαίας αμοιβής και η εισοδηματική πολιτική δεν υπολογίζεται στα επιδόματα (κίνητρο απόδοσης διδακτικής προετοιμασίας, οικογενειακά επιδόματα κ.λ.π), με αποτέλεσμα αυτά να μην αναπροσαρμόζονται και να παραμένουν καθηλωμένα. Δηλαδή υπολογίζεται σε μικρότερο μέρος του μισθού, γεγονός που οδηγεί σε συνολική αύξηση μόνο 1,97%.

3) Το οικονομικό επιτελείο υπολογίζει ως αύξηση όχι μόνο τις αλλαγές μισθολογικού κλιμακίου λόγω ωρίμανσης, αλλά ακόμη και την ενσωμάτωση του 1/3 του κινήτρου απόδοσης στον βασικό μισθό, που ούτως ή άλλως το έπαιρναν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και το 2007. Μάλιστα πρέπει να σημειώσουμε πως, αν δούμε την ενσωμάτωση του κινήτρου απόδοσης μόνο πως διαμορφώνει τις συνολικές ονομαστικές αμοιβές, δεν προκύπτει αύξηση αλλά μείωση, αφού τα επιδόματα έχουν πολύ μικρότερες κρατήσεις από το βασικό μισθό.

4) Η όποια αύξηση ονομαστική-κι όχι πραγματική- προκύψει, θα επιστραφεί με την φορολογική εκκαθάριση στο τέλος του χρόνου κατά 30%, δηλαδή θα μείνει 1,34%!!!, για την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, γιατί οι φορολογικές κλίμακες και κατά συνέπεια το όριο των 15.000 ευρώ, για ακόμα μία χρονιά, δεν αναπροσαρμόσθηκε!!!

Έτσι η ονομαστική μηνιαία αύξηση που θα μείνει στην τσέπη μας, μετά από τα παραπάνω, θα κυμαίνεται από 11 – 21 ευρώ ανάλογα με το Μ.Κ. του καθένα. Όμως η αλήθεια είναι ακόμα πιο οδυνηρή και η οικονομική φρίκη μεγαλύτερη για το σύνολο των εκπαιδευτικών κι αυτό γιατί:

Þ Ήδη από 1/7/2007 κρατούνται για την κύρια σύνταξη 9,39 ευρώ μηνιαίως, για το επίδομα των 140,80ευρώ (δηλαδή για τα 176 ευρώ που δεν παίρνουν οι εν ενεργεία εκπαιδευτικοί).

Þ Αναδρομικά και αδικαιολόγητα αποφάσισαν πως πρέπει να γίνεται παρακράτηση ασφαλιστική 4% και για το Μ.Τ.Π.Υ, αν και είναι άλλες αποδοχές που μέχρι σήμερα είχαν κρατήσεις 1%. Αυτό θα οδηγήσει στην αφαίρεση μηνιαίως 5,63 ευρώ, γεγονός που φάνηκε στα τελευταία εκκαθαριστικά.

Þ Από 1/1/2008 οφείλονται και θα παρακρατηθούν τα αντίστοιχα ποσά για όσους εκπαιδευτικούς παίρνουν επίδομα θέσης, (περίπου15ευρώ).

Þ Ήδη από την αρχή της χρονιάς έχει αυξηθεί η ποσοστιαία παρακράτηση του φόρου εισοδήματος, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο τρέχον μισθός και να προκαταβάλουμε ποσά που μπορεί τελικά να επιστραφούν

Μετά από όλες αυτές τις κρατήσεις που έγιναν ή θα γίνουν καταλαβαίνουμε πως ακόμα και οι ονομαστικές καθαρές αυξήσεις από τη φετινή εισοδηματική πολιτική θα κυμαίνονται περίπου στα 10 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση !!!

Άρα ακόμα και το 1 ευρώ που προπαγανδίζει η κυβέρνηση και επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. είναι ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΣΗ κι όσο κι αν προσπαθήσουν δε μπορούν να χρυσώσουν το χάπι της χειρότερης εισοδηματικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων.

Η πραγματικότητα είναι πως αύξηση δε θα υπάρχει, αφού το εισόδημα και η αγοραστική δυνατότητα των εργαζομένων καθημερινά μειώνεται εξαιτίας της συνεχιζόμενης συνολικής κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, αλλά και γιατί ενώ ακόμα και ο επίσημος πληθωρισμός τρέχει με 4,4%, (ο πραγματικός με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις είναι πάνω από 8%), οι εργαζόμενοι θα εισπράξουν πολύ μικρότερο ποσοστό.

Για τους εκπαιδευτικούς η μοναδική αύξηση θα προκύψει από το ποσό των 35 ευρώ μικτά – 33 ευρώ καθαρά από τη β΄ δόση του επιδόματος διδακτικής προετοιμασίας που δόθηκε κάτω από την πίεση της μεγάλης απεργίας το 2006.

η πραγματικότητα δεν είναι ίδια για το σύνολο της κοινωνίας…

Στα υψηλότερα επίπεδα της ιστορίας αναρριχήθηκαν το 2007 τα καθαρά κέρδη των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο, ξεπερνώντας μάλιστα σε ποσοστό ανόδου κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. 11,3 δισ. ευρώ και 39% είναι τα ενοποιημένα καθαρά κέρδη των 300 εισηγμένων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο, με τους τραπεζικούς ομίλους να εμφανίζουν και το 2007 εντυπωσιακά κέρδη. Ενδεικτικά αναφέρουμε «Τράπεζα Αττικής 2400!!, Εθνική 70%, Πειραιώς 50%». Ανάλογη είναι η κατάσταση και στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που εμφανίζουν τριψήφια ποσοστά ανόδου φθάνοντας μέχρι και το αστρονομικό 26.314%. Κέρδη ρεκόρ έχουν και οι περισσότερες επιχειρήσεις που ανήκουν ακόμη στο κράτος, αλλά ήδη οδεύουν ως «φιλέτα» σε ιδιωτικά χέρια. Και να σκεφτεί κανείς πως για τους 5,5 εκατ. ασφαλισμένους στο ΙΚΑ η κρατική χρηματοδότηση ήταν για το 2007 μόλις 1,8 δισ. ευρώ, 6 φορές μικρότερη από τα κέρδη των 300 επιχειρήσεων.

Από τα στοιχεία αυτά προβάλλει ανάγλυφα η μεγάλη αντίφαση: από τη μια μεριά ένα υπερχρεωμένο δημόσιο με έλλειμμα ισοζυγίου στο 14% του ΑΕΠ, με εκατομμύρια αλλόφρονες πολίτες να μη μπορούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και τους μισθούς να εξανεμίζονται τις πρώτες τρεις βδομάδες και την τέταρτη να βρίσκονται σε αναγκαστική δίαιτα και από την άλλη μια χούφτα τράπεζες και μονοπωλιακοί όμιλοι να επιδίδονται σε μια πρωτοφανή συσσώρευση κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη κατάσταση αποδεικνύει ότι ο πλούτος που με τον καθημερινό μόχθο παράγουν οι εργαζόμενοι είναι και άφθονος και υπεραρκετός έτσι ώστε να καλύψει απόλυτα όλες τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Από αυτόν τον πλούτο ζητάμε να πάρουμε μεγαλύτερο κομμάτι με την εισοδηματική πολιτική, γι’ αυτό και απορρίπτουμε τα ψίχουλα και απαιτούμε: Να σταματήσουν επιτέλους να μας κλέβουν και να μας κοροϊδεύουν

Βέβαια για να έχει αποτελέσματα η οργή μας όπως έδειξε και η μάχη του ασφαλιστικού, δεν αρκεί ένα εργατικό κίνημα όπως το ζήσαμε. Δεν αρκεί να αγανακτούμε με την στάση υποταγής και ενσωμάτωσης της επίσημης ηγεσίας των συνδικάτων, με την ανεκδιήγητη στάση του προέδρου της ΓΣΕΕ που υπογράφοντας την επαίσχυντη φετινή συλλογική σύμβαση δικαιολογήθηκε λέγοντας «Λάβαμε υπόψη την κακή οικονομική κατάσταση». Δεν αρκεί να συνειδητοποιούμε το ρόλο της ΠΑΣΚ του ΠΑΜΕ και της Αυτ.Π. (ΣΥΝ) στα συνδικάτα και κατ’ επέκταση τα πολιτικά και παραταξιακά παιχνίδια που παίζουν με τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας. Δεν αρκεί να αποκαλύπτονται τα ψεύτικά τα λόγια τα μεγάλα της ηγεσίας της ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ για αγώνες διαρκείας και σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές να αναθέτει τους αγώνες στο «νεκροταφείο ελεφάντων της ΑΔΕΔΥ». Είναι πλέον ασυγχώρητη αυταπάτη να περιμένει κανείς πραγματικό αγώνα από τις υποταγμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ.

Οι καπιταλιστές, το κράτος και οι τράπεζες μας κλέβουν το χρόνο και τη ζωή απομυζώντας αμύθητα κέρδη και οι «εκπρόσωποι» μας ούτε μπορούν ούτε

θέλουν να σταματήσουν τη λεηλασία των κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Είναι καιρός λοιπόν να γίνουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους τα αναγκαία βήματα για μία ταξική αγωνιστική ενότητα που με σύνθημα «όλοι μαζί κι όχι ο καθένας χωριστά», να ενοποιήσουμε τα μέτωπα (μισθοί-ακρίβεια-τοκογλυφία-ασφαλιστικό-εργασιακές σχέσεις…) και να διεκδικήσουμε επιθετικά κράτος και κεφάλαιο να πληρώσουν.

Στο μέτωπο της εισοδηματικής πολιτικής να διεκδικήσουμε μια άλλη οικονομική-εισοδηματική πολιτική κόντρα στις δεσμεύσεις και επιταγές των σταθεροποιητικών προγραμμάτων και της Ε.Ε. με πραγματικές αυξήσεις στους εργαζόμενους παραγωγούς του πλούτου, που να καλύπτουν όχι μόνο τη χειροτέρευση της θέσης τους αλλά και να μειώνουν την εκμετάλλευση, να αποσπούν τμήμα του κλεμμένου πλούτου, που είναι περισσότερος από ποτέ.

Ενάντια στις αυξήσεις πείνας να διεκδικήσουμε τώρα 1400 ευρώ για όλο το λαό μισθό και σύνταξη, όχι στην ακρίβεια, στην φοροεπιδρομή, αύξηση των κοινωνικών δαπανών, κάλυψη όλων των αναγκών της εργατικής οικογένειας, γενναία μείωση των τραπεζικών επιτοκίων, με προοπτική την κατάργηση τους. Ενιαίες σταθερές εργασιακές σχέσεις με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη για όλους. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Ρέππα, Σιούφα, Πετραλιά.