Η ακαδημαϊκή χρονιά έκλεισε στα ελληνικά πανεπιστήμια όπως άρχισε. Με την τελευταία, δηλαδή, προσπάθεια να υλοποιηθεί όπως όπως η παραγγελία του υπουργού Παιδείας και να περισωθεί το κύρος του διάτρητου νόμου-πλαίσιο.
Η τελευταία αυτή πράξη της φαρσοκωμωδίας που παρακολουθούμε επί μήνες στα ΑΕΙ της χώρας παίχτηκε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στις 30 Ιουνίου. Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης κατέγραψαν απλά άλλη μια περίπτωση «βίαιης» παρέμβασης κάποιας «φοιτητικής μειοψηφίας» και πρόβαλαν με νόημα το νάρθηκα στο δάκτυλο του αντιπρύτανη, υπονοώντας ότι αυτός υπήρξε ένα ακόμα θύμα στο βωμό του καθήκοντος.
Ποιος νοιάζεται που αυτοί οι φοιτητές παραβρέθηκαν στη συνεδρίαση της Συγκλήτου, εκπροσωπώντας τους συναδέλφους τους, μετά από σχετικές αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων στους 9 από τους 16 συλλόγους του ιδρύματος;
Ποιος υπολογίζει ότι το εμπρηστικό κλίμα σ' αυτή την περίπτωση υποδαυλίστηκε από ορισμένα μέλη της Συγκλήτου;
Ποιος έμαθε τα απειλητικά και υβριστικά λόγια που εκτοξεύτηκαν εναντίον των φοιτητών από κάποιους καθηγητές;
Ποιος άκουσε από υπεύθυνα χείλη καθηγητών να διατυπώνονται απειλές για τη σωματική ακεραιότητα των φοιτητών και εκβιασμοί του τύπου «εσείς δεν θα πάρετε πτυχίο ποτέ»;
Ποιος είδε τα σχετικά καταγραμμένα βίντεο που επιβεβαιώνουν ότι από την πλευρά των φοιτητών επιδιώχτηκε αρχικά μόνο να αναβληθεί η διαδικασία;
Ποιος μπορεί να αμφισβητεί τις δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, στηριζόμενος στη μειωμένη μαζικότητα των διαδικασιών του και την ίδια στιγμή να δέχεται ως «αναγκαίο κακό» τη λήψη αποφάσεων από τη Σύγκλητο χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη απαρτία;
Το επεισόδιο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου είναι ενδεικτικό της πραγματικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στα ΑΕΙ. Η πολιτική ευθύνη ανήκει ασφαλώς στην κυβέρνηση, που τρίβει τα χέρια της βλέποντας την οριστική διάρρηξη των εσωτερικών δεσμών μεταξύ των φορέων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Και η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει τους εκπροσώπους των φοιτητών και των καθηγητών που είχαν μετάσχει στο περυσινό μεγάλο κίνημα εκδηλώνοντας την αντίθεσή τους στο κυβερνητικό νομοσχέδιο. Γιατί με τις διαδικασίες που ακολουθούν η κυβέρνηση και οι πανεπιστημιακοί φορείς που συντάσσονται με τις εντολές της καταρρέει όλη η φιλολογία που συνόδευε το νόμο-πλαίσιο, ότι δηλαδή στόχος του είναι η αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, της αυτονομίας των ιδρυμάτων και της δημοκρατίας στο εσωτερικό τους.
Ηδη διαπιστώνουμε ότι η εφαρμογή του νόμου -όπου επιχειρείται- συνοδεύεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και εικονική συμμόρφωση στις απαιτούμενες προδιαγραφές που προσδιορίζει η κυβέρνηση (εσωτερικοί κανονισμοί, προϋπολογισμοί).
Οσο για την «αυτονομία», αυτή έχει εξ ολοκλήρου καταργηθεί, από τη στιγμή που έχουν βρεθεί πανεπιστημιακοί πρόθυμοι να υλοποιήσουν με κάθε τίμημα τον διάτρητο νόμο, ακολουθώντας κατά γράμμα τις μεθοδεύσεις του υπουργείου.
Και βέβαια το τελευταίο που επιτυγχάνεται μ' αυτές τις μεθοδεύσεις είναι η αναβάθμιση της ποιότητας στην παρεχόμενη γνώση, την οποία διατυμπανίζει η κυβερνητική προπαγάνδα.
