Να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή κι αντιεκπαιδευτική πολιτική
Να ξαναθέσουμε τα δίκαια αιτήματά μας
και τις διεκδικήσεις μας
στην ημερήσια διάταξη
Να ξαναθέσουμε τα δίκαια αιτήματά μας
και τις διεκδικήσεις μας
στην ημερήσια διάταξη
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη για τον κόσμο της εργασίας αλλά και για τη δημόσια εκπαίδευση. Η κυβέρνηση σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, εξαπολύει συνολική επίθεση σε όλα τα επίπεδα.
Πνιγμένη στα οικονομικά σκάνδαλα και στη σήψη των στελεχών της, προσπαθεί να μας πείσει ότι η λιτότητα για τους εργαζόμενους είναι μονόδρομος.
Ενώ η ακρίβεια καλπάζει με αυξήσεις από 22% έως 30% στα βασικά είδη ανάγκης, τα κέρδη των επιχειρήσεων και του τραπεζικού συστήματος ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο και ο υπουργός Οικονομικών δίνει εντολή στους επιχειρηματίες να μην υπερβούν οι αυξήσεις στους μισθούς το 3%, ενώ ο πληθωρισμός τρέχει με 3,9%! Κι ενώ σκληραίνει ακόμα περισσότερο τη λιτότητα και επιβάλλει νέους φόρους για τους εργαζόμενους και νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, προωθεί τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση και εφαρμόζει απαρέγκλιτα το ν. Ρέππα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και επιμένει στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία (αναγνώριση των ΚΕΣ – ιδιωτικά ΑΕΙ, άρθρο 16, νέο πόρισμα ΕΣΥΠ-αξιολόγηση)
Η τελική κυβερνητική επίθεση στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα τινάζει στον αέρα τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης με κύριο στόχο να οδηγήσει τους εργαζόμενους στα σαγόνια των ασφαλιστικών εταιριών και να ξετινάξουν ό,τι απόμεινε από τα αποθεματικά των ταμείων.
Η εξαγγελία της αντιασφαλιστικής επέλασης επίσημα πλέον από τον Πρωθυπουργό στη βουλή ονομάζεται ανερυθρίαστα από τον ίδιο ως «αλληλεγγύη γενεών»(!!!), η αντίσταση των χιλιάδων απεργών στην επίθεση παρουσιάζεται ως «αντιδραστικότητα λίγων βολεμένων και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων και συντηρητισμός κάποιων ολίγων που γίνεται ανάχωμα στο συμφέρον όλων»(!!!) Ο εμπαιγμός των εργαζόμενων από τον κ. Καραμανλή, η χλεύη στους χιλιάδες απεργούς που αντιστέκονται στα σχέδια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, η αστεία του προσπάθεια να αποκρύψει την βαθιά αντιλαϊκή του πολιτική και να πείσει τους «υποτελείς του υπηκόους» ότι τους εξουθενώνει για το καλό τους, δεν έχει όρια. Καταντά παροιμιακή και θυμίζει καρικατούρα δημαγωγού του ‘50 .
Ασφαλιστικό: Ο κύβος ερρίφθη… έστω και σε δόσεις
Δυο μέρες μετά τη δεύτερη μεγάλη πανεργατική απεργία, στις 13 Φλεβάρη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανέλαβε, με το γνωστό ασαφή τρόπο του να παρουσιάσει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Η ήπια αναπροσαρμογή που τόσες μέρες μας πιπίλαγαν τα μυαλά κανάλια κι εφημερίδες, οι μικρές αλλαγές χωρίς να θίγονται όρια ηλικίας και ύψος συντάξεων αποδείχθηκαν επιεικώς μπαρούφες.
Ακόμα και μέσα στην ηθελημένη ασάφεια του Καραμανλή, ακόμα και στην μπαρουφολογία του Γιωργάκη ή στα τερτίπια της Φάνης Πάλλη Πετραλιά μπορούμε να διακρίνουμε την αντιδραστικότητα των αλλαγών.
Τι δήλωσαν:
1) Για άντρες και γυναίκες που έχουν διοριστεί προ του 1993 το όριο εξόδου για 35 χρόνια δουλειάς αυξάνεται στο εξηκοστό ( 60) έτος από 58 χρονών που ήταν.
2) Για έξοδο χωρίς όριο ηλικίας θα απαιτούνται 40 χρόνια δουλειάς σε περίπτωση διαδοχικής ασφάλειας ( π.χ. δημόσιο και ΙΚΑ) από 37 έτη που ήταν σήμερα. Τα 37 έτη θα ισχύουν πια μόνο αν είναι όλα τα χρόνια στο ίδιο ταμείο ασφάλισης, κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε πλήθος περιπτώσεων.
3) Για την ενοποίηση των ταμείων (ένα ταμείο για το δημόσιο), γεγονός που μαζί με το ν. Ρέππα θα σημάνει την περικοπή των συντάξεων για όλους μειώνοντας την επικουρική σύνταξη στο μισό!!(σήμερα αποτελεί το 39% της κύριας σύνταξης και θα την πάνε στο 20% της κύριας (με σημερινές τιμές περικοπή 150 έως 200 ευρώ της σύνταξης).
4) Μέσω της ενοποίησης των ταμείων θα παρακρατείται 10% των κοινωνικών πόρων υπέρ του ταμείου αλληλεγγύης που θα ιδρυθεί, στο οποίο θα πηγαίνει και το 10% των εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις συν 4% από το ΦΠΑ.
Σε μετάφραση αυτό το περίφημο «φιλολαϊκό» μέτρο σημαίνει: Προετοιμασία αύξησης του ΦΠΑ από 19% τουλάχιστον κατά 1%. Άρα ακριβότερες τιμές στα προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης.
Ιδιωτικοποίηση των τελευταίων κρατικών οργανισμών, π.χ. δίκτυο διανομής ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχυδρομεία. Με άλλα λόγια ο φερετζές για την καταλήστευση των τελευταίων κρατικών επιχειρήσεων, αύξηση των τιμολογίων για τους εργαζόμενους.
Λεηλάτηση των ταμείων που έχουν ακόμα αποθεματικά, μοιράζοντας τη φτώχεια με τα ταμεία που έχουν ρίξει «έξω» κράτος και εργοδότες μη καταβάλλοντας τις ασφαλιστικές εισφορές που ήδη έχουν παρακρατήσει από τους εργαζόμενους.
5) Ουσιαστική κατάργηση κάθε συνταξιοδότησης πριν το ανώτερο συμβατικό όριο εξόδου από την εργασία (σήμερα το 65ο έτος ή το 58ο για ορισμένες κατηγορίες). Αυτό εννοούν με τον όρο κατάργησης των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
1) Για άντρες και γυναίκες που έχουν διοριστεί προ του 1993 το όριο εξόδου για 35 χρόνια δουλειάς αυξάνεται στο εξηκοστό ( 60) έτος από 58 χρονών που ήταν.
2) Για έξοδο χωρίς όριο ηλικίας θα απαιτούνται 40 χρόνια δουλειάς σε περίπτωση διαδοχικής ασφάλειας ( π.χ. δημόσιο και ΙΚΑ) από 37 έτη που ήταν σήμερα. Τα 37 έτη θα ισχύουν πια μόνο αν είναι όλα τα χρόνια στο ίδιο ταμείο ασφάλισης, κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε πλήθος περιπτώσεων.
3) Για την ενοποίηση των ταμείων (ένα ταμείο για το δημόσιο), γεγονός που μαζί με το ν. Ρέππα θα σημάνει την περικοπή των συντάξεων για όλους μειώνοντας την επικουρική σύνταξη στο μισό!!(σήμερα αποτελεί το 39% της κύριας σύνταξης και θα την πάνε στο 20% της κύριας (με σημερινές τιμές περικοπή 150 έως 200 ευρώ της σύνταξης).
4) Μέσω της ενοποίησης των ταμείων θα παρακρατείται 10% των κοινωνικών πόρων υπέρ του ταμείου αλληλεγγύης που θα ιδρυθεί, στο οποίο θα πηγαίνει και το 10% των εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις συν 4% από το ΦΠΑ.
Σε μετάφραση αυτό το περίφημο «φιλολαϊκό» μέτρο σημαίνει: Προετοιμασία αύξησης του ΦΠΑ από 19% τουλάχιστον κατά 1%. Άρα ακριβότερες τιμές στα προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης.
Ιδιωτικοποίηση των τελευταίων κρατικών οργανισμών, π.χ. δίκτυο διανομής ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχυδρομεία. Με άλλα λόγια ο φερετζές για την καταλήστευση των τελευταίων κρατικών επιχειρήσεων, αύξηση των τιμολογίων για τους εργαζόμενους.
Λεηλάτηση των ταμείων που έχουν ακόμα αποθεματικά, μοιράζοντας τη φτώχεια με τα ταμεία που έχουν ρίξει «έξω» κράτος και εργοδότες μη καταβάλλοντας τις ασφαλιστικές εισφορές που ήδη έχουν παρακρατήσει από τους εργαζόμενους.
5) Ουσιαστική κατάργηση κάθε συνταξιοδότησης πριν το ανώτερο συμβατικό όριο εξόδου από την εργασία (σήμερα το 65ο έτος ή το 58ο για ορισμένες κατηγορίες). Αυτό εννοούν με τον όρο κατάργησης των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
Έτσι:
Οι γυναίκες θα πάνε στο 65ο έτος ηλικίας σταδιακά από το 2013 και μετά, καθώς θα προστίθεται ένα εξάμηνο το χρόνο στην ηλικία συνταξιοδότησης. Οι μητέρες ανήλικων θα μπορούν να βγαίνουν στο 55ο έτος ηλικίας αν σε αυτή την ηλικία έχουν ανήλικο, δηλαδή αν έχουν γεννήσει σε ηλικία 37 ετών. Διαφορετικά θα βγαίνουν σε σύνταξη είτε στα 60 (κατηγορία πριν το 93 διορισμένες) είτε 65 χρονών.
Επίσης καταργείται και η πρόβλεψη εξόδου 9 ετών νωρίτερα για όσες ασφαλισμένες μετά το 1993 είχαν τρία ανήλικα παιδία.
Και όλα αυτά όταν ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να βγουν 50 χρονών αν έχουν ανήλικο τέκνο.
Στην ουσία μιλάμε για 15 χρόνια αύξηση της παραμονής στην εργασία για πολλές κατηγορίες.
6) Σε περίπτωση που κάποιος βγει πριν το γενικό όριο ηλικίας (όριο που ανεβαίνει στο 60ο έτος για πριν το 93 εργαζόμενους, στα 65 για τους μετά το 93 εργαζόμενους) η σύνταξη θα μειώνεται κατά 8% το χρόνο από 4,5% που ήταν σήμερα, που σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος θα χάνει το 40% της σύνταξης για μια 5ετία «πρόωρης συνταξιοδότησης».
7) Για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα απαιτούνται 100 μεροκάματα το χρόνο από 50 που ήταν ως σήμερα. Μέτρο που χτυπά τόσο τους ωρομίσθιους ή μερικά απασχολούμενους όσο, κυρίως, τους οικονομικούς μετανάστες στον ιδιωτικό τομέα.
8) Για το ύψος των συντάξεων ήδη έχει φροντίσει ο περίφημος νόμος Ρέππα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. από 1/1/2008. Έτσι η βασική σύνταξη θα μειωθεί από το 80% του βασικού μισθού, σταδιακά 1% κάθε χρόνο, στο 70% του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, ενώ τα επικουρικά ταμεία στο 20% της παρεχόμενης σύνταξης.
Υποκρισία, δημαγωγία, φαρισαϊσμός, οι δηλώσεις του Καραμανλή στη Βουλή:
Για σωστή οικονομική διαχείριση, ποιοι αυτοί που έφαγαν τα λεφτά μέσω δομημένων ομολόγων.
Για υπεράσπιση των αδικημένων, ποιοι αυτοί που χαρίζουν τις εισφορές στους μεγαλοοφειλέτες.
Για καθολική ασφάλιση, ποιοι αυτοί που με τα προγράμματα stage έχουν δεκάδες χιλιάδες ανασφάλιστους .
Για προστασία των ανέργων, ποιοι αυτοί που κρατώντας τους παλαιότερους μέχρι τα βαθιά γεράματα στην εργασία, υποχρεώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους στην ανεργία.
Είναι λοιπόν φανερό ότι μόνο ήπια δεν θα είναι η αλλαγή.
Ο κοινωνικός πόλεμος εντείνεται σε όλα τα μέτωπα
Σα να μην έφταναν όλα αυτά το ξεπούλημα από την κυβερνητική λαίλαπα σε ό,τι έχει απομείνει (Λιμάνια, Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχ.Ταμ. ΑΤΕ κ.ά.), το πλήρες ξεκλήρισμα του όποιου κράτους πρόνοιας, είναι ανεπανάληπτο. Ο στόχος της εκχώρησης των μεγάλων φιλέτων, του συστήματος της υγείας και περίθαλψης στα ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα και η θεσμική εισβολή των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στην εκπαίδευση, προχωράει μαζί με την παράλληλη υποβάθμιση και απαξίωση της δημόσιας υγείας και του δημόσιου δωρεάν σχολείου.
Ειδικότερα για την εκπαίδευση η παραπέρα μείωση των δαπανών στο 3% του Γ.Κ.Π. έχει οδηγήσει την εκπαίδευση σε τραγικά αδιέξοδα.
Η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, η έλλειψη εκπαιδευτικών κι υποδομών, η αύξηση των ωρομισθίων, επιφέρουν καταστρατήγηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων (ελαστικά ωράρια, υπερωρίες, αυθαίρετες μετακινήσεις κλπ.) κι υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης (μαζικοί υποβιβασμοί σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων, υπερπληθή τμήματα). Η εισβολή εταιρειών στα σχολεία μέσω «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων, η πραγματικότητα των νέων βιβλίων καταδυναστεύουν τη ζωή μαθητών, γονέων κι εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα κλίμα διοικητικού αυταρχισμού, απειλών και τρομοκράτησης κυριαρχούν στα σχολεία με στόχο να καμφθούν οι αντιστάσεις των εκπαιδευτικών και να υποκύψουν στις εντολές των στελεχών εκπαίδευσης που υποδεικνύει το ΥΠΕΠΘ.
Ο νεοσυντηρητισμός και ο σκοταδισμός επανήλθαν ανανεωμένοι φορώντας τη λεοντή του πατριωτισμού. Συγχρόνως η βία και η τρομοκρατία των χρυσαυγητών και των χαφιεδοκάμερων χαρακτηρίζουν και σηματοδοτούν την επίσημη κρατική καταστολή.
Σε σύγκρουση με τον αστερισμό της υποταγής
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ κινούνται στον αστερισμό του διαλόγου, της ουσιαστικής συναίνεσης της λογικής της κυβέρνησης, ΕΕ και ΠΑΣΟΚ καθώς δεν αντιπαρατίθενται στη φιλοσοφία και τα μέτρα τους, αποδέχονται το ν. Ρέππα και διαπραγματεύονται τους όρους και τους ρυθμούς χειροτέρευσης των εργαζόμενων. Γι’ αυτό δεν προχωρούν σε αγώνες με αποφασιστικότητα και συνέχεια αλλά μένουν σε δύο 24ωρες με απόσταση δύο μηνών, χωρίς να κάνουν ενδιάμεσα απολύτως τίποτα, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση να διαμορφώσει την τακτική της και να προετοιμάσει την επίθεσή της. Αποδυναμώνοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων οδηγούν στην απογοήτευση, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι αγωνίζονται για την απλή και καταδικασμένη σε ήττα διαμαρτυρία και όχι για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Σ΄ αυτή τη λογική κινούνται και οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και του Συνασπισμού στο εκπαιδευτικό κίνημα καθώς συνδιαχειρίζονται με την ΠΑΣΚ στα τριτοβάθμια και όχι μόνο συνδικάτα, ενώ αρνούνται οποιαδήποτε λογική έντασης των αγώνων είτε συντονισμού συνδικάτων πέρα από τη ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ.
Το ΠΑΜΕ παρά τις όποιες θέσεις αντίθεσης στο κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα, ακολουθούν τις ίδιες μορφές αγώνα και τον ίδιο βηματισμό (αποσπασματικές 24ωρες). Δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανατροπής με τους αγώνες των εργαζομένων και περιορίζεται στη διαμαρτυρία και την πολιτική καταγγελία.
Νικηφόρο κίνημα ανατροπής
Η περίοδος απαιτεί αλλά και ανοίγει δρόμους για ένα εργατικό κίνημα ρήξης κι ανατροπής. Για τη δημιουργία μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, ικανής να κερδίζει, χρειάζεται:
Οι ανάγκες μας στο κέντρο των διεκδικήσεων μας
Η κυβέρνηση χρειάζεται να νιώσει καυτή την ανάσα μεγάλων εργατικών αγώνων για να υποχρεωθεί σε βήματα υποχώρησης.
Αγώνων που δε θα παζαρεύουν πόσα θα χάσουμε αλλά θα διεκδικούν όλα όσα δικαιούμαστε. Που θα αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια των αριθμών τους, και θα προβάλλουν τις εργατικές ανάγκες. Αγώνων που δε θα ζητιανεύουν ψίχουλα αλλά θα απαιτούν όσα χρειαζόμαστε. Αγώνων που θα αμφισβητούν την παντοδυναμία τους και θα προβάλλουν τη δύναμη των εργαζομένων.
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο ένα συνολικό κίνημα που να τολμήσει να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές, που θα βάλει φρένο στις αντιλαϊκές ορέξεις τους, ένα κίνημα που θα τους αναγκάσει σε οπισθοχώρηση γύρω από το ασφαλιστικό, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση σε μη κατάθεση νομοσχεδίου, που θα κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα από το χαμένο έδαφος του παρελθόντος με την κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα, που θα αποσπάσει σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς, που θα κερδίσει συνολικά πόντους για τα εργατικά δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Ουσιαστικές νίκες μπορούμε να έχουμε όταν οι κυρίαρχες δυνάμεις νιώσουν να κινδυνεύουν πραγματικά.
Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων
Οι πραγματικές διαδικασίες βάσης, η άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, οι επιτροπές αγώνα, η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις και στη διαχείριση τους, είναι κρίσιμο ζήτημα ώστε οι αγώνες να γίνουν υπόθεση της βάσης των εργαζομένων κι όχι των ηγεσιών που τους χειρίζονται με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους και τις πολιτικές και κομματικές τους δεσμεύσεις.
Συντονισμένοι διακλαδικοί αγώνες
Είναι φανερό ότι έχοντας την εμπειρία μιας περιόδου σκληρής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και όλο τα αστικό μπλοκ εξουσίας (ΕΕ, κεφάλαιο, ΜΜΕ, Πασοκ) εδώ και ενάμιση χρόνο από την μεγάλη περσινή απεργία, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική πρέπει να υπερβούμε τα όρια του κλάδου μας και να επιδιώξουμε να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου των εργαζομένων που θα κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση, ώστε να δημιουργήσει όρους για την πραγματοποίησή της και τη νίκη.
Ο οριζόντιος συντονισμός σωματείων και κλάδων που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κοινό μέτωπο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητος. Οι μεγάλοι κλάδοι του δημοσίου, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές, την απραξία και τη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βρούμε τρόπους και δρόμους κοινού απεργιακού βηματισμού. Κάθε κλάδος, ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο δικός μας να πάρει αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Γιατί αν συνεχίσουμε να περιμένουμε τις απεργιακές εξαγγελίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μια φορά το τρίμηνο, ο μόνος που θα κερδίζει χρόνο θα είναι η κυβέρνηση.
Αποφασιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας
Ένα απεργιακό σχέδιο που θα κατεβάσει τα ρολά και θα οδηγήσει σε παράλυση σοβαρούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πρέπει να είναι η απάντηση του εργατικού κινήματος στην κυβερνητική προκλητικότητα. Που δε θα επιτρέπει στα κυβερνητικά επιτελεία να σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που θα τη στριμώξει και θα την αναγκάσει σε υποχωρήσεις. Ξέρουμε καλά ότι η επιλογή για αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό είναι τόσο κομβικές για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην Ελλάδα και διεθνώς που μόνο οι αποφασιστικοί και παρατεταμένοι απεργιακοί αγώνες διάρκειας είναι αποτελεσματικοί και μπορούν να νικήσουν.
Οι εκπαιδευτικοί σε συντονισμένους αγώνες με άλλους εργαζόμενους
Απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος της εκπαίδευσης που έδωσε πέρυσι τον αγώνα των έξι εβδομάδων για το δημόσιο δωρεάν σχολείο, για την ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης, για την οικονομική μας αξιοπρέπεια, για τα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, για τη δημοκρατία και την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο, χρειάζεται να συμβάλλει στη διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων, να πάρει κι αυτός το μερίδιο που του αντιστοιχεί έτσι ώστε ο κόσμος της εργασίας μαζικά και συντονισμένα να δώσει τη μάχη τώρα. Με εφαλτήριο τις δυναμικές πανεργατικές απεργίες των εκατομμυρίων απεργών της 12ης Δεκεμβρίου και της 13ης Φεβρουαρίου, χρειάζεται να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η πρόταση αγώνα με αποτελεσματική μορφή (απεργιακή κινητοποίηση με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες) που δηλώνει την πρόθεσή των εργαζόμενων να αντιπαρατεθούν σθεναρά με την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική, μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να εκφράσει την αναγκαιότητα για αγώνες ανατροπής και νίκης και να αποτελέσει κατεύθυνση δράσης για το εκπαιδευτικό κίνημα.
Αυτή την αναγκαιότητα και πραγματική δυνατότητα θέλουμε να εκφράσουμε και με την πρόταση στη ΔΟΕ για 5ήμερη απεργία και Γ.Σ. για συνέχιση, με κάλεσμα προς τους καθηγητές και τους άλλους εργαζόμενους.
Αυτή η πρόταση δεν απευθύνεται μόνο στον κλάδο μας αλλά σε όλο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα και επιδιώκει να δείξει ένα άλλο δρόμο για την ανάπτυξη αγώνων, να γίνει πυροκροτητής εξελίξεων και διαμόρφωσης ενός αγωνιστικού ρεύματος που θα επιδιώξει τον αγώνα μέχρι τη νίκη.
Σ’αυτά τα πλαίσια οι Γενικές συνελεύσεις καλούνται να αποφασίσουν:
u Διεύρυνση του απεργιακού πλαισίου με τα ζητήματα:
· Κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα
· Κατάργηση των ν. 2218 – 2240 για τη λεγόμενη αποκέντρωση.
· Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης
u Άμεσα κάλεσμα σε συντονισμό τα συνδικάτα στην παιδεία, την υγεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, ΔΕΗ, λιμενεργάτες, σωματεία και συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα όπως οικοδόμοι, εμποροϋπάλληλοι, βιβλιοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στα φροντιστήρια, τραπεζοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο κ.λπ.
u Συμμετοχή στο συντονισμό των συλλόγων της Α’βάθμιας και στην Πρωτοβουλία σωματείων δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα
u Γράμμα προς τους γονείς
u Λειτουργία απεργιακού ταμείου
u Απαραίτητη προϋπόθεση για απεργιακό αγώνα διάρκειας η ανταπόκριση για κοινή απεργιακή συμπόρευση και άλλων κλάδων εργαζομένων καθώς επίσης και η μαχητική έκφραση μέσα από τις Γ.Σ. τω συλλόγων.
Καμία εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία
Η δύναμή μας στις συλλογικές μας διαδικασίες
Σύμμαχοί μας οι άλλοι εργαζόμενοι
Είναι φανερό ότι αυτή η δράση δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο ούτε κυρίως στη ΔΟΕ – απ΄τα πάνω – καθώς καμιά εμπιστοσύνη ή αυταπάτη για τη στήριξη αυτής της δράσης δεν μπορούμε να έχουμε. Άλλωστε όλο το προηγούμενο διάστημα η ΔΟΕ δεν πήρε απολύτως καμία πρωτοβουλία για την δημιουργία των όρων για τη συνέχιση του αγώνα της περσινής χρονιάς, έλαμψε δια της απουσίας της από την αρχή της χρονιάς, δεν αντιπαρατέθηκε ουσιαστικά με την άθλια κατάσταση των σχολείων, δεν πήρε έγκαιρα θέση για το ασφαλιστικό και τη λιτότητα, «σνομπάρησε κάθε πρωτοβουλία συντονισμού και δράσης στη βάση, δεν αντιπαρατέθηκε και δεν μετέφερε αποφασιστικά τα κεντρικά αιτήματα του κλάδου στις συναντήσεις με τον Υπουργό Παιδείας κλπ . Αλλά δυστυχώς δε φαίνεται ότι και τώρα είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει πραγματικά μια τέτοια δράση που να θέλει να προβάλει το πλαίσιο διεκδίκησης και να προχωρήσει σε αυτό τον αγώνα, αφού τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει πάρει καμία αντίστοιχη πρωτοβουλία.
Ένα τέτοιο αγωνιστικό σχέδιο για να μπορεί να υλοποιηθεί πρέπει να εξασφαλίσει ένα αγωνιστικό ρεύμα στη βάση του κλάδου που θα εκφραστεί και στις Γ.Σ. και θα δηλώσει τη θέληση να συμμετέχει και θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για τη στήριξη του. Αυτό θα επιδιώξουν οι Παρεμβάσεις να αναδείξουν μέσα από τις ΓΣ και να συζητήσουν ανοιχτά. Με τη μαζική μας συμμετοχή στις Γ.Σ. των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων να πάρουμε αποφάσεις που θα ενισχύουν ακόμα περισσότερο το διεκδικητικό πλαίσιο της ΔΟΕ, θα δίνουν κατεύθυνση για μαζικό συντονισμένο διακλαδικό αγώνα με απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας μέχρι τη νίκη.
Οι γυναίκες θα πάνε στο 65ο έτος ηλικίας σταδιακά από το 2013 και μετά, καθώς θα προστίθεται ένα εξάμηνο το χρόνο στην ηλικία συνταξιοδότησης. Οι μητέρες ανήλικων θα μπορούν να βγαίνουν στο 55ο έτος ηλικίας αν σε αυτή την ηλικία έχουν ανήλικο, δηλαδή αν έχουν γεννήσει σε ηλικία 37 ετών. Διαφορετικά θα βγαίνουν σε σύνταξη είτε στα 60 (κατηγορία πριν το 93 διορισμένες) είτε 65 χρονών.
Επίσης καταργείται και η πρόβλεψη εξόδου 9 ετών νωρίτερα για όσες ασφαλισμένες μετά το 1993 είχαν τρία ανήλικα παιδία.
Και όλα αυτά όταν ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να βγουν 50 χρονών αν έχουν ανήλικο τέκνο.
Στην ουσία μιλάμε για 15 χρόνια αύξηση της παραμονής στην εργασία για πολλές κατηγορίες.
6) Σε περίπτωση που κάποιος βγει πριν το γενικό όριο ηλικίας (όριο που ανεβαίνει στο 60ο έτος για πριν το 93 εργαζόμενους, στα 65 για τους μετά το 93 εργαζόμενους) η σύνταξη θα μειώνεται κατά 8% το χρόνο από 4,5% που ήταν σήμερα, που σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος θα χάνει το 40% της σύνταξης για μια 5ετία «πρόωρης συνταξιοδότησης».
7) Για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα απαιτούνται 100 μεροκάματα το χρόνο από 50 που ήταν ως σήμερα. Μέτρο που χτυπά τόσο τους ωρομίσθιους ή μερικά απασχολούμενους όσο, κυρίως, τους οικονομικούς μετανάστες στον ιδιωτικό τομέα.
8) Για το ύψος των συντάξεων ήδη έχει φροντίσει ο περίφημος νόμος Ρέππα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. από 1/1/2008. Έτσι η βασική σύνταξη θα μειωθεί από το 80% του βασικού μισθού, σταδιακά 1% κάθε χρόνο, στο 70% του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, ενώ τα επικουρικά ταμεία στο 20% της παρεχόμενης σύνταξης.
Υποκρισία, δημαγωγία, φαρισαϊσμός, οι δηλώσεις του Καραμανλή στη Βουλή:
Για σωστή οικονομική διαχείριση, ποιοι αυτοί που έφαγαν τα λεφτά μέσω δομημένων ομολόγων.
Για υπεράσπιση των αδικημένων, ποιοι αυτοί που χαρίζουν τις εισφορές στους μεγαλοοφειλέτες.
Για καθολική ασφάλιση, ποιοι αυτοί που με τα προγράμματα stage έχουν δεκάδες χιλιάδες ανασφάλιστους .
Για προστασία των ανέργων, ποιοι αυτοί που κρατώντας τους παλαιότερους μέχρι τα βαθιά γεράματα στην εργασία, υποχρεώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους στην ανεργία.
Είναι λοιπόν φανερό ότι μόνο ήπια δεν θα είναι η αλλαγή.
Ο κοινωνικός πόλεμος εντείνεται σε όλα τα μέτωπα
Σα να μην έφταναν όλα αυτά το ξεπούλημα από την κυβερνητική λαίλαπα σε ό,τι έχει απομείνει (Λιμάνια, Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχ.Ταμ. ΑΤΕ κ.ά.), το πλήρες ξεκλήρισμα του όποιου κράτους πρόνοιας, είναι ανεπανάληπτο. Ο στόχος της εκχώρησης των μεγάλων φιλέτων, του συστήματος της υγείας και περίθαλψης στα ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα και η θεσμική εισβολή των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στην εκπαίδευση, προχωράει μαζί με την παράλληλη υποβάθμιση και απαξίωση της δημόσιας υγείας και του δημόσιου δωρεάν σχολείου.
Ειδικότερα για την εκπαίδευση η παραπέρα μείωση των δαπανών στο 3% του Γ.Κ.Π. έχει οδηγήσει την εκπαίδευση σε τραγικά αδιέξοδα.
Η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, η έλλειψη εκπαιδευτικών κι υποδομών, η αύξηση των ωρομισθίων, επιφέρουν καταστρατήγηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων (ελαστικά ωράρια, υπερωρίες, αυθαίρετες μετακινήσεις κλπ.) κι υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης (μαζικοί υποβιβασμοί σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων, υπερπληθή τμήματα). Η εισβολή εταιρειών στα σχολεία μέσω «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων, η πραγματικότητα των νέων βιβλίων καταδυναστεύουν τη ζωή μαθητών, γονέων κι εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα κλίμα διοικητικού αυταρχισμού, απειλών και τρομοκράτησης κυριαρχούν στα σχολεία με στόχο να καμφθούν οι αντιστάσεις των εκπαιδευτικών και να υποκύψουν στις εντολές των στελεχών εκπαίδευσης που υποδεικνύει το ΥΠΕΠΘ.
Ο νεοσυντηρητισμός και ο σκοταδισμός επανήλθαν ανανεωμένοι φορώντας τη λεοντή του πατριωτισμού. Συγχρόνως η βία και η τρομοκρατία των χρυσαυγητών και των χαφιεδοκάμερων χαρακτηρίζουν και σηματοδοτούν την επίσημη κρατική καταστολή.
Σε σύγκρουση με τον αστερισμό της υποταγής
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ κινούνται στον αστερισμό του διαλόγου, της ουσιαστικής συναίνεσης της λογικής της κυβέρνησης, ΕΕ και ΠΑΣΟΚ καθώς δεν αντιπαρατίθενται στη φιλοσοφία και τα μέτρα τους, αποδέχονται το ν. Ρέππα και διαπραγματεύονται τους όρους και τους ρυθμούς χειροτέρευσης των εργαζόμενων. Γι’ αυτό δεν προχωρούν σε αγώνες με αποφασιστικότητα και συνέχεια αλλά μένουν σε δύο 24ωρες με απόσταση δύο μηνών, χωρίς να κάνουν ενδιάμεσα απολύτως τίποτα, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση να διαμορφώσει την τακτική της και να προετοιμάσει την επίθεσή της. Αποδυναμώνοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων οδηγούν στην απογοήτευση, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι αγωνίζονται για την απλή και καταδικασμένη σε ήττα διαμαρτυρία και όχι για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Σ΄ αυτή τη λογική κινούνται και οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και του Συνασπισμού στο εκπαιδευτικό κίνημα καθώς συνδιαχειρίζονται με την ΠΑΣΚ στα τριτοβάθμια και όχι μόνο συνδικάτα, ενώ αρνούνται οποιαδήποτε λογική έντασης των αγώνων είτε συντονισμού συνδικάτων πέρα από τη ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ.
Το ΠΑΜΕ παρά τις όποιες θέσεις αντίθεσης στο κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα, ακολουθούν τις ίδιες μορφές αγώνα και τον ίδιο βηματισμό (αποσπασματικές 24ωρες). Δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανατροπής με τους αγώνες των εργαζομένων και περιορίζεται στη διαμαρτυρία και την πολιτική καταγγελία.
Νικηφόρο κίνημα ανατροπής
Η περίοδος απαιτεί αλλά και ανοίγει δρόμους για ένα εργατικό κίνημα ρήξης κι ανατροπής. Για τη δημιουργία μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, ικανής να κερδίζει, χρειάζεται:
Οι ανάγκες μας στο κέντρο των διεκδικήσεων μας
Η κυβέρνηση χρειάζεται να νιώσει καυτή την ανάσα μεγάλων εργατικών αγώνων για να υποχρεωθεί σε βήματα υποχώρησης.
Αγώνων που δε θα παζαρεύουν πόσα θα χάσουμε αλλά θα διεκδικούν όλα όσα δικαιούμαστε. Που θα αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια των αριθμών τους, και θα προβάλλουν τις εργατικές ανάγκες. Αγώνων που δε θα ζητιανεύουν ψίχουλα αλλά θα απαιτούν όσα χρειαζόμαστε. Αγώνων που θα αμφισβητούν την παντοδυναμία τους και θα προβάλλουν τη δύναμη των εργαζομένων.
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο ένα συνολικό κίνημα που να τολμήσει να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές, που θα βάλει φρένο στις αντιλαϊκές ορέξεις τους, ένα κίνημα που θα τους αναγκάσει σε οπισθοχώρηση γύρω από το ασφαλιστικό, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση σε μη κατάθεση νομοσχεδίου, που θα κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα από το χαμένο έδαφος του παρελθόντος με την κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα, που θα αποσπάσει σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς, που θα κερδίσει συνολικά πόντους για τα εργατικά δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Ουσιαστικές νίκες μπορούμε να έχουμε όταν οι κυρίαρχες δυνάμεις νιώσουν να κινδυνεύουν πραγματικά.
Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων
Οι πραγματικές διαδικασίες βάσης, η άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, οι επιτροπές αγώνα, η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις και στη διαχείριση τους, είναι κρίσιμο ζήτημα ώστε οι αγώνες να γίνουν υπόθεση της βάσης των εργαζομένων κι όχι των ηγεσιών που τους χειρίζονται με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους και τις πολιτικές και κομματικές τους δεσμεύσεις.
Συντονισμένοι διακλαδικοί αγώνες
Είναι φανερό ότι έχοντας την εμπειρία μιας περιόδου σκληρής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και όλο τα αστικό μπλοκ εξουσίας (ΕΕ, κεφάλαιο, ΜΜΕ, Πασοκ) εδώ και ενάμιση χρόνο από την μεγάλη περσινή απεργία, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική πρέπει να υπερβούμε τα όρια του κλάδου μας και να επιδιώξουμε να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου των εργαζομένων που θα κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση, ώστε να δημιουργήσει όρους για την πραγματοποίησή της και τη νίκη.
Ο οριζόντιος συντονισμός σωματείων και κλάδων που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κοινό μέτωπο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητος. Οι μεγάλοι κλάδοι του δημοσίου, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές, την απραξία και τη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βρούμε τρόπους και δρόμους κοινού απεργιακού βηματισμού. Κάθε κλάδος, ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο δικός μας να πάρει αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Γιατί αν συνεχίσουμε να περιμένουμε τις απεργιακές εξαγγελίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μια φορά το τρίμηνο, ο μόνος που θα κερδίζει χρόνο θα είναι η κυβέρνηση.
Αποφασιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας
Ένα απεργιακό σχέδιο που θα κατεβάσει τα ρολά και θα οδηγήσει σε παράλυση σοβαρούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πρέπει να είναι η απάντηση του εργατικού κινήματος στην κυβερνητική προκλητικότητα. Που δε θα επιτρέπει στα κυβερνητικά επιτελεία να σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που θα τη στριμώξει και θα την αναγκάσει σε υποχωρήσεις. Ξέρουμε καλά ότι η επιλογή για αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό είναι τόσο κομβικές για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην Ελλάδα και διεθνώς που μόνο οι αποφασιστικοί και παρατεταμένοι απεργιακοί αγώνες διάρκειας είναι αποτελεσματικοί και μπορούν να νικήσουν.
Οι εκπαιδευτικοί σε συντονισμένους αγώνες με άλλους εργαζόμενους
Απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος της εκπαίδευσης που έδωσε πέρυσι τον αγώνα των έξι εβδομάδων για το δημόσιο δωρεάν σχολείο, για την ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης, για την οικονομική μας αξιοπρέπεια, για τα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, για τη δημοκρατία και την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο, χρειάζεται να συμβάλλει στη διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων, να πάρει κι αυτός το μερίδιο που του αντιστοιχεί έτσι ώστε ο κόσμος της εργασίας μαζικά και συντονισμένα να δώσει τη μάχη τώρα. Με εφαλτήριο τις δυναμικές πανεργατικές απεργίες των εκατομμυρίων απεργών της 12ης Δεκεμβρίου και της 13ης Φεβρουαρίου, χρειάζεται να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η πρόταση αγώνα με αποτελεσματική μορφή (απεργιακή κινητοποίηση με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες) που δηλώνει την πρόθεσή των εργαζόμενων να αντιπαρατεθούν σθεναρά με την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική, μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να εκφράσει την αναγκαιότητα για αγώνες ανατροπής και νίκης και να αποτελέσει κατεύθυνση δράσης για το εκπαιδευτικό κίνημα.
Αυτή την αναγκαιότητα και πραγματική δυνατότητα θέλουμε να εκφράσουμε και με την πρόταση στη ΔΟΕ για 5ήμερη απεργία και Γ.Σ. για συνέχιση, με κάλεσμα προς τους καθηγητές και τους άλλους εργαζόμενους.
Αυτή η πρόταση δεν απευθύνεται μόνο στον κλάδο μας αλλά σε όλο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα και επιδιώκει να δείξει ένα άλλο δρόμο για την ανάπτυξη αγώνων, να γίνει πυροκροτητής εξελίξεων και διαμόρφωσης ενός αγωνιστικού ρεύματος που θα επιδιώξει τον αγώνα μέχρι τη νίκη.
Σ’αυτά τα πλαίσια οι Γενικές συνελεύσεις καλούνται να αποφασίσουν:
u Διεύρυνση του απεργιακού πλαισίου με τα ζητήματα:
· Κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα
· Κατάργηση των ν. 2218 – 2240 για τη λεγόμενη αποκέντρωση.
· Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης
u Άμεσα κάλεσμα σε συντονισμό τα συνδικάτα στην παιδεία, την υγεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, ΔΕΗ, λιμενεργάτες, σωματεία και συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα όπως οικοδόμοι, εμποροϋπάλληλοι, βιβλιοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στα φροντιστήρια, τραπεζοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο κ.λπ.
u Συμμετοχή στο συντονισμό των συλλόγων της Α’βάθμιας και στην Πρωτοβουλία σωματείων δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα
u Γράμμα προς τους γονείς
u Λειτουργία απεργιακού ταμείου
u Απαραίτητη προϋπόθεση για απεργιακό αγώνα διάρκειας η ανταπόκριση για κοινή απεργιακή συμπόρευση και άλλων κλάδων εργαζομένων καθώς επίσης και η μαχητική έκφραση μέσα από τις Γ.Σ. τω συλλόγων.
Καμία εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία
Η δύναμή μας στις συλλογικές μας διαδικασίες
Σύμμαχοί μας οι άλλοι εργαζόμενοι
Είναι φανερό ότι αυτή η δράση δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο ούτε κυρίως στη ΔΟΕ – απ΄τα πάνω – καθώς καμιά εμπιστοσύνη ή αυταπάτη για τη στήριξη αυτής της δράσης δεν μπορούμε να έχουμε. Άλλωστε όλο το προηγούμενο διάστημα η ΔΟΕ δεν πήρε απολύτως καμία πρωτοβουλία για την δημιουργία των όρων για τη συνέχιση του αγώνα της περσινής χρονιάς, έλαμψε δια της απουσίας της από την αρχή της χρονιάς, δεν αντιπαρατέθηκε ουσιαστικά με την άθλια κατάσταση των σχολείων, δεν πήρε έγκαιρα θέση για το ασφαλιστικό και τη λιτότητα, «σνομπάρησε κάθε πρωτοβουλία συντονισμού και δράσης στη βάση, δεν αντιπαρατέθηκε και δεν μετέφερε αποφασιστικά τα κεντρικά αιτήματα του κλάδου στις συναντήσεις με τον Υπουργό Παιδείας κλπ . Αλλά δυστυχώς δε φαίνεται ότι και τώρα είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει πραγματικά μια τέτοια δράση που να θέλει να προβάλει το πλαίσιο διεκδίκησης και να προχωρήσει σε αυτό τον αγώνα, αφού τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει πάρει καμία αντίστοιχη πρωτοβουλία.
Ένα τέτοιο αγωνιστικό σχέδιο για να μπορεί να υλοποιηθεί πρέπει να εξασφαλίσει ένα αγωνιστικό ρεύμα στη βάση του κλάδου που θα εκφραστεί και στις Γ.Σ. και θα δηλώσει τη θέληση να συμμετέχει και θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για τη στήριξη του. Αυτό θα επιδιώξουν οι Παρεμβάσεις να αναδείξουν μέσα από τις ΓΣ και να συζητήσουν ανοιχτά. Με τη μαζική μας συμμετοχή στις Γ.Σ. των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων να πάρουμε αποφάσεις που θα ενισχύουν ακόμα περισσότερο το διεκδικητικό πλαίσιο της ΔΟΕ, θα δίνουν κατεύθυνση για μαζικό συντονισμένο διακλαδικό αγώνα με απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας μέχρι τη νίκη.
Οι ανάγκες των εργαζόμενων δεν ακρωτηριάζονται, δεν περιμένουν,
η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη διεκδίκηση αξιοπρεπούς διαβίωσης και ικανοποίησης των αναγκών μας είναι μονόδρομος.
Οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να δώσουν λύση με τους αγώνες τους.Αυτό που έχουν να προτάξουν είναι η συλλογικότητά τους και η δυναμική τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου