Η σφαγή των αμάχων συνεχίζεται

Οι νεκροί στα παλαιστινιακά εδάφη από την έναρξη των συγκρούσεων πλησιάζουν τους 1.000 και οι τραυματίες τους 4.000. Τεθωρακισμένα του ισραηλινού στρατού, υποστηριζόμενα από αεροπορικά μέσα, εισέβαλαν τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη σε τρεις συνοικίες της Γάζας, όπως ανέφερε δημοσιογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου επικαλούμενος μαρτυρίες από την περιοχή..





.........................................................................................................................................................................

Περί αυτο-άμυνας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ο μόνος τρόπος για να βγάλει κανείς νόημα από τον παράλογο πόλεμο στη Γάζα είναι να κατανοήσει το ιστορικό πλαίσιο, λέει ο Αβι Σλάιμ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στην Οξφόρδη, που έχει υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό... «Σήμερα στο Ισραήλ, από την Αριστερά ώς τη Δεξιά, από το Λικούντ ώς το Καντίμα, από τον ακαδημαϊκό κόσμο ώς τα ΜΜΕ, μπορεί κανείς να αφουγκραστεί την ιερή μανία ενός κράτους, που είναι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο, απασχολημένο με την καταστροφή και την εκδίωξη ενός γηγενούς πληθυσμού», λέει ένας άλλος Ισραηλινός, ο ιστορικός και συγγραφέας Ιλάν Πάπε (πρώτη φωτ. - από το «Εθνος»)... Αντιθέτως, ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Γκλυκσμάν θεωρεί ότι δεν είναι δυσανάλογη η αντίδραση του Ισραήλ, αλλά συμβατή με τη λογική της αυτοάμυνας (βλ. στα «Εσω»)... Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πρόσφατη επιστολή της ισραηλινής πρεσβείας προς τους αναγνώστες της «Ε» (8-1-2009)... Παραθέτουμε, λοιπόν, σήμερα απόσπασμα από άρθρο του Αβι Σλάιμ στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», αναδημοσιευθέν στη στήλη του Γιώργου Αγγελόπουλου, στα «Νέα»: «Ο μόνος τρόπος για να βγάλει κανείς νόημα από τον παράλογο πόλεμο στη Γάζα είναι να κατανοήσει το ιστορικό του πλαίσιο. Η εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948 σήμανε μια μνημειώδη αδικία εις βάρος των Παλαιστινίων. Βρετανοί αξιωματούχοι είχαν δυσανασχετήσει πολύ με την αμερικανική υποστήριξη του νέου κράτους. Στις 2 Ιουνίου 1948, ο σερ Τζων Τράουτμπεκ έγραψε στον υπουργό Εξωτερικών Ερνεστ Μπέβιν ότι οι Αμερικανοί είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία ενός κράτους-γκάνγκστερ με επικεφαλής "μια εντελώς αδίστακτη ομάδα ηγετών". Πίστευα ότι η κρίση αυτή ήταν υπερβολικά σκληρή, όμως η άγρια επίθεση του Ισραήλ επί του λαού της Γάζας και η συνεργία της κυβέρνησης Μπους στην επίθεση αυτή άνοιξαν ξανά το ζήτημα. Αυτό που απορρίπτω ασυζητητί είναι το σιωνιστικό εποικιστικό σχέδιο πέραν των προ του 1967 συνόρων. Η ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας είχε ελάχιστη σχέση με την ασφάλεια και τεράστια σχέση με εδαφικό επεκτατισμό. Ο στόχος ήταν να εγκαθιδρυθεί το Μείζον Ισραήλ μέσω του μονίμου πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού ελέγχου των Παλαιστινιακών Εδαφών. Το αποτέλεσμα ήταν μία από τις πιο παρατεταμένες και βίαιες στρατιωτικές κατοχές στη σύγχρονη εποχή. Η ισραηλινή προπαγανδιστική μηχανή επιμένει ότι οι Παλαιστίνιοι είναι τρομοκράτες. Η απλή αλήθεια όμως είναι πως οι Παλαιστίνιοι είναι ένας φυσιολογικός λαός με φυσιολογικές προσδοκίες. Δεν είναι καλύτεροι ούτε χειρότεροι από οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα. Αυτό που προσδοκούν, πάνω απ' όλα, είναι ένα κομμάτι γης που να είναι δικό τους για να ζήσουν εκεί με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Το Ισραήλ είναι ένοχο διότι βομβαρδίζει αδιακρίτως και για τον τριετή αποκλεισμό που επιβάλλει στους κατοίκους της Γάζας. Ο μόνος τρόπος για να είναι ασφαλές το Ισραήλ είναι να κάνει συνομιλίες με τη Χαμάς, η οποία έχει επανειλημμένα δηλώσει έτοιμη να διαπραγματευτεί μια μακροπρόθεσμη εκεχειρία με το εβραϊκό κράτος εντός των προ του 1967 συνόρων του, για 20, 30, ή ακόμη και 50 χρόνια. Το Ισραήλ απέρριψε την προσφορά αυτή επειδή περιλαμβάνει παραχωρήσεις και συμβιβασμούς. Δύσκολα μπορεί κανείς να μη συμπεράνει ότι το Ισραήλ έχει γίνει ένα κράτος-παρίας. Ενα κράτος-παρίας συνήθως παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής και ασκεί τρομοκρατία-χρήση βίας εναντίον αμάχων για πολιτικούς σκοπούς. Το Ισραήλ εκπληρώνει και τα τρία κριτήρια. Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ δεν είναι η ειρηνική συνύπαρξη με τους Παλαιστίνιους γείτονές του, αλλά η στρατιωτική κυριαρχία». *** Κάποτε ρωτήθηκε ο σημερινός υπουργός Αμυνας, Εχούντ Μπάρακ: «Τι θα έκανες αν είχες γεννηθεί Παλαιστίνιος;». Απάντησε ευθέως: «Θα μετείχα σε τρομοκρατική οργάνωση»... Τη δήλωση του Μπάρακ μνημονεύει σε άρθρο του στην ισραηλινή «Haaretz» ο Γιόσι Σαρίντ, κάποτε αρχηγός ενός μικρού κόμματος που είχε δημιουργηθεί από στελέχη που αποχώρησαν από το Εργατικό Κόμμα. Γράφει λοιπόν ο Σαρίντ (αναδημοσίευση στην «Εποχή»): «Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, όμως υπάρχουν ηγέτες που συμπεριφέρονται υπεύθυνα ή με ανεύθυνο τρόπο. Και τώρα εμείς καταπολεμάμε αυτούς που τότε, κάνουν τα ίδια πράγματα που θα κάναμε και εμείς, εάν ήμασταν στη θέση τους σαράντα χρόνια και μισό!»...

(από Ελευθεροτυπία)