Πνεύμα και ηθική !

«Προχωρώ, αναλαμβάνοντας όποιο κόστος χρειάζεται. Είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω εντείνοντας (και όχι εγκαταλείποντας) τις μεταρρυθμίσεις. Αυτή είναι η απόφασή μου…Δεν πρόκειται να υποθηκεύσω την προοπτική της Χώρας στο βωμό μιας πρόσκαιρης κυβερνητικής δημοτικότητας. Η διεθνής κρίση θα ξεπεραστεί και η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη για όλους, εφόσον προχωρήσουμε με υπευθυνότητα, τόλμη και αποφασιστικότητα»

ομιλία του Κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ

«Πνεύμα και ηθική, πνεύμα και ηθική» έλεγε και ξανάλεγε σε κάθε ευκαιρία ο αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης ως πρόεδρος του ομώνυμου ηθικοπλαστικού σωματείου στο έργο "Η ωραία των Αθηνών". Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρωθυπουργός, που με την ομιλία του και τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, στάθηκε πάνω σε ένα βουνό από σκάνδαλα, μίζες και κέρδη για να κηρύξει την ανάγκη για εγκράτεια και λιτότητα και να βροντοφωνάξει ότι «η φοροδιαφυγή συνιστά βαθειά αντικοινωνική συμπεριφορά».

Μα ποιοι μιλούν σήμερα και ποιοι σιωπούν για το ηθικό και το ανήθικο ;

Ηθικό θεωρείται, ο υπουργός εμπορικής ναυτιλίας να ιδρύει «εταιρείες» προκειμένου να καταβάλλει μειωμένους φόρους και οι μεγάλες επιχειρήσεις να φοροδιαφεύγουν συστηματικά (στο όνομα της ανταγωνιστικότητας).

Ανήθικο όμως θεωρείται, ο απλός μισθωτός, να μην πληρώνει φόρο πρώτης κατοικίας, όπως ανήθικο θεωρείται να μην φορολογούνται οι νέοι εργαζόμενοι που με ένα δελτίο παροχής υπηρεσιών στο χέρι αγωνίζονται για 600 ευρώ το μήνα.

Ηθικό θεωρείται, η Μονή Βατοπεδίου να αποσπά σε ανοιχτή συνδιαλλαγή με το δημόσιο τεράστιες εκτάσεις στη λίμνη Βιστωνίδα, οι τράπεζες να αποκομίζουν ασύλληπτα κέρδη ξεζουμίζοντας κυριολεκτικά τον κόσμο, οι κερδοσκόποι να κάνουν πάρτυ με την ακρίβεια, οι εργαζόμενοι να παίρνουν μηδενικές αυξήσεις

Ανήθικο όμως θεωρείται, να μπορεί ο εργαζόμενος να ζει με αξιοπρέπεια από το μισθό του.

Ηθική θεωρείται η αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, η νομιμοποίηση δηλαδή των εμπορικών επιχειρήσεων – μαϊμού, που τροφοδοτούνται από τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων νέων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και εμπορεύονται τις αγωνίες και τις ελπίδες τους.

Ανήθικη όμως, θεωρείται η πρόσβαση των αποφοίτων των Λυκείων ακόμα και στα επαρχιακά ΤΕΙ. Αν δεν πιάσει ένας απόφοιτος τη βάση του 10 δεν μπορεί να σπουδάσει ούτε σε ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας, αν όμως «τ’ ακουμπάει» στους κολλεγιάρχες, τότε μπορεί να σπουδάσει από ιατρικά έως νομικά επαγγέλματα.

Ηθική θεωρείται η «απορρόφηση» αμύθητων ποσών από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για να στηθούν εκπαιδευτικά προγράμματα κάθε είδους, όπως η επιμόρφωση στους υπολογιστές, με αμφίβολα έως και μηδενικά αποτελέσματα.

Ανήθικη όμως, θεωρείται η αύξηση της χρηματοδότησης των σχολείων, όπως ζητούσε η μεγάλη απεργία του 2006.

Για ποιες μεταρρυθμίσεις μιλάει ο πρωθυπουργός ;

Για την επέκταση των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων και στο δημόσιο (σε συνδυασμό με το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο) με την αύξηση των ορίων ηλικίας και των εισφορών, τη μείωση των συντάξεων, την παράδοση όλων των αποθεματικών στα καρτέλ της αγοράς, και την πλήρη μετατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε ατομική υπόθεση του κάθε εργαζόμενου.

Για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση σε: ΟΤΕ-Ολυμπιακή-ΔΕΗ, την επέλαση επιχειρηματικών προγραμμάτων στα σχολεία, την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία πλευρών της εκπαίδευσης με προώθηση της ανάληψης ευθυνών από χορηγούς και ιδιωτικούς φορείς. Για τη θεσμική εισβολή των επιχειρήσεων και εταιρειών στο σχολείο και την εφαρμογή στην εκπαίδευση των «Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» που αλλοιώνουν το δημόσιο χαρακτήρα του και το παραδίδουν στην υπηρεσία της αγοράς και του κέρδους.

Μιλάει δηλαδή, για το επόμενο επεισόδιο στο συνολικό σχέδιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθείται από το μπλοκ εξουσίας είκοσι χρόνια τώρα στην κοινωνία. Αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στην πλήρη ανατροπή κάθε κοινωνικού και συλλογικού δικαιώματος στην εργασία και ταυτόχρονα την ανατροπή κάθε συλλογικού και κοινωνικού δικαιώματος στη γνώση και την ενιαία μόρφωση. Θέλουν ένα φτηνό, ευέλικτο και ελεγχόμενο σχολείο που θα λειτουργεί με τους όρους των επιχειρήσεων. Θα έχει προσωπικό που θα κοστίζει λίγο, θα είναι ανασφαλές, υποταγμένο και πειθαρχημένο στις κρατικές εντολές. Γι’ αυτό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη συνεχιζόμενη λιτότητα στους μισθούς μας, τη γιγάντωση των ελαστικών μορφών εργασίας όπως η ωρομισθία, απειλούμαστε με την αξιολόγηση, επιχειρείται η άρση της μονιμότητας, όλη η διοικητική πυραμίδα στέλνει εντολές και διατάγματα ενώ ο αυταρχισμός βαθαίνει καθημερινά. Την ίδια στιγμή το σχολείο «επιχείρηση» θα «παράγει» μαθητές προσαρμοσμένους στο θρυμματισμένο κόσμο μιας φτηνής, ακατοχύρωτης, ασταθούς και ελεγχόμενης εργασίας.
Γι’ αυτό το σχολείο λειτουργεί όλο και περισσότερες ώρες, απομακρύνεται από τις κοινωνικές ανάγκες για ολόπλευρη γνώση, δίνει θραύσματα πληροφοριών, χλευάζει τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και προσαρμόζεται με τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Έτσι χρηματοδοτείται όλο και λιγότερο ώστε να υποχρεωθεί να αναζητήσει χορηγίες από πρόθυμους ιδιώτες που θα διαλαλούν την πραμάτεια τους, γίνεται πιο συντηρητικό κι αυταρχικό, βασιλεύουν οι αξιολογήσεις και οι εξετάσεις, η εντατικοποίηση και η ανία. Όσο ανώτερη είναι η εκπαιδευτική βαθμίδα τόσο πιο έντονα αναγνωρίζονται όλα αυτά, βρίσκοντας την αποθέωσή τους και την ολοκλήρωση τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η επόμενη «καλύτερη» ημέρα: μια ακόμα αυταπάτη

Την τελευταία εικοσαετία, η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και η ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων στηρίχτηκε σε μια σειρά από ορόσημα – σταθμούς που υποτίθεται ότι υπηρετούσε. Το «όραμα» του 1992, η Ενωμένη Ευρώπη, η ΟΝΕ και το ευρώ, η Ολυμπιάδα του 2004, ήταν «οι μεγάλες ευκαιρίες για τη χώρα», «το τρένο που δεν έπρεπε να χάσουμε». Στο βωμό αυτών των «οραμάτων» θυσιάστηκαν ανάγκες, δικαιώματα, ακόμα και ανθρώπινες ζωές, ενώ από την άλλη πλευρά συσσωρεύτηκαν αμύθητα πλούτη, φτιάχτηκαν περιουσίες και γιγαντώθηκαν πανίσχυρα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, κανείς δεν μπορεί να κοροϊδεύει κανέναν. Τα παραμύθια τέλειωσαν, μαζί τους και τα ψεύτικα οράματα.
Η σημερινή υπόσχεση πως κάπου μακριά, στο βάθος του τούνελ υπάρχει φως, πως «θα συναντηθούμε ξανά μια ηλιόλουστη μέρα», όταν όλες οι δυσκολίες θα έχουν περάσει, αρκεί να σηκώσουμε το βάρος της κρίσης αγόγγυστα, είναι πολύ απλά ένα ακόμα χοντροκομμένο ψέμα για αφελείς.
Την ίδια στιγμή, η τραγική οικονομική κατάσταση της κοινωνίας, μπαίνει στα σχολεία, επιδρά στην ένταση και το απόμακρο βλέμμα των παιδιών, στην αγωνία και τη σκληράδα των γονιών, στο άγχος, τη βουή και την πίεση των εκπαιδευτικών, για το δεκαπενθήμερο που «δεν βγαίνει» και τα δάνεια που συσσωρεύονται, στην παγωμένη και τυφλή οργή μιας κοινωνίας, στην οδύνη της απώλειας μιας συλλογικής ουτοπίας. Τα σχολεία μας δεν είναι σε γυάλα…

Το δημόσιο σχολείο πίσω από τη βιτρίνα της «εύρυθμης λειτουργίας»

Φέτος για πρώτη φορά λειτουργεί το υποχρεωτικό νηπιαγωγείο και ξεκινά χωρίς τα συνήθη προβλήματα το ολοήμερο σχολείο

Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς

Το Υπουργείο Παιδείας μας λέει πως φέτος από τα σχολεία δεν λείπουν τα βιβλία και οι δάσκαλοι !
Κι εμείς λέμε ότι από τα σχολεία μας :
Λείπουν 60.000 προνήπια που βρέθηκαν εκτός προσχολικής αγωγής
Λείπουν 175.000 μαθητές με ειδικές ανάγκες που γίνονται βορά σε ιδιωτικές εταιρίες
Λείπουν τα βιβλία εκείνα που θα έδιναν πραγματική γνώση και όχι δεξιότητες
Λείπουν τα χρήματα για πετρέλαιο, για χαρτί, για εκπαιδευτικό υλικό, για υποδομές
Λείπουν οι ενισχυτικοί εκπαιδευτικοί θεσμοί (ενισχυτική διδασκαλία, τμήματα υποδοχής, τμήματα τσιγγανο- παίδων, φροντιστηριακά τμήματα)
Λείπει ο σοβαρός σχεδιασμός για τη σχολική στέγη, λείπουν χιλιάδες νέα νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία που απαιτούνται για να καλυφθούν οι ανάγκες για δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή και μείωση των μαθητών ανά τμήμα

Περισσεύουν όμως, οι συμπτύξεις τμημάτων και τα υπεράριθμα τμήματα
Περισσεύουν η εκμετάλλευση κι ο χλευασμός χιλιάδων ωρομισθίων που μοιράζονται τα ψίχουλα μιας θέσης ενώ τα πληρώνονται κάθε εξάμηνο
Περισσεύουν η εμμονή στην αξιολόγηση για την κατάταξη και κατηγοριοποίηση μαθητών κι εκπαιδευτικών
Περισσεύει η προσπάθεια υποταγής του δασκάλου στο ρόλο του διαφημιστή, του μάνατζερ, του διεκπεραιωτή, του ανθρώπου που θυσιάζει τη ριζοσπαστική παιδαγωγική για χάρη της κρατικής εντολής
Περισσεύουν ο αυταρχισμός και οι διοικητικές αυθαιρεσίες, όπως στη Δ’ Δ/νση Αθήνας, όπου η διοίκηση έφτασε στο σημείο να καταρτίσει ονομαστική κατάσταση με υποχρεωτικές υπερωρίες
Περισσεύουν η θρησκοληψία, οι παλινωδίες στην εγκύκλιο για την απαλλαγή από τα θρησκευτικά που χωρίζουν τα παιδιά σε ομόδοξα, ετερόδοξα και αλλοδαπά, οι τακτικοί εκκλησιασμοί, οι παρελάσεις, η μηναία έπαρση σημαιών και η καθημερινή έπαρση και αλαζονεία προϊσταμένων και διευθυντών εκπαίδευσης
Περισσεύουν οι παράγοντες της εξουσίας όπως ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ, Θ. Βερέμης, που πρότεινε να μετατραπεί το δημοτικό σε…πενταθέσιο, μίλησε για «αρματολούς της εκπαίδευσης» και κάλεσε στο νέο «διάλογο» για την παιδεία όλους όσους «δεν θα ομιλούν με κατάρες και την πανάκεια της χρηματοδότησης» !
Περισσεύουν οι κοτζαμπάσηδες του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας και της πολιτικής εξουσίας, που μιλούν με κατάρες για την «ανικανότητα» των εκπαιδευτικών και σερβίρουν την πανάκεια του επιθεωρητισμού ως «λύση» στα εκπαιδευτικά προβλήματα.
Κι εμείς ;
Που βρίσκεται σήμερα η ελπίδα για μια πραγματική στροφή στο σχολείο και τη ζωή μας ;
Μήπως βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ, που εστιάζει την αντιπολίτευσή του στα ψηφοδέλτια που έβαλε στην τσέπη του ένας κατεργάρης βουλευτής, για να τραβήξει την προσοχή μας από την επιδρομή στις τσέπες των εργαζόμενων του Αλογοσκούφη και πριν απ’ αυτόν του Χριστοδουλάκη; Στο ΠΑΣΟΚ που έβαλε τα θεμέλια για την αντιλαϊκή πολιτική και επέβαλε τις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις του Αρσένη με τα ΜΑΤ, την τρομοκρατία και τα συνδικαλιστικά ξεπουλήματα;
Μήπως βρίσκεται στην επίσημη αριστερά, που ζει και αναπνέει μόνο με το άγχος για την επόμενη δημοσκόπηση και ταυτόχρονα αποτιμά τους αγώνες μόνο με βάση το εκλογικό τους αντίτιμο;
Μήπως βρίσκεται στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που κινούνται στην τροχιά της συναίνεσης, της ηττοπάθειας και της υποταγής;
Να κάνουμε την οργή μας δύναμη ανατροπής

Οι εκπαιδευτικοί και γενικότερα οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από κανέναν. Η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες, στη συλλογική δράση, στην αλληλεγγύη.

Μπορούμε να παραμείνουμε με τον ακίνητο θυμό που εκδικείται στην κάλπη, οργίζεται παρακολουθώντας ειδήσεις αλλά δεν αρκεί για να καλυτερέψει τη ζωή μας. Μπορούμε όμως, να κάνουμε το θυμό, ορμητικό ποτάμι που θα παρασύρει τη λάσπη της απογοήτευσης, θα ποτίσει τα σταφύλια της οργής, θα συναντηθεί στις λεωφόρους των πραγματικών αγώνων με όλες τις ζωντανές δυνάμεις των εργαζομένων ώστε να έχουμε σοβαρές κατακτήσεις που θα βελτιώσουν τη ζωή μας σήμερα, θα ανοίξουν δρόμους για νέες, θα αποτρέψουν την κυβερνητική επίθεση.

Η μεγάλη απεργία του 2006 είναι η δύναμή μας. Γιατί η απεργία αυτή δεν ήταν απλώς μια επανάληψη των κλασικών κινητοποιήσεων αλλά έγραψε ιστορία με την αποφασιστικότητά της, το δυναμισμό της, την κοινωνική της απεύθυνση, τη συμμετοχή των χιλιάδων σε πρωτοφανέρωτα συλλαλητήρια, την αντοχή της. Γιατί η απεργία αυτή είναι σχολείο που μέσα απ’ τα λάθη και τις παραλείψεις μας δίδαξε όλους
ανοίγοντάς μας δρόμους για νέους πιο οργανωμένους, πιο συντονισμένους και πιο δυναμικούς αγώνες, ικανούς να κερδίσουν αυτά που διεκδικούν.

Εμείς συνάδελφοι, διαλέγουμε αυτό το δρόμο γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν ανίκητοι αντίπαλοι. Είναι σαφές ότι στην εποχή του πιο άγριου νεοφιλελεύθερου ανάλγητου καπιταλισμού, ο αντίπαλος είναι σκληρός. Δεν υποχωρεί εύκολα, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, από τα ΜΜΕ, τον υποταγμένο συνδικαλισμό, τη βία, τα δάνεια και τα χρέη μας, όλα γίνονται όπλο στα χέρια της εξουσίας για να μας κρατήσει απογοητευμένους, υποταγμένους και πειθαρχημένους.

Απέναντι στο οπλοστάσιό τους να ορθώσουμε τα δικά μας πολεμοφόδια γιατί εκεί βρίσκεται πραγματικά η ελπίδα!

Στους ηλιόλουστους δρόμους των μεγάλων απεργιών και όχι στον προεκλογικό μαραθώνιο των δημοσκοπήσεων
Στις διεκδικήσεις που μας ενώνουν με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και συντονίζονται με τα πιο μαχητικά τμήματά τους
Στα αιτήματα που συγκρούονται με στρατηγικές επιλογές και κάνουν τους αγώνες μας επικίνδυνους για τις εξουσίες
Στην αυτοοργάνωση και όχι στη διαμεσολάβηση
Στις γενικές συνελεύσεις και όχι στις «φωτισμένες ηγεσίες»
Στους συλλόγους διδασκόντων που λειτουργούν δημοκρατικά και όχι στις ιεραρχίες και τη διοικητική αυθαιρεσία
Στις σχολικές τάξεις όπου αναδύεται το ρεύμα της ριζοσπαστικής παιδαγωγικής και ανθίζουν τα πολύχρωμα παιδικά όνειρα και όχι στη γραφειοκρατική μιζέρια της νεοφιλελεύθερης παιδαγωγικής, με τους φακέλους αξιολόγησης, τα νέα βιβλία της αμάθειας, τον ανταγωνισμό και την απόρριψη.

Να ξαναβγούμε στους δρόμους, να νικήσουμε

Όλο το επόμενο διάστημα, εργαζόμαστε και προετοιμάζουμε τους όρους για να συγκροτηθεί το Μέτωπο Παιδείας – Εργασίας που θα στηρίζεται στη βάση των εργαζομένων (Γ.Σ., συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και απεργιακών Επιτροπών), θα είναι ανεξάρτητο από την ΑΔΕΔΥ και θα επιδιώκει τη σύγκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους και τις συλλογικότητες να συμβάλλουμε αποφασιστικά ώστε τα ζητήματα της λιτότητας, της ακρίβειας, της εργασίας και της εκπαίδευσης να βρεθούν στην προμετωπίδα της δράσηςΜε κοινές εκδηλώσεις και δράσεις (πανό, καλέσματα, προκηρύξεις) με τις ΕΛΜΕ, σωματεία εργαζομένων, φοιτητικούς συλλόγους.
Με ενημερώσεις των γονιών σε κάθε σχολείο για την κατάσταση των σχολείων μας, τις υποδομές, τα προγράμματα, τα βιβλία, τα κονδύλια,
Με συλλογική ανυπακοή στα φαινόμενα αυταρχισμού, πειθάρχησης, επιβολής του 7-8 στους νηπιαγωγούς.
Με μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο για τα νηπιαγωγεία την Τρίτη 23/9 1.00μ.μ. στο ΥΠΕΠΘ
Με το μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο τον Οκτώβρη στην Αθήνα και 24ωρη απεργία, ως καρπό της προώθησης της δράσης μας για όλα τα ζητήματα, ως πρώτη μαζική απάντηση του κινήματος στα οξυμμένα προβλήματα και με στόχο τη συσπείρωση δυνάμεων για την προώθηση ενός συνολικού απεργιακού σχεδίου, που δεν θα έχει τη λογική των αποσπασματικών 24ωρων «βημάτων».
Με έκτακτες Γ.Σ. μέσα στο πρώτο 20ήμερο του Σεπτέμβρη με στόχο την οργάνωση την δράσης, τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα, δικτύου ενημέρωσης σε κάθε σύλλογο και σχολείο και την προώθηση όλων των δράσεων που απαιτούνται, με στόχο να γίνει αυτό υπόθεση των εκπαιδευτικών της βάσης.
Σ΄ αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε και προετοιμάζουμε τη συνολικοποίηση της αντιπαράθεσης με την πρόταση για την εκδήλωση απεργιακού αγώνα διαρκείας με επαναλαμβανόμενες μορφές, που θα συνοδεύονται από πανελλαδικά συλλαλητήρια, καταλήψεις κτιρίων, δυναμικές δράσεις, με τον καλύτερο δυνατό συντονισμό με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους (ιδιαίτερα ΟΛΜΕ, ΟΤΑ, ΥΓΕΙΑ) για τα αιτήματά μας.Γι αυτό προτείνουμε Γ.Σ. παντού, και στους άλλους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στο τέλος Οκτώβρη, την περίοδο που κρίνεται το οικονομικό ζήτημα – εισοδηματική πολιτική, προϋπολογισμός- που θα έχουν προηγηθεί δύο μήνες δράσης και προετοιμασίας, που θα έχουν φανεί οι κυβερνητικές προθέσεις και μέτρα. Οι Γ.Σ. θα συζητήσουν και θα εκτιμήσουν τα βήματα στον κλάδο και στο συντονισμό με τους άλλους κλάδους, την κυβερνητική επίθεση και θα αποφασίσουν για την συγκεκριμενοποίηση της εκδήλωσής του απεργιακού αγώνα (χρόνο εκδήλωσης του, κλπ).
Οι δάσκαλοι, σε κρίσιμες στιγμές της εκπαιδευτικής ιστορίας, (αγώνας για την υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, δημοτικισμός, εθνική αντίσταση, μάχη ενάντια στον επιθεωρητισμό) είχαν ένα αποφασιστικό κοινωνικό προοδευτικό ρόλο.
Σήμερα τα ερωτήματα μπαίνουν αδυσώπητα: Θα είναι η μόρφωση δημόσιο αγαθό ή θα μετατραπεί σε εμπόρευμα; Οι μαθητές θα διδάσκονται γνώσεις ή δεξιότητες; Θα υπάρχει σταθερή και μόνιμη εργασία ή θα κυριαρχήσει το μοντέλο του ωρομίσθιου; Θα ανεχτούμε μια ζωή και ένα σχολείο φθηνό για μας και τα παιδιά μας ;

Μένει σε μας να διαλέξουμε:

Θα μετατραπούμε σε παθητικούς θεατές δημοσκοπήσεων ή θα βρεθούμε ξανά πρωταγωνιστές στους δρόμους του αγώνα για να αλλάξουμε τη ζωή μας;

Σεπτέμβρης 2008, www.paremvasis.gr