Η τελευταία αυτή πράξη της φαρσοκωμωδίας που παρακολουθούμε επί μήνες στα ΑΕΙ της χώρας παίχτηκε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στις 30 Ιουνίου. Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης κατέγραψαν απλά άλλη μια περίπτωση «βίαιης» παρέμβασης κάποιας «φοιτητικής μειοψηφίας» και πρόβαλαν με νόημα το νάρθηκα στο δάκτυλο του αντιπρύτανη, υπονοώντας ότι αυτός υπήρξε ένα ακόμα θύμα στο βωμό του καθήκοντος.
Ποιος νοιάζεται που αυτοί οι φοιτητές παραβρέθηκαν στη συνεδρίαση της Συγκλήτου, εκπροσωπώντας τους συναδέλφους τους, μετά από σχετικές αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων στους 9 από τους 16 συλλόγους του ιδρύματος;
Ποιος υπολογίζει ότι το εμπρηστικό κλίμα σ' αυτή την περίπτωση υποδαυλίστηκε από ορισμένα μέλη της Συγκλήτου;
Ποιος έμαθε τα απειλητικά και υβριστικά λόγια που εκτοξεύτηκαν εναντίον των φοιτητών από κάποιους καθηγητές;
Ποιος άκουσε από υπεύθυνα χείλη καθηγητών να διατυπώνονται απειλές για τη σωματική ακεραιότητα των φοιτητών και εκβιασμοί του τύπου «εσείς δεν θα πάρετε πτυχίο ποτέ»;
Ποιος είδε τα σχετικά καταγραμμένα βίντεο που επιβεβαιώνουν ότι από την πλευρά των φοιτητών επιδιώχτηκε αρχικά μόνο να αναβληθεί η διαδικασία;
Ποιος μπορεί να αμφισβητεί τις δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, στηριζόμενος στη μειωμένη μαζικότητα των διαδικασιών του και την ίδια στιγμή να δέχεται ως «αναγκαίο κακό» τη λήψη αποφάσεων από τη Σύγκλητο χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη απαρτία;
Το επεισόδιο στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου είναι ενδεικτικό της πραγματικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στα ΑΕΙ. Η πολιτική ευθύνη ανήκει ασφαλώς στην κυβέρνηση, που τρίβει τα χέρια της βλέποντας την οριστική διάρρηξη των εσωτερικών δεσμών μεταξύ των φορέων της ακαδημαϊκής κοινότητας. Και η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει τους εκπροσώπους των φοιτητών και των καθηγητών που είχαν μετάσχει στο περυσινό μεγάλο κίνημα εκδηλώνοντας την αντίθεσή τους στο κυβερνητικό νομοσχέδιο. Γιατί με τις διαδικασίες που ακολουθούν η κυβέρνηση και οι πανεπιστημιακοί φορείς που συντάσσονται με τις εντολές της καταρρέει όλη η φιλολογία που συνόδευε το νόμο-πλαίσιο, ότι δηλαδή στόχος του είναι η αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, της αυτονομίας των ιδρυμάτων και της δημοκρατίας στο εσωτερικό τους.
Ηδη διαπιστώνουμε ότι η εφαρμογή του νόμου -όπου επιχειρείται- συνοδεύεται από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και εικονική συμμόρφωση στις απαιτούμενες προδιαγραφές που προσδιορίζει η κυβέρνηση (εσωτερικοί κανονισμοί, προϋπολογισμοί).
Οσο για την «αυτονομία», αυτή έχει εξ ολοκλήρου καταργηθεί, από τη στιγμή που έχουν βρεθεί πανεπιστημιακοί πρόθυμοι να υλοποιήσουν με κάθε τίμημα τον διάτρητο νόμο, ακολουθώντας κατά γράμμα τις μεθοδεύσεις του υπουργείου.
Και βέβαια το τελευταίο που επιτυγχάνεται μ' αυτές τις μεθοδεύσεις είναι η αναβάθμιση της ποιότητας στην παρεχόμενη γνώση, την οποία διατυμπανίζει η κυβερνητική προπαγάνδα.
«Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει. Δημοκρατία δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο. Οταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο».
Ουμπέρτο Εκο
(Σχόλιο για το νομοσχέδιο Μπερλουσκόνι, 2/7/2008)
πηγή: ο ιός του Σαββάτου, Ελευθεροτυπία, 12/7/08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου