29 Αυγούστου 2008

ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΕΟΔΙΟΡΙΣΤΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ


Αγαπητή συναδέλφισσα νεοδιόριστη, συνάδελφε νεοδιόριστε,

σε καλωσορίζουμε στην εκπαιδευτική κοινότητα και σου ευχόμαστε καλή δύναμη.

Ξέρουμε ότι για να φτάσεις εδώ πέρασες πολλά. Από τις συμπληγάδες των αλλεπάλληλων εξετάσεων ως την εργασιακή περιπλάνηση. Πολλοί από σας γνωρίσατε, την ομηρία του αναπληρωτή ή του ωρομίσθιου ή ακόμα χειρότερα τους εξοντωτικούς όρους δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα. Περάσατε ίσως από την εξευτελιστική διαδικασία του ΑΣΕΠ όπου κόποι του πανεπιστημίου και όνειρα για σταθερή εργασία και αξιοπρεπή ζωή, «ζυγίζονται» σε μερικές ώρες εξεταστικής παλάντζας για να κριθείς «ικανός-η» ή όχι, λες και το πτυχίο σας δεν ήταν αρκετό για το διορισμό σας. Είναι κι αυτό ένα ακόμα ζωντανό δείγμα για το πως εννοούν την αξιολόγηση, αλλά και πως μετακυλύουν την ευθύνη για το μη διορισμό στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αθωώνουν, έτσι, την πολιτική των περικοπών, μειώνοντας τους διορισμούς, ενώ αυξάνουν ασύλληπτα τα κονδύλια για ωρομίσθιους, αναπληρωτές και για υπερωρίες!!!

Ακόμα και τώρα η διαδικασία της «εισαγωγικής επιμόρφωσης σας» γίνεται εκτός της νομότυπης περιόδου παρουσίας στα σχολεία, πριν την 1η Σεπτέμβρη, δείχνοντας ότι η παραβίαση και η φαλκίδευση των δικαιωμάτων μας είναι η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης.

Τώρα νιώθεις πως η ανασφάλεια και η ανεργία αφορά αυτούς που την ψάχνουν στον ιδιωτικό τομέα. Και βέβαια τα 900 και κάτι ευρώ το μήνα στα 25 σου χρόνια είναι μάλλον καλά..

Χωρίς να θέλουμε να σε απογοητεύσουμε, γρήγορα θα διαπιστώσεις ότι δεν «καθάρισες».

Γρήγορα θα διαπιστώσεις πως η εκπαίδευση ,οι εκπαιδευτικοί αλλά και άλλοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μια γενικευμένη επίθεση που στόχο έχει την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, την προσαρμογή και υποταγή της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς και τη λειτουργία των σχολείων με ανταποδοτικά κριτήρια. Έτσι η σημερινή κυβέρνηση και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, σε απόλυτη συνέχεια με τα έργα των προηγούμενων και σε απόλυτη συμφωνία με τις οδηγίες της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ προωθεί τη λογική :

  • Ενός φτηνού δημόσιου δημοτικού σχολείου και νηπιαγωγείου σε μια φτηνή δημόσια εκπαίδευση.

Οι δαπάνες για την παιδεία μειώθηκαν για άλλη μια φορά φέτος και απέχουν πολύ από το 5% του ΑΕΠ των εξαγγελιών των κυβερνήσεων των τελευταίων 20 χρόνων…

Τη «φτήνια» θα τη βρεις παντού…

Στο 25αρι τμήμα που πιθανά θα διδάσκεις (ακόμα και έως 50 στο ολοήμερο!) αφού δεν δίνονται κονδύλια για περισσότερους διορισμούς ενώ ταυτόχρονα υπάρχει πίεση για συμπτύξεις τμημάτων στα όρια της νομοθεσίας.

Στην αντισταθμιστική αγωγή που άκουγες στο πανεπιστήμιο (Τμήματα Ένταξης, τμήματα Υποδοχής, ενισχυτική διδασκαλία) και μάλλον θα είσαι τυχερός-η αν τη δεις αφού οι εκπαιδευτικοί των τμημάτων αυτών πολλές φορές χρησιμοποιούνται για να καλύψουν τις διδακτικές ανάγκες των κλασικών τμημάτων…

Στις προσλήψεις ωρομίσθιων