Γιατί νιώθουμε οργή όταν δισεκατομμύρια ευρώ ανερυθρίαστα χαρίζονται από την κυβέρνηση στους τραπεζίτες, ενώ για τους ανθρώπους της δουλειάς, για όλους εμάς, δεν υπάρχει ούτε δεκάρα. Όταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις και ασφάλιση, δωρεάν και ποιοτική παιδεία, υγεία και κοινωνικές υποδομές, τότε δεν υπάρχουν λεφτά, τα αιτήματά τους χαρακτηρίζονται αντικοινωνικά, υπερβολικά. Όταν πρόκειται να σωθούν οι τράπεζες, οι σύγχρονοι τοκογλύφοι, τότε ανοίγουν τα θησαυροφυλάκια.
Γιατί νιώθουμε αγανάκτηση όταν για το ασφαλιστικό μας λένε ότι τους χρωστάμε, εκεί που μας κλέβουν. Τα ασφαλιστικά μας ταμεία βρίσκονται στα όρια της κατάρρευσης. Οι συνταξιούχοι περιμένουν για χρόνια την έκδοση της σύνταξης. Το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Ο ΟΠΑΔ βουλιάζει στα χρέη του και ουσιαστικά βρισκόμαστε χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Γιατί η περιβόητη προστασία της ΟΝΕ αφορά μόνο τα κέρδη των τραπεζών και του κεφαλαίου και όχι το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Την κρίση καλούμαστε να πληρώσουμε οι εμείς οι εργαζόμενοι. Αυτοί, ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημιές τους!
Γιατί έχουν το θράσος να συνεχίζουν στον ίδιο «μονόδρομο» της «ελεύθερης αγοράς» της ιδιωτικοποίησης – εμπορευματοποίησης των πάντων, ενώ η κρίση είναι αποτέλεσμα της αχαλίνωτης κερδοφορίας, της ασυδοσίας της αγοράς, της γιγάντωσης τραπεζών και χρηματιστηρίων.
Γιατί αυτή η κυβέρνηση, που έδωσε τσάμπα 260 ακίνητα του ελληνικού δημοσίου στους παπα-τραπεζίτες του Βατοπεδίου που δίνει 28 δις. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, με τον προϋπολογισμό το μόνο που αυξάνει είναι η φορολογική αφαίμαξη των εργαζομένων, ενώ δίνει μηδενικές ουσιαστικά αυξήσεις στους μισθούς και συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών.
Γιατί μειώνονται ακόμα περισσότερο τις δαπάνες για την Παιδεία: για τη νέα χρονιά προβλέπονται στο 3% μόλις του προϋπολογισμού!!! Έτσι, από το σύνολο των εκπαιδευτικών δαπανών που ανέρχονται στα 11 δις ευρώ οι δημόσιες δαπάνες καλύπτουν τα 6,8 δις (62%) ενώ το υπόλοιπο 38% δεν καλύπτεται και υποχρεώνονται να τις καλύψουν οι ιδιωτικές δαπάνες του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Γιατί βλέπουμε ότι η κατάσταση στα σχολεία μας και στην εκπαίδευση χειροτερεύει συνεχώς, με την οικονομική ασφυξία, με την εντατικοποίηση, με την παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων, με την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Γιατί χιλιάδες παιδιά μένουν έξω από τα δημόσια νηπιαγωγεία αφού δεν υπήρχαν τα αντίστοιχα νηπιαγωγεία και δε διορίστηκε ο αναγκαίος αριθμός νηπιαγωγών. Έτσι χιλιάδες οικογένειες αναγκάστηκαν να πληρώσουν είτε για τα τροφεία των δημοτικών παιδικών σταθμών είτε για τα δίδακτρα των ιδιωτικών νηπιαγωγείων.
Γιατί οι μαθητές μας μετατρέπονται σε σκληρά εργαζόμενους, στερούμενοι την ξεκούραση, τη χαρά, τη δημιουργία. Με τα νέα βιβλία αυξήθηκε ο όγκος της ύλης και ο βαθμός δυσκολίας της, ενώ «κόβονται» οι τάξεις υποδοχής, η ενισχυτική διδασκαλία, τα φροντιστηριακά τμήματα.
Γιατί αυτός είναι ο εργασιακός μεσαίωνας που ονειρεύονται οι κρατούντες: να πεθαίνουμε στη δουλειά και να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε.
Τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο, παρά ποτέ, ένα αποφασιστικό εργατικό κίνημα, ικανό να αναπτερώσει τις ελπίδες των εργαζομένων, να αναστηλώσει την έννοια του συλλογικού αγώνα, για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής.
ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΟΛΟΙ – ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου