σύντομο χρονικό του παλαιστινιακού δράματος

Οι απώλειες παλαιστινιακών εδαφών από το 1946 ως το 2000.

Η τραγική ιστορία του παλαιστινιακού λαού δεν άρχισε βέβαια χθες. Από το τέλος του 19^ου αιώνα ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια εποικισμού της Παλαιστίνης, παρά το γεγονός ότι στις αρχές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι Εβραίοι κατείχαν λιγότερο από το 2% της παλαιστινιακής γης. Από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται μια από τις πιο βάρβαρες επιθέσεις στη Ιστορία.

1881: Η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη.

1896: Δημοσιεύεται το "Der Judenstaat", η "βίβλος" του σιωνισμού, από τον Βιεννέζο δημοσιογράφο Θέοντορ Χερστ. Ενώ το 1897 γίνεται το πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο στη Βασιλεία.

1916: Υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς - Πικό, προσχέδιο "μοιράσματος" της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής.

1917: Ενώ οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός ΥΠΕΞ Άρθουρ Μπάλφουρ υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει το όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ' όλ' αυτά τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή.

1920: Βάσει της συνθήκης των Βερσαλλιών η Βρετανία αναλαμβάνει τη διοίκηση του σημερινού Ισραήλ, ξεπουλώντας τους Άραβες συμμάχους της.

1929: Καθώς η συνεχής έλευση εβραίων αλλοιώνει τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά, οι Άραβες εξεγείρονται. Οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ως το 1936, όποτε ξεσπούν κανονικές ένοπλες μάχες μεταξύ Αράβων και εβραίων υπό βρετανική ανοχή.

1937: Ενώ ο ξεσηκωμός των παλαιστινίων βρίσκεται σε εξέλιξη, η Βρετανία ανακοινώνει σχέδιο "μοιράσματος" των Αγίων Τόπων μεταξύ εβραίων και Αράβων. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη λόγω των διωγμών από τους ναζί.

Το 1947 ο νεοσύστατος Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών , ο ΟΗΕ, που αντικατέστησε την ΚΤΕ (κοινωνία των εθνών ), ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης, και στις 29 Νοεμβρίου παρουσιάζει ένα σχέδιο (ήταν η πρώτη απόφαση του νέου οργανισμού) για την διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα ισραηλινό και ένα αραβικό κράτος και την μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων.

(Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών απεικονίζεται στον διπλανό χάρτη.)

Με το που αποχώρησαν οι Βρετανοί τον Μάιο του 1948, οι μεν Ισραηλινοί ανακήρυξαν το δικό τους κράτος, σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ, οι Άραβες όμως, δεν ήταν διατεθειμένοι να το δεχτούν και οι χώρες του Αραβικού συνδέσμου, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία και Λίβανος, κήρυξαν πάραυτα τον πόλεμο στο νεοϊδρυθέν κράτος. Στην αρχή οι Άραβες υπερτερούσαν, μετά όμως από μάχες 9 μηνών οι Ισραηλινοί πήραν το πάνω χέρι αντεπιτέθηκαν και τους εξώθησαν. Τον Μάρτιο του 1949, επετεύχθη συμφωνία μόνιμης κατάπαυσης του πυρός, κατά την οποία ορίσθηκαν τα εσωτερικά όρια του Ισραήλ, γνωστά και ως «Πράσινη Γραμμή». Έτσι, οι Αιγύπτιοι διατήρησαν τη Λωρίδα της Γάζας, οι Ιορδανοί την Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ, κτήσεις που κράτησαν μέχρι τον πόλεμο του 1967, οι Σύριοι μια στενή λωρίδα στην λίμνη της Γαλιλαίας και οι Λιβανέζοι ένα μικρό κομμάτι γης, στη Rosh Hanikra. Με τον τρόπο αυτό οι Ισραηλινοί κατόρθωσαν να αυξήσουν τα εδάφη τους εις βάρος των Παλαιστινίων στο 77%, έναντι του 55% που τους είχε αρχικά αποδοθεί.

1948 – 1951 : Περίπου 700,000 Εβραίοι μεταναστεύουν στο Ισραήλ.

1950 : Εξαιτίας της έντονης εισροής εβραίων μεταναστών στο Ισραήλ, η οικονομία του κράτους καταρρέει. Οι ΗΠΑ σε συνεργασία με εβραϊκά λόμπι παγκοσμίως ξεκινά το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας προς το Ισραήλ το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

1956: Ο Αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ, με αποτέλεσμα να δεχθεί συντονισμένη επίθεση από τη Βρετανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ, όμως, παίρνουν το μέρος της Αιγύπτου και η τριεθνής συμμαχία αναγκάζεται σε υποχώρηση. Με την παρέμβασή τους αυτή οι ΗΠΑ κερδίζουν το ρόλο του "ρυθμιστή" της περιοχής, ρόλο που μέχρι τότε διαδραμάτιζε η Βρετανία.

Στο τέλος του χρόνου ο ΟΗΕ αναγκάζει τις τρεις χώρες να αποσύρουν τα στρατεύματα τους αλλά το Ισραήλ δεν παραδίδει όλα τα εδάφη που κατέκτησε. Η λωρίδα της Γάζας παραμένει υπό κατοχή.

Το 1959 ο Γάσερ αραφάτ ίδρυσε το κίνημα Φατάχ, τα προεδρείο της οποίας ανέλαβε τον Ιούνιο του 1968.

Το 1964 ιδρύεται η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), η οποία συνενώνει πολλές διαφορετικές παλαιστινιακές πολιτικές οργανώσεις, με στόχο την ανεξαρτησία των Αράβων της Παλαιστίνης από την ισραηλινή κατοχή, το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση και την επιστροφή στις εστίες τους. Το 1969 πρόεδρός της αναδεικνύεται ο Γιασέρ Αραφάτ, ηγέτης της Φατάχ, μια μορφή που σφράγισε τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Η ΟΑΠ αναγνωρίστηκε επίσημα από τον ΟΗΕ το 1974.

1967, 5-10 Ιουνίου: Ο πόλεμος των 6 ημερών. 400.000 Παλαιστίνιοι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, αφού το Ισραήλ μετά από ταυτόχρονη επίθεση σε Συρία, Ιορδανία και Αίγυπτο καταλαμβάνει τη χερσόνησο του Σινά, τα υψίπεδα Γκολάν στη Συρία, τη Δυτική Όχθη του ποταμού Ιορδάνη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, διπλασιάζοντας τα εδάφη του.

1968: Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνη παρουσιάζει σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους.

15-17 Σεπτέμβρη 1982: Λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις, κάτω από την καθοδήγηση και τη βοήθεια του Ισραήλ, έσφαξαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες που διέμειναν στα δυο μαρτυρικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα στη Βηρυτό. Σχεδόν το 80% των σφαγιασμένων ήταν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι! Η συγκεκριμένη πράξη έχει καταγραφεί από την ιστορία στις πιο μαύρες σελίδες της.

1987: Η πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση). Ήταν μια νεανική εξέγερση. Ονομάστηκε και πετροπόλεμος, γιατί οι νεαροί χρησιμοποιούσαν πέτρες κι άλλα αυτοσχέδια όπλα για να αντιμετωπίσουν τον τεχνολογικά προηγμένο ισραηλινό στρατό. Στην πρώτη του εκδήλωση ήταν ένας αυθόρμητος ξεσηκωμός, στη συνέχεια Χαμάς και PLO έκαναν τον δικό τους αγώνα να την οικειοποιηθούν. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 93. Επισήμως τερματίστηκε στις 23 Αυγούστου 1993 με τη συμφωνία στο Όσλο μεταξύ Ράμπιν και Αραφάτ, που άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του παλαιστινιακού κράτους. Από το 1987 ως το 2000 ,οπότε ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα, υπολογίζεται ότιέχασαν τη ζωή τους 1500 παλαιστίνιοι και 400 ισραηλινοί.

1987: Η επίσημη ίδρυση της Χαμάς έγινε τον Δεκέμβριο του 1987, έξι μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα της πρώτης πενταετούς Ιντιφάντα. Οι ρίζες της οργάνωσης βρίσκονται στο Κίνημα Αδελφών Μουσουλμάνων της Παλαιστίνης,

25 Φεβρουαρίου 1996: Βομβιστικές επιθέσεις Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ με 26 νεκρούς. Το Ισραήλ κλείνει τα σύνορα με Παλαιστίνη.

11 Απριλίου 1996: Η σφαγή της Κανά. Ο ισραηλινός στρατός εξαπολύει επίθεση κατά του προσφυγικού καταυλισμού στην Κανά του Λιβάνου σκοτώνοντας πάνω από 100 παιδιά. Η επίθεση ήταν μια στρατιωτική αποτυχία καθώς δεν υπήρχαν στρατιωτικοί στόχοι στον καταυλισμό. Η σφαγή είναι τόσο συγκλονιστική που οι δημοσιογράφοι οι οποίοι έσπευσαν να καλύψουν το γεγονός, καταρρέουν μπροστά στις κάμερες.

2000: Η δεύτερη Ιντιφάντα. Μετά την επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο Τέμενος Αλ-Ακσά, στην Ιερουσαλήμ, αρχίζουν βίαια επεισόδια. Ο πετροπόλεμος δίνει τη θέση του στα πολυβόλα, στους όλμους, στις επιθέσεις αυτοκτονίας και στις ενέδρες. Υπολογίζεται ότι πάνω από 4.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τις συγκρούσεις. Οι Ισραηλινοί σκότωσαν πάνω από 3.200 Παλαιστίνιους, ενώ οι Παλαιστίνιοι τουλάχιστον 950 Ισραηλινούς. Η βία συνεχίστηκε για καιρό και περιορίστηκε μετά τον θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ το 2004.

2002: Σε αντίποινα μιας σειράς επιθέσεων από Παλαιστίνιους μαχητές το Ισραήλ διεξάγει εκτεταμένη επιχείρηση («Αμυντική Ασπίδα») στη Δυτική Οχθη. Πολιορκεί επί 5 εβδομάδες τα αρχηγεία του Αραφάτ στη Ραμάλα και στέλνει τανκς και χιλιάδες στρατιώτες για ανακατάληψη σχεδόν όλης της Δ. Οχθης. Στην πόλη Τζενίν 52 Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους και 25 στη Ναμπλούζ.

2003: Τον Φεβρουάριο το Ισραήλ εγκαινιάζει σειρά επιδρομών στη Λωρίδα της Γάζας και στη Ναμπλούζ, με αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων πολιτών. Επίθεση αυτοκτονίας της Χαμάς τον Μάρτιο σε λεωφορείο στη Χάιφα με 17 νεκρούς. Παρόμοια επίθεση στην Ιερουσαλήμ τον Αύγουστο με 21 νεκρούς. Επίθεση της ισλαμικής Τζιχάντ τον Οκτώβριο σε εστιατόριο στη Χάιφα με 20 νεκρούς.

22 Μαρτίου 2004: Δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς, Αχμέντ Γιασίν. Δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς, Αμπντέλ Αζίζ Ραντίζι, στις 17 Απριλίου.

2005, Ιούνιος-Ιούλιος: Βίαια επεισόδια από Εβραίους εποίκους στη Λωρίδα της Γάζας. Μαζικές επιθέσεις με ρουκέτες από τη Χαμάς προς τους εβραϊκούς οικισμούς και το Ισραήλ. Ανθρωποκυνηγητό του Ισραήλ κατά στελεχών της Χαμάς.

26 Ιανουαρίου 2006: Η Χαμάς κερδίζει τις παλαιστινιακές εκλογές.

7 Απριλίου 2006: Οι ΗΠΑ και η ΕΕ μποϊκοτάρουν τη νέα κυβέρνηση διακόπτοντας την αποστολή βοήθειας, με στόχο να εξαναγκάσουν τη Χαμάς να αναγνωρίσει το Ισραήλ.

9 Ιουνίου 2006: Η Χαμάς παύει τη 16μηνη εκεχειρία, κατηγορώντας το Ισραήλ για τον θάνατο 10 ατόμων στη Γάζα.

25 Ιουνίου 2006: Παλαιστίνιοι μαχητές σκοτώνουν 2 Ισραηλινούς στρατιώτες και απάγουν τον Ισραηλινό δεκανέα Γκιλάντ Σαλίτ.

29 Ιουνίου 2006: Ισραηλινοί συλλαμβάνουν δεκάδες μέλη της Χαμάς, βουλευτές και υπουργούς στη Δ. Οχθη.

15 Μαρτίου 2007: Οι Παλαιστίνιοι επιτυγχάνουν συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

15 Ιουνίου 2007: Ύστερα από τριήμερη μάχη η Χαμάς εκδιώκει τη Φατάχ από τη Λωρίδα της Γάζας και το Ισραήλ επιβάλει αποκλεισμό.

19 Ιουνίου 2008: Εκεχειρία με τη μεσολάβηση της Αιγύπτου.

4 Νοεμβρίου 2008: Οι Ισραηλινοί καταστρέφουν τούνελ που είχαν κατασκευάσει οι Παλαιστίνιοι μαχητές, ανοίγοντας νέο κύκλο βίας.

19 Δεκεμβρίου 2008: Λήγει η 6μηνη εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ. Εντείνονται οι παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες.

27 Δεκεμβρίου 2008: Οι Ισραηλινοί εξαπολύουν την αιματηρότερη επίθεση εναντίον της Γάζας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν περισσότερα από 430 άτομα.

Οι ειρηνευτικές συμφωνίες που έμειναν στα χαρτιά

1967: Η περίφημη απόφαση 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εισάγει την αρχή που διέπει τα περισσότερα από τα σχέδια που ακολούθησαν, δηλαδή την αρχή της ανταλλαγής γης, με στόχο την ειρήνευση. Η απόφαση καλούσε για την «αποχώρηση του Ισραήλ από περιοχές που κατελήφθησαν στη διάρκεια των πρόσφατων συγκρούσεων».

1978: Η Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ ήταν εξαιρετικά αδύναμη σε ό,τι αφορούσε τους Παλαιστινίους, καθώς μιλούσε μεν για τη σύσταση «αυτοδιοικούμενης αρχής» στη Δ. Οχθη και τη Γάζα, που θα οδηγούσε στην οριστική διαπραγμάτευση, ωστόσο οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν καν εκπροσωπηθεί.

1991: Στη Σύνοδο της Μαδρίτης οι Παλαιστίνιοι εκπροσωπήθηκαν ως τμήμα της ιορδανικής αντιπροσωπείας και χωρίς την παρουσία του Αραφάτ, που ήταν «κόκκινο πανί» για τους Ισραηλινούς. Η Σύνοδος αυτή ήταν η αφετηρία για τις μυστικές συνομιλίες που οδήγησαν στη συμφωνία του Οσλο.

1993: Η βασική καινοτομία του Οσλο ήταν οι απευθείας συνομιλίες μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών, και η αναγνώριση της οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης ως συνομιλητή. Βάσει της συμφωνίας, το Ισραήλ έπρεπε να αποσυρθεί σταδιακά από Δ. Οχθη και Γάζα. Εμμεσα αναγνωριζόταν η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Η συμφωνία εφαρμόστηκε μόνο εν μέρει.

2000: Στο Καμπ Ντέιβιντ, παρότι οι διαπραγματεύσεις ήταν πολύ πιο διεξοδικές και αφορούσαν ακανθώδη ζητήματα, όπως το καθεστώς της Ιερουσαλήμ και το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, δεν υπήρξε τελικώς συμφωνία. Η αποτυχία του Καμπ Ντέιβιντ ήταν η σπίθα που άναψε τη δεύτερη Ιντιφάντα.

2003: Το «κουαρτέτο», ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ και ΟΗΕ, παρουσίασε τον «οδικό χάρτη», ένα χρονοδιάγραμμα που θέτει ως προτεραιότητα τη βελτίωση των συνθηκών ασφαλείας πριν επιτευχθεί πολιτική λύση. Την ίδια χρονιά υπεγράφη και η ανεπίσημη συνθήκη της Γενεύης, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων διαπραγματευτών, που δεν έχει, όμως, δεσμευτικό χαρακτήρα.

9.000 στρατιώτες με τη «συντροφιά» των αρμάτων μάχης Μερκάβα, είναι παρατεταγμένοι στη μήκους 2.500 μέτρων ζώνη αποκλεισμού στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας

2.500 έφεδροι στρατιώτες κλήθηκαν επιπλέον για την ενίσχυση των ισραηλινών δυνάμεων που είναι αναπτυγμένες στην παραπάνω ζώνη

Βιβλία για την Παλαιστίνη

Η ιστορία της σύγχρονης Παλαιστίνης

Συγγραφέας: Pappe, Ilan

Εκδότης: Κέδρος

Πηγές της ιστορίας της Παλαιστίνης

Υπότιτλος: Θ' π.Χ. αιώνας

Συγγραφέας: Κωνσταντίνου, Μιλτιάδης Δ.

Εκδότης: Επίκεντρο

Το Παλαιστινιακό

Υπότιτλος: Ο σιωνισμός, οι Άραβες και ο διεθνής παράγοντας 1882-1948

Συγγραφέας: Σακκάς, Γιάννης Δ.

Εκδότης: Πατάκη

Η νέα Ιντιφάντα

Υπότιτλος: Ισραήλ, ιμπεριαλισμός και παλαιστινιακή αντίσταση

Συγγραφέας: Alexander, Anne

Εκδότης: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Καλωσήρθατε στη Ραμάλα!

Συγγραφέας: Οικονομίδου, Θεοδώρα

Εκδότης: Κριτική

Ισραήλ - Παλαιστίνη

Υπότιτλος: Μία γη, δύο έθνη 1948-2002

Εκδότης: Μελάνι

Τα παιδιά της πάχνης. Υπότιτλος: Αναμνήσεις από ένα χαμένο παλαιστινιακό χωριό

Συγγραφέας: Al-Asaad, Mohammed

Εκδότης: Αλεξάνδρεια

Παλαιστίνη

Υπότιτλος: Το δράμα ενός λαού

Συγγραφέας: Χαλαζιάς, Χρήστος Η.

Εκδότης: Βασδέκης

Κινηματογραφικές ταινίες

Προβάλλεται

Βαλς με τον Μπασίρ,

Animation
Σκηνοθεσία: Αρι Φόλμαν

Κατά διαβολική σύμπτωση, η ωμή στρατιωτική βία του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας αυτές τις ημέρες κάνει επίκαιρο όσο ποτέ ένα κόμικ για ενήλικες: Το «Βαλς με τον Μπασίρ», που πραγματεύεται τη βουβή συνενοχή του ισραηλινού στρατού στη σφαγή των Παλαιστινίων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβριο του 1982.

Ο 'Αρι, ισραηλινός σκηνοθέτης που είχε υπηρετήσει στο στρατό στις αρχές της δεκαετίας του '80, βασανίζεται από εφιάλτες που έχουν να κάνουν με τον πόλεμο στο Λίβανο. Αδυνατώντας να θυμηθεί τα τότε γεγονότα, αρχίζει να αναζητά τους παλιούς του συμπολεμιστές για να μάθει όσα ακούσια διέγραψε από τη μνήμη του..

Ο Αρι Φόλμαν κινηματογράφησε ολόκληρη την ταινία του και στη συνέχεια τη «ζωγράφισε» εξ ολοκλήρου από την αρχή, παραδίδοντας την ως πρώτη μεγάλου μήκους στην ιστορία ενός σπάνιου κινηματογραφικού είδους, αυτό του «ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων»..

Η ταινία είναι μια δυνατή αντιπολεμική κραυγή και ταυτόχρονα μια ευρηματική οδύσσεια πάνω στην ανθρώπινη μνήμη. Εξαιρετική και η μουσική του Μαξ Ρίχτερ.

.............................

«ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΕΜΠΟΛΕΜΗΣ ΖΩΝΗΣ» (1995) του Μισέλ Χλεϊφι. Ο φανταστικός κόσμος του 12χρονου Γιουσέφ και η ανάγκη του να δώσει στην Λωρίδα της Γάζας κάτι από την ευαισθησία που της στέρησαν ο εξευτελισμός, ο τρόμος η βία και τα πάθη.

« ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΟΜΒΕΣ» του Φιλίπ Αρακτίνγκι.

«ΘΕΪΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» (2002) του Ελία Σουλεϊμάν. Παλαιστίνιοι εραστές που τους χωρίζει το σημείο ελέγχου ανάμεσα στην Ραμάλα και την Ιερουσαλήμ προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που δεν του αφήνουν να είναι μαζί. Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 2002.

«Ο ΤΕΙΧΟΣ» (2004) της Σιμόν Μπιτόν

«ΑΙΧΜΑΛΩΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» (2004) της Μπουθίνα Καναάν Κουρύ. Από τις καλύτερες ταινίες της διάσημης παλαιστίνιας ντοκιμαντερίστριας.

«Η ΣΦΑΓΗ» (2005) των Μόνικα Μπόργκμαν , Λόκμαν Σλιμ και Χέρμαν Θέϊσσεν, ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τα εγκλήματα των Ισραηλινών στα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα.

«ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΡΑ» (2005) του Χάνυ Αμπού Ασσάντ. Μια δημοφιλής Αραβο-Ισραηλινή ταινία για την περιπέτεια δύο παιδικών φίλων που ανήκουν σε μία εξτρεμιστική οργάνωση που ετοιμάζει μία επίθεση αυτοκτονίας στο Τελ Αβίβ.

«Κάτω από τις Βόμβες» (2007) του Φιλίπ Αρακτίνγκι.

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ (2007) της Μπουθίνα Καναάν Χουρύ. Ένα ντοκυμανταίρ για τα εγκλήματα τιμής στην Παλαιστίνη μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών.

«ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ» (2008) της Αννεμαρί Τζακίρ.

«PALESTINE BLUES» (2008) της Νίντα Σιννόκροτ. Βραβευμένο ντοκιμαντέρ για την επίδραση του κτισίματος του ισραηλινού Τείχους και της επέκτασης των Ισραηλινών αποίκων στις παλαιστινιακές κοινότητες της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

«Ονειρα της εξορίας» και «Τα παιδιά της Σατίλα» της Μάι Μαρσί. Η πρώτη ταινία παρακολουθεί τη ζωή δυο ορφανών και προσφύγων κοριτσιών που ζουν το ένα στον καταυλισμό Σατίλα και το άλλο στον Ντχέισα, ενώ η δεύτερη αφορά στα ορφανά παιδιά του καταυλισμού Σατίλα.

«Τζαμάλ, μια ιστορία θάρρους» του Σάεντ Αντίνι, αναφέρεται στον τραυματισμό (τύφλωση και ακρωτηριασμό) ενός αγοριού από τα ισραηλινά όπλα και στον αγώνα του για αξιοπρεπή συνέχιση της ζωής.

«Κοντά στο θάνατο» του Αμπντούλ Σαλάμ Σιεχαντέ, που «διηγείται» την παράλληλη ζωή τριών μικρών παιδιών, από τα οποία ένα δολοφονείται πισώπλατα από Ισραηλινό αξιωματικό.

"Τα όνειρά μας... πότε;» του Χισάμ Κάγιεντ. Η ταινία (παιδιά έγραψαν το σενάριο) δείχνει μια παρέα παιδιών που κάνουν όνειρα για το μέλλον.