Βοήθεια, οι φοιτητές!

Δεν ενοχλεί η "βία", αλλά το ίδιο το φοιτητικό κίνημα

Τι ακριβώς συμβαίνει στα Πανεπιστήμια; Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς όσα ακούγονται επί μέρες από τα κανάλια, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πανελλαδική συνωμοσία μιας ολιγάριθμης ομάδας ταραχοποιών «ακροαριστερών» φοιτητών που έχουν καταφέρει να επικρατήσουν στο Πανεπιστήμιο και να επιβάλουν διά της βίας την άποψή τους στην πλειοψηφία. Υποτίθεται, μάλιστα, ότι η συγκεκριμένη ομάδα φοιτητών κινητοποιείται επειδή χάνει μέσω της καθολικής ψηφοφορίας για την εκλογή πρυτανικών αρχών κάποια προνόμια που της εξασφάλιζε η διαδικασία των εκλεκτόρων μέσω των φοιτητικών παρατάξεων.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτοί που σήμερα κινητοποιούνται μέσα στα Πανεπιστήμια για την υπεράσπιση του δημόσιου και αυτοδιοικούμενου χαρακτήρα τους είναι όσοι (φοιτητές και πανεπιστημιακοί) δεν έχουν υποκύψει στις δελεαστικές προσφορές της έμμεσης ιδιωτικοποίησης. Και η πραγματική βία που ασκείται εδώ και μήνες στα ελληνικά Πανεπιστήμια προέρχεται από την απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει με το έτσι θέλω στην πανεπιστημιακή κοινότητα ένα νόμο -πλαίσιο που κουρελιάστηκε στις περσινές κινητοποιήσεις.

Βέβαια τα κανάλια δεν είναι καθόλου διατεθειμένα να παρουσιάσουν τις βίαιες μορφές αυτής της επιβολής ούτε τις απολύτως άκυρες και αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται με το πρόσχημα να αποφευχθούν φοιτητικές αντιδράσεις. Κανείς δεν σχολιάζει τις διπλές κάλπες, τις αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς απαρτία, τους τραμπουκισμούς των «νομιμοφρόνων» φοιτητών. Και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ δεν χάνουν την ευκαιρία να μπερδέψουν σκηνές συγκρούσεων που σημειώθηκαν σε ορισμένα Τμήματα, με άλλες, απολύτως ειρηνικές διαμαρτυρίες, όπως αυτή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ), ως αποτέλεσμα των γνωστών εσωτερικών του προβλημάτων (βλ. «Ιός» 17/11/07).

Κακά τα ψέματα. Πίσω από την υπερπροβολή αυτών των σκηνών κρύβεται μια σαφής πολιτική επιλογή. Ο ίδιος καθηγητής του ΠΑΜΑΚ που κατήγγειλε τους φοιτητές του ως «μισθοδοτούμενους από υπηρεσίες» επειδή του αμφισβήτησαν το δικαίωμα στη συχνουρία, έσπευσε στη συνέχεια να ζητήσει από τον Γιώργο Καρατζαφέρη να ηγηθεί μιας συμμαχίας με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ για να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη στα Πανεπιστήμια.

Ο αντίλογος είναι γνωστός. Υποστηρίζεται ότι το μέτρο της καθολικής ψηφοφορίας είναι ένα βήμα προς μια πιο δημοκρατική οργάνωση στα ΑΕΙ. Πρόκειται για ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, στο οποίο δυστυχώς έχουν τσιμπήσει ακόμα και καλόπιστοι επικριτές του νόμου. Γιατί μ' αυτό το μέτρο πραγματοποιείται το πρώτο βήμα για την υποβάθμιση της φοιτητικής συμμετοχής στην αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ. Ηδη προτείνεται ανοιχτά να μειωθεί η επίδραση της φοιτητικής ψήφου σε αναλογία με τη συμμετοχή τους στην καθολική ψηφοφορία.

Αυτό που ενοχλεί, λοιπόν, δεν είναι κάποια «βίαιη μειοψηφία», αλλά το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Στόχος είναι να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη για την ολοκληρωτική μετάλλαξη των ΑΕΙ. Αλλά όρος γι' αυτό είναι να συκοφαντηθεί εκ των προτέρων κάθε δυναμική φοιτητική αντίδραση.

πηγή:Ελευθεροτυπία, 14/6/2008