Ο Τύπος έγραψε:Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ «ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ»-132ο Δ.Σ. Αθήνας

Κυνηγοί του «φανερού» σχολειού

Εδώ και καιρό κάποιοι έχουν βαλθεί να ματαιώσουν ένα μοναδικό εκπαιδευτικό έργο. Τη φορά αυτή, η επίθεση κατά του 132ου Δημοτικού της Γκράβας και των δασκάλων του βασίζεται στην ανακύκλωση μιας ανυπόστατης καταγγελίας.

Η επίθεση ξεκίνησε την παραμονή της μαύρης επετείου: Στις 20 Απριλίου δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Παρόν» με τίτλο «"Κρυφό σχολειό" για παιδιά Αλβανών στην Γκράβα!», πληροφορούσε το αναγνωστικό κοινό ότι «Ελληνίδα δασκάλα διδάσκει το αλβανικό βιβλίο Ιστορίας που αναφέρει τους Ελληνες ως... σφαγείς των Τσάμηδων».

«Απίστευτο και όμως αληθινό!», διαβάζουμε στο ανυπόγραφο ρεπορτάζ, το οποίο παρουσιάζεται ως «απίστευτη αποκάλυψη». «Σε ελληνικό σχολείο, από έλληνες δασκάλους, διδάσκεται τα απογεύματα η αλβανική γλώσσα σε όσους το επιθυμούν και κυρίως σε παιδιά αλβανών μεταναστών με τη βοήθεια των σχολικών βιβλίων της γειτονικής χώρας, τα οποία παρουσιάζουν τους "κακούς" Ελληνες ως... δολοφόνους που κατέσφαξαν τους... δύστυχους Τσάμηδες!».

Στη συνέχεια, το υπουργείο Παιδείας καλείται να αφυπνιστεί και να αντιμετωπίσει «το ιδιαίτερα ανησυχητικό αυτό φαινόμενο», καθώς «αυτά που γίνονται δεν γίνονται κρυφά αλλά επίσημα» στο 132ο Δημοτικό Σχολείο στο συγκρότημα της Γκράβας. «Εκεί», σημειώνεται, «η διευθύντρια κ. Πρωτονοταρίου, σύμφωνα με καταγγελίες γονέων, μαζεύει ορισμένα απογεύματα τα αλβανικής καταγωγής παιδιά και τα μαθαίνει την Ιστορία τους και τη μητρική τους γλώσσα με βάση τα σχολικά βιβλία του αλβανικού κράτους».

Ακολουθεί το επίμαχο παράθεμα για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στους Τσάμηδες, ενώ δεν λείπει και η καταγγελία περί επαφών της διευθύντριας του 132ου με την αλβανική πρεσβεία.

Ανακύκλωση

Ανήμερα την 21η Απριλίου τη σκυτάλη παίρνουν χωρίς καθυστέρηση οι βουλευτές του ΛΑΟΣ Γεωργιάδης και Πλεύρης: «Να πω ότι κατέθεσα γραπτή ερώτηση σήμερα πρωί πρωί και για το θέμα της δασκάλας», ενημερώνει τους θεατές της εκπομπής «Ελλήνων έγερσις» του ΤΗΛΕΑΣΤΥ ο Αδωνις Γεωργιάδης. Παρά τη σπουδή του να μεταφέρει το «σκάνδαλο» στο Κοινοβούλιο, ο βουλευτής δεν μοιάζει και πολύ βέβαιος για το πρόσωπο κατά του οποίου καταφέρεται: «Νομίζω ότι είναι η κυρία που είχε προασπιστεί ο κ. Αλαβάνος στη Βουλή μια φορά, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η ίδια, η δασκάλα στην Γκράβα που διδάσκει στα παιδιά αλβανικά ότι οι Τσάμηδες είναι οι καλοί και ότι οι Ελληνες ήταν κακοί. Είναι νομίζω η δασκάλα την οποία ο κ. Αλαβάνος προασπίστηκε ότι είναι καλή και τα λοιπά. Μια κυρία που πληρώνεται από το ελληνικό Δημόσιο και διδάσκει τους εν Ελλάδι διαμένοντες Αλβανούς ότι οι Τσάμηδες είχανε δίκιο κι οι κακοί Ελληνες τους σφάξανε. Πρέπει να ξέρουμε τι γίνεται στην Ελλάδα. Εχω κάνει ερώτηση σήμερα πρωί πρωί».

Στη γραπτή ερώτησή τους, οι βουλευτές του ΛΑΟΣ ανακυκλώνουν τις «πληροφορίες» που δημοσίευσε το «Παρόν» και καταλήγουν:

«Εχουν δώσει τα αρμόδια κλιμάκια του υπουργείου σχετική άδεια στην Ελληνίδα δασκάλα ώστε να διδάσκει σε παιδιά μεταναστών, και κυρίως Αλβανών, την Ιστορία μέσα από σχολικά εγχειρίδια που προέρχονται από το γειτονικό κράτος τα οποία παρουσιάζουν τους Ελληνες ως περιθωριακούς;».

Τρεις μόλις ημέρες αργότερα το θέμα αναδεικνύει με ολοσέλιδο δημοσίευμά του ο «Στόχος» (24.04.08):

«Ιστορία για Τσάμηδες σε ελληνικό σχολείο», αναφωνεί το σχετικό πρωτοσέλιδο χτύπημα. «Απίστευτη ιστορία στην Γκράβα. Εχασε τον έλεγχο το κράτος. Καθηγήτρια διδάσκει αυτόκλητα Αλβανική Ιστορία που δικαιώνει τους συνεργάτες των Ναζί και των Φασιστών Τσάμηδες. Διατηρεί επαφές με την αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα».

Την «ανθελληνική προπαγάνδα για Αλβανούς μαθητές στο σχολικό συγκρότημα Γκράβας» αναλύει, αναμασώντας τις ήδη γνωστές «αποκαλύψεις», ψευδώνυμος «Ελληνόψυχος εκπαιδευτικός», ο οποίος φροντίζει να καταγγείλει και την «εθνικά επικίνδυνη στάση» των «εκάστοτε "φωστήρων" του υπουργείου Παιδείας» που «αντί να επιτελούν εθνικό έργο λειτουργούν ως γραφειοκράτες με ανθελληνικό χαρακτήρα». «Ε, ρε κακόμοιρη Ελλάδα», συνεχίζει το στοχικό παραλήρημα, «πώς σε κατάντησαν οι πρασινοκοκκινομπλέ πολιτικάντηδες! Ενα ξέφραγο αμπέλι! Η απόλυτη ξεφτίλα για το κράτος! Ο κάθε δάσκαλος κάνει ό,τι θέλει, ασκεί μέχρι και... "εξωτερική πολιτική", κάνει του κεφαλιού του και διδάσκει ό,τι του κατέβει, αδιαφορώντας για το αύριο του Ελληνισμού!».

Στο θέμα επανέρχεται το «Παρόν» της περασμένης Κυριακής («Ερήμην του υπουργείου το... "κρυφό σχολειό". Εδωσε δική της ερμηνεία στη νομοθεσία για να κάνει αυτά που ήθελε η πρώην διευθύντρια»), ενώ στο μεταξύ η «είδηση» γνωρίζει ημέρες δόξας σε ποικιλώνυμα εθνικώς ευαίσθητα μπλογκ, τα οποία μάλιστα ζητούν την πειθαρχική δίωξη των εμπλεκόμενων στο «σκάνδαλο» δασκάλων.

Μυθεύματα

Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Ούτε βιβλίο αλβανικής ιστορίας διδασκόταν στο 132ο Δημοτικό της Γκράβας, ούτε για καλούς Τσάμηδες και κακούς Ελληνες μάθαιναν οι μαθητές του! Οσο για τις «επαφές» του σχολείου με την αλβανική πρεσβεία, ολόκληρο κλιμάκιο του υπουργείου Παιδείας ήταν παρόν κατά την επίσημη επίσκεψη του αλβανού υπουργού Παιδείας στο σχολείο, δέχθηκε μάλιστα συγχαρητήρια για τις προσπάθειες ένταξης των μεταναστών μαθητών στο σχολικό τους περιβάλλον. «Στα μαθήματα μητρικής γλώσσας και συγκεκριμένα της αλβανικής γλώσσας, που γίνονταν στο σχολείο μέχρι και τον Ιούνιο του 2007, πάντα με την έγκριση και εν γνώσει του ΥΠΕΠΘ, διδασκόταν αποκλειστικά η γλώσσα των μαθητών και των μαθητριών μας και όχι κάποιο άλλο γνωστικό αντικείμενο», μας εξηγεί η κυρία Πρωτονοταρίου.

«Σχολικά εγχειρίδια είχαν προσφερθεί από την αντιπροσωπεία του αλβανικού υπουργείου Παιδείας κατά την επίσημη επίσκεψη του Αλβανού υπουργού στο σχολείο, στην οποία παραβρέθηκε και κλιμάκιο του ΥΠΕΠΘ. Τα βιβλία αυτά, δεν είχαν καμιά χρηστική αξία, με συνειδητή και ρητή απόφασή μας δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, απλά αποθηκεύτηκαν σε αποθήκη του σχολείου και ξεχάστηκαν εκεί.

»Φοβάμαι ότι με τις ψευδείς και ανυπόστατες πληροφορίες, τις οποίες κάποιοι διοχετεύουν, έχουν στόχο να δυσφημήσουν και να βλάψουν το παιδαγωγικό έργο των συναδέλφων μου και το δικό μου και να δικαιολογήσουν τη διακοπή όλων των προγραμμάτων και των δραστηριοτήτων που με επιτυχία εφαρμόζονταν τα τελευταία εννέα χρόνια στο 132ο Δημοτικό Σχολείο».

Διωγμός

Στους αναγνώστες και στις αναγνώστριες της στήλης έχει γίνει ήδη φανερό ότι στόχος της ανοίκειας όσο και συντονισμένης νέας επίθεσης των μονίμως ανησυχούντων υπερεθνικοφρόνων είναι το δημοτικό εκείνο σχολείο της Γκράβας στο οποίο τα τελευταία χρόνια επιχειρήθηκε ένα μοναδικό εκπαιδευτικό πείραμα: στο σχολείο αυτό, η πολυεθνική σύνθεση των μαθητών προσεγγίστηκε από μια φωτισμένη ομάδα δασκάλων ως πρόκληση για την επινόηση εκπαιδευτικών πρακτικών που να σέβονται τη «διαφορετικότητα», επομένως την ατομικότητα και την ιδιαίτερη κουλτούρα των παιδιών, και να φροντίζουν για την αρμονική ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον.

Παρά τα αδιαμφισβήτητα θετικά αποτελέσματα της δουλειάς τους, αλλά και την ένθερμη υποδοχή των πρωτοβουλιών τους από την επιστημονική κοινότητα, οι εκπαιδευτικοί του 132ου αντιμετωπίστηκαν από τη διοίκηση με μια άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο καλυμμένη καχυποψία.


Πρόσφατα, η διευθύντρια του σχολείου Στέλλα Πρωτονοταρίου εκδιώχθηκε από τη θέση της μέσω της διαδικασίας της προφορικής συνέντευξης, ενώ ο νέος διευθυντής, εκτελώντας κατά δήλωσή του «άνωθεν εντολές», έκανε εξαρχής σαφές ότι στόχος του ήταν η απονεύρωση ή και κατάργηση όλων εκείνων των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών που συγκροτούσαν τη θαυμαστή ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου σχολείου. (Βλ. σχετικά «Ιός» 30.12.07 και 19.01.08).

Η διευθύντρια απομακρύνθηκε από τη θέση της και τα μαθήματα μητρικής γλώσσας για τους μαθητές και ελληνικής γλώσσας για τους γονείς τους διακόπηκαν. Το 132ο Δημοτικό της Γκράβας κατάντησε σκιά του παλιού του εαυτού. Προς τι, λοιπόν, η πρόσφατη εξωφρενική επίθεση εναντίον της Στέλλας Πρωτονοταρίου και της ομάδας των εκπαιδευτικών οι οποίοι εργάστηκαν επί χρόνια εθελοντικά, με γνώση και ευαισθησία, προτείνοντας στις πιο αντίξοες συνθήκες ένα καινοτόμο μοντέλο πολυπολιτισμικού σχολείου;

Συμπαράσταση

Είναι βέβαιο ότι κάποιοι (ποιοι, άραγε;) δεν θέλησαν να περιοριστούν στη «διοικητική» επίλυση του ζητήματος. Αντιλαμβάνονται, ίσως, ότι ρυθμίσεις αυτού του τύπου δεν αρκούν για να απαξιωθεί επί της ουσίας ένα εκπαιδευτικό έργο που βραβεύτηκε επανειλημμένα, διδάχθηκε σε πανεπιστημιακές αίθουσες και κρίθηκε ως εξαιρετικού ενδιαφέροντος από την επιστημονική κοινότητα. Και, προφανώς, ενοχλήθηκαν όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με το κύμα συμπαράστασης που ξεσηκώθηκε από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι η διευθύντρια εκδιώχθηκε από τη θέση της και ότι τα μαθήματα καταργούνται: τη στάση της διοίκησης στην υπόθεση του 132ου κατήγγειλαν η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ και πάνω από είκοσι φορείς και συλλόγους, ενώ στο σχολείο αφιερώθηκαν ήδη τρεις ημερίδες.

Το θέμα αναλύθηκε σε διεθνή συνέδρια και υπήρξαν σχετικά ψηφίσματα πανεπιστημιακών καθηγητών και σχολικών συμβούλων. Με το σχολείο θα ασχοληθεί ακόμη ειδική ημερίδα που έχει προγραμματιστεί από τη ΔΟΕ. Το ζήτημα έχει φτάσει και στον Συνήγορο του Παιδιού με έγγραφη καταγγελία του Συλλόγου Διδασκόντων.

Πολλά είναι και τα σχετικά δημοσιεύματα του περιοδικού και ημερήσιου τύπου, ενώ οι δυσάρεστες εξελίξεις στο σχολείο έγιναν αντικείμενο ερωτήσεων στη Βουλή, καθώς και της συζήτησης σε επίπεδο αρχηγών της 21ης του περασμένου Μαρτίου.

Τα πράγματα πήραν μια τροπή που, ενδεχομένως, δεν περίμεναν εκείνοι που απεργάστηκαν την εξαφάνιση του σχολείου της Γκράβας από τον εκπαιδευτικό χάρτη. Μοιάζει παράδοξο, ωστόσο ο διωγμός έκανε το πείραμα του 132ου όχι απλώς γνωστό αλλά και εξαιρετικά επίκαιρο. Στο κλίμα αυτό η επίθεση κατά των εκπαιδευτικών του σχολείου αποκτά νέο -δοκιμασμένο, πάντως, σε άλλες περιπτώσεις- περιεχόμενο: ανυπόστατες πληροφορίες διαχέονται και αναπαράγονται χωρίς έλεγχο, έτσι ώστε να υπονομευτεί η επί της ουσίας συζήτηση και να πάρουν το πάνω χέρι οι συνήθεις κάτοχοι της μεζούρας της εθνικοφροσύνης.

Δικαίωση

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και για μια ακόμη φορά οι ευθύνες που βαρύνουν τη διοίκηση είναι τεράστιες. Ούτως ή άλλως όσες παρεμβάσεις της ηγεσίας του υπουργείου αφορούσαν την υπόθεση χαρακτηρίστηκαν όλο αυτό το διάστημα από υπεκφυγές, ανακρίβειες και βερμπαλιστικές κορόνες. Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου κατά πόσον διδασκόταν στο 132ο το βιβλίο που ανέφερε το «Παρόν», ο κ. Στυλιανίδης δήλωνε προ ημερών σιβυλλικά: «Οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου έχουν αντιμετωπίσει [...] το ζήτημα με τον τρόπο εκείνο που προβλέπει η νομοθεσία» (21.04.08). Εξίσου ασαφείς, με μόνιμη επωδό το σεβασμό της νομοθεσίας την οποία κλήθηκαν να τηρούν, υπήρξαν όλες οι σχετικές τοποθετήσεις του κ. Στυλιανίδη και του υφυπουργού του κ. Λυκουρέντζου.

Υπουργός και υφυπουργός δεν μπήκαν καν στον κόπο να απαντήσουν στα επιχειρήματα των δασκάλων του 132ου και, κυρίως, στο αυταπόδεικτο γεγονός ότι το υπουργείο ήταν όλα αυτά τα χρόνια απολύτως ενήμερο και για την παραμικρή δραστηριότητά τους, εφόσον το ενημέρωναν συστηματικά οι ίδιοι.

Στο σημείο αυτό μια παρατήρηση του καθηγητή Γιώργου Τσιάκαλου έχει τη σημασία της: σχολιάζοντας τη δήλωση του κ. Λυκουρέντζου «είμαι εδώ για να τηρώ τους νόμους», ο κ. Τσιάκαλος υπογράμμισε ότι «εντυπωσιάζει η ρητορική του κ. υφυπουργού, καθώς δεν προέρχεται από τον χώρο της Παιδείας. Αντίθετα, είναι παρόμοια με εκείνη που εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούν οι χωροφύλακες, όταν σε διαδηλώσεις έρχονται αντιμέτωποι με ανθρώπους που διεκδικούν καταφανώς δίκαια αιτήματα» (Από ομιλία του σε εκδήλωση με θέμα τις εξελίξεις στο 132ο και τίτλο «Για ένα σχολείο χωρίς σύνορα», Αθήνα, 22.02.08).

Παρά τα ήξεις-αφήξεις στα οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως, η ηγεσία του υπουργείου είναι, βέβαια, υποχρεωμένη να εμφανίζεται υπέρμαχος μιας εκπαιδευτικής πολιτικής στην οποία έχει θέση η διδασκαλία του μαθήματος της γλώσσας και του πολιτισμού της χώρας προέλευσης των αλλόγλωσσων μαθητών. Από την άποψη αυτή, έχουν δίκιο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης και Περικλής Κοροβέσης, όταν υποστηρίζουν ότι η απάντηση του υπουργού σε ερωτήσεις τους με θέμα τις διαπολιτισμικές δράσεις στην εκπαίδευση και την περίπτωση του 132ου συνιστά στην πραγματικότητα ηθική δικαίωση των δασκάλων του σχολείου.

«Με την απάντησή του ο υπουργός αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει τη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας στα σχολεία και ότι μάλιστα είναι στη διακριτική του ευχέρεια να εγκρίνει τις απαιτούμενες πιστώσεις για τη λειτουργία του», σημειώνει σχετικά ο Τ. Κουράκης.

«Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να εγκριθεί η πρόσληψη ενός ωρομίσθιου δασκάλου και το πρόγραμμα να επαναλειτουργήσει. Είναι θέμα δημοκρατικής νομιμότητας και σεβασμού των δικαιωμάτων των παιδιών που ζουν στη χώρα μας».

Για ένα «προκλητικά "ανεξήγητο" φαινόμενο» κάνει λόγο ο Π. Κοροβέσης, σχολιάζοντας το γεγονός ότι «το υπουργείο από τη μια καταργεί τις εθελοντικές δράσεις του Συλλόγου Διδασκόντων στο 132ο Δημοτικό Σχολείο που αφορούν διδασκαλία ελληνικών σε γονείς και μητρικής γλώσσας σε παιδιά μεταναστών και από την άλλη με την απόφαση Φ10/20/Γ1/708 δήθεν επιτρέπονται αυτές οι δράσεις, και μάλιστα επί πληρωμή!» (09.05.08).

...Και ένα εύγλωττο μέιλ

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αλγεινή εντύπωση μάς προκάλεσε μια επιστολή που έφτασε προ ημερών στον «Ιό» μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Αποστολέας της ο Εμμανουήλ Γιουτλάκης, ο κύριος που κρίθηκε κατάλληλος να καταλάβει τη θέση της Στέλλας Πρωτονοταρίου και εμφανίστηκε στο σχολείο δηλώνοντας ότι εκτελεί «άνωθεν εντολές» (βλ. τα σχετικά δημοσιεύματά μας). Δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς απευθύνεται η επιστολή (στην Πανελλήνια Ενωση Σχολικών Συμβούλων;) ούτε τους λοιπούς αποδέκτες της. Εκείνο που ξέρουμε είναι πως ο κύριος Γιουτλάκης, παραπέμποντάς μας στο «Παρόν» της 20ής Απριλίου, μας κοινοποιεί μια εντελώς αστήρικτη επίθεση κατά των συναδέλφων του.

Στο κείμενο αυτό ο κ. διευθυντής αναφέρει μεταξύ άλλων ότι στο σχολείο βρέθηκε «μεγάλος όγκος αλβανικών βιβλίων», ότι η διδασκαλία των αλβανικών είχε ανατεθεί «σε Αλβανίδα δασκάλα με πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Ελβασάνης της Αλβανίας χωρίς το πτυχίο αυτό να μπορεί να αναγνωριστεί από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας», ότι το σχολείο «χορηγούσε δίπλωμα φοίτησης που το υπέγραφαν η διευθύντρια του σχολείου και η παράνομη διορισμένη Αλβανίδα δασκάλα από τη διευθύντρια και το Σύλλογο Διδασκόντων, καθώς και αντίστοιχη σχολική γιορτή» (σ.σ.: η σύνταξη του κυρίου διευθυντή) και ότι «υπήρχε ενημέρωση της πορείας φοίτησης των μαθητών στην αλβανική γλώσσα ακριβώς αντίστοιχη με την ενημέρωση των άλλων μαθημάτων του σχολείου». «Αλίμονο αν κάθε σχολείο έκανε δική του εξωτερική πολιτική, δική του μεταναστευτική πολιτική, διόριζε όποιους ήθελε και καθόριζε το ίδιο το περιεχόμενο της διδακτέας ύλης», σημειώνει ο κ. Γιουτλάκης, αναπαράγοντας τη βασική αιτίαση των πρόσφατων δημοσιευμάτων. «Πραγματικά αλίμονο».

Αλίμονο αν η στάση του απηχεί τις θέσεις της διοίκησης για τις ενδοσχολικές συναδελφικές σχέσεις, θα λέγαμε.

«Αυτή τη φορά ο νέος διευθυντής ξεπέρασε κάθε όριο», δηλώνουν από την πλευρά τους δάσκαλοι του 132ου Δημοτικού Σχολείου. «Προσπαθώντας εδώ και μήνες να βρει τρόπο να υπονομεύσει και να στιγματίσει το Σύλλογο Διδασκόντων και την παιδαγωγική του δράση, έφτασε να ψάχνει τις αποθήκες του σχολείου, αναζητώντας "ενοχοποιητικά" στοιχεία, και να επιτίθεται με αυτόν τον τρόπο στους δασκάλους του σχολείου στο οποίο υπηρετεί». Και υπογραμμίζουν το αυτονόητο: ότι πράγματι γίνονταν μαθήματα αλβανικής γλώσσας, που ξεκίνησαν στο πλαίσιο του προγράμματος Ολυμπιακής Παιδείας, και για τα οποία ενημερωνόταν συστηματικά το υπουργείο και ότι, πράγματι, οι γονείς κατατοπίζονταν για την πρόοδο των παιδιών τους στη μητρική τους γλώσσα. Τα μαθήματα αλβανικής, συνεχίζουν, διδάσκονταν από την κ. Ντενάτα Καρκάλου, πτυχιούχο δασκάλα, η οποία με το πτυχίο της διορίστηκε από το ΠΥΣΠΕ Α' Αθήνας ως ωρομίσθια δασκάλα του φροντιστηριακού τμήματος που εγκρίθηκε την περίοδο 2006-2007. Και εξηγούν ότι αλβανικά βιβλία, τα οποία προσέφερε στο σχολείο η αντιπροσωπεία του αλβανικού υπουργείου Παιδείας κατά την επίσημη επίσκεψή της στο 132ο, όντως υπήρχαν στην αποθήκη του σχολείου και ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν.

«Φαίνεται πως ο κ. Γιουτλάκης ψάχνει ακόμη και στις αποθήκες, προσπαθώντας να ανακαλύψει κάτι που να δυσφημίζει τις δραστηριότητες του σχολείου και δεν έχει κανένα πρόβλημα να κατασκευάζει μυθεύματα, προκειμένου να δικαιολογήσει τη βίαιη και αντιπαιδαγωγική διακοπή όλων των δράσεων που εφαρμόζονταν σ' αυτό», συμπληρώνουν. «Το σχολείο μας δεν επιδίωκε να κάνει "δική του εξωτερική και μεταναστευτική πολιτική". Προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις στα πιεστικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε, εφαρμόζοντας δραστηριότητες βασισμένες σε παιδαγωγικές αρχές, οι οποίες να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μαθητών μας - κάτι αδιανόητο, όπως φαίνεται, για τον κ. Γιουτλάκη».



Είναι ένα σχολείο...

...Ενα δημόσιο δημοτικό σχολείο, στα Πατήσια, μέσα στο συγκρότημα της Γκράβας. Ενα σχολείο με αριθμό. Το 132.

Συγκεντρώνει και συνοψίζει όλες τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τις αθλιότητες ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου, στον υπερθετικό βαθμό. Μοιράζεται εναλλάξ, πρωί-απόγευμα, τους ίδιους μίζερους και ανεπαρκείς χώρους μ' ένα άλλο, ανάλογων προδιαγραφών σχολείο. Δέχεται, χρόνο με το χρόνο, ολοένα μεγαλύτερο αριθμό αλλοδαπών μαθητών, χωρίς καμία κρατική μέριμνα για την ένταξή τους. Το «ολοήμερο» λειτουργεί, βδομάδα παρά βδομάδα, ως χώρος στάθμευσης, ίσως και μελέτης. Δεν υπάρχουν αίθουσες, δεν υπάρχει υποδομή, δεν υπάρχει διδακτικό προσωπικό για κάτι περισσότερο.

Αυτή είναι, σε αδρές γραμμές, η μία όψη του νομίσματος -η ζοφερή. Εχει κι άλλη...

Η άλλη όψη είναι τόσο φωτεινή που έφτασε να επισκιάσει την πρώτη. Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, μέσα σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον, κυοφορήθηκε και συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Χάρη σε μια διευθύντρια με όραμα, παιδαγωγική κατάρτιση και οργανωτικές ικανότητες, χάρη σε μια ομάδα δασκάλων με έρωτα και «τσαμπουκά», το 132 μεταμορφώθηκε, σιγανά και ταπεινά, μέσα από συστηματική προσπάθεια εννέα χρόνων, σ' ένα πρότυπο σύγχρονου σχολείου, σ' ένα σχολείο στα σύνορα της... Ουτοπίας.

Το μεγάλο ποσοστό μεταναστών, η συνύπαρξη μαθητών με διαφορετική μητρική γλώσσα, κουλτούρα και θρησκεία, αντιμετωπίστηκε θετικά, ως πρόκληση. Τροφοδότησε έρευνα, γέννησε ιδέες και δράσεις. Οι σύγχρονες ομαδοκεντρικές και συνεργατικές παιδαγωγικές αντιλήψεις εφαρμόστηκαν στην πράξη με εξαιρετικά αποτελέσματα. Ενας αέρας δημιουργικότητας και δημοκρατίας έπνευσε στο 132, φέρνοντας κοντά εκπαιδευτικούς, παιδιά και γονείς, Ελληνες και μετανάστες. Το σχολείο τράβηξε το ενδιαφέρον της πανεπιστημιακής κοινότητας, απασχόλησε θετικά τον τύπο, άρχισε να διακρίνεται...

Η αντίφαση ήταν προφανής. Δεν είναι δυνατόν ένα σχολείο τόσο ταπεινών προδιαγραφών να είναι συγχρόνως και ένα πρότυπο σχολείο! Η αντίφαση όφειλε να αρθεί.

Κάθε άνθρωπος που πιστεύει στην πρόοδο -ανεξάρτητα από την πολιτική του τοποθέτηση- θα περίμενε να αρθούν οι αντιξοότητες και να βελτιωθούν οι συνθήκες, έτσι ώστε το «θαύμα» να εδραιωθεί στο κατάλληλο περιβάλλον και να εξαπλωθεί και σε άλλα σχολεία.

Υπήρχε κι άλλος τρόπος. Αυτός που επιλέχτηκε.

Το «θαύμα»... ακυρώθηκε, η πρωτεργάτριά του τιμωρήθηκε παραδειγματικά με απομάκρυνση από τη θέση της, η δουλειά τόσων χρόνων συκοφαντήθηκε συστηματικά, οι δράσεις και τα προγράμματα του 132 πάγωσαν «κατ' εντολήν». Στάλθηκε και ο κατάλληλος διευθυντής να εγγυηθεί τη νέα τάξη πραγμάτων στο σχολείο.

Το γιατί επιλέχτηκε αυτός ο τρόπος συνάγεται εύλογα, νομίζω.

Είναι απλός, ανέξοδος, κολακεύει τις προσδοκίες κάποιων ακραίων συντηρητικών και εθνικιστικών κύκλων και των αφελών οπαδών τους, και κυρίως επαναφέρει το 132 (και κάθε επίδοξο μιμητή του) στο επιθυμητό status quo: ένα σχολείο για παιδιά μεταναστών και ελλήνων πολιτών β' κατηγορίας, ένας σκουπιδοτενεκές για τους προλετάριους και τους περιθωριακούς του αύριο. Αλλωστε, η εντολή είναι ρητή και φέρει την υπογραφή του αρμόδιου προϊστάμενου.

«Καμία δράση, καμία πρωτοβουλία που να διαφοροποιεί το 132 από τα άλλα δημόσια σχολεία».

Το μήνυμα είναι σαφές και μας αφορά όλους, γονείς και εκπαιδευτικούς, αφορά την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Η μικρή ιστορία του 132 είναι εξόχως διδακτική. Και το τέλος της δεν γράφτηκε ακόμη. Στο χέρι μας είναι.

Ολυμπία Παγουλάτου
(Μαμά στο 132 και αδιόριστη εκπαιδευτικός)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Σ. Πρωτονοταρίου, Π. Χαραβιτσίδης
«Για ένα σχολείο που να σέβεται τη "διαφορετικότητα". Θεωρητικές και πρακτικές προσεγγίσεις» («Εκπαιδευτική Κοινότητα», τχ. 78, Μάιος-Ιούλιος 2006).

Σ. Πρωτονοταρίου, Π. Χαραβιτσίδης, Κ. Βουλαλάς, Γ. Μακρυγιάννης «"Εθνικές εορτές". Η εμπειρία μιας άλλης προσέγγισης» («Γέφυρες», τχ. 26, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2006).

Σ. Πρωτονοταρίου, Π. Χαραβιτσίδης
«Η διδασκαλία της μητρικής γλώσσας των αλλόγλωσσων μαθητών στο σχολείο: Μια πολύχρονη προσπάθεια με θετικά αποτελέσματα» («Εκπαιδευτική Κοινότητα», τχ. 80, Νοέμβριος 2006-Ιανουάριος 2007).

Κ. Βουλαλάς, Π. Μάστορα, Ε. Νικολοπούλου, Σ. Πρωτονοταρίου, Χ. Σχοινάς, Παύλος Χαραβιτσίδης, Πέτρος Χαραβιτσίδης «Μετανάστες μαθητές και γονείς: από τη θεωρία στην πράξη» («Εκπαιδευτική Κοινότητα», τχ. 73, Φεβρουάριος-Απρίλιος 2005).


ΔΕΙΤΕ

«Παιχνίδια από τις πατρίδες μας», 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθήνας, Τάξη Ε1. Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ Ολυμπίας 2006.

«Παιχνίδια από τις πατρίδες μας μαζί με τους γονείς μας», 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθήνας, Τάξη Στ' Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ Ολυμπίας 2007.


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

http://www.132grava.net
Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα ομάδας δασκάλων του 132ου δημοτικού σχολείου: υλικά από το εκπαιδευτικό πείραμα του 123ου, αλλά και δημοσιεύματα σχετικά με τις εξελίξεις στο σχολείο, τα πρακτικά της σχετικής συζήτησης στη Βουλή κ.ο.κ.

Δημοσιεύματα του «Ιού» για το σχολείο:

«Η γλώσσα της επικοινωνίας», 23.06.07,

«Σχολείο χωρίς σύνορα», 30.12.07 και

«Ανεύθυνη δήλωση», 19.01.08.

πηγή Ελευθεροτυπία, 18/5/2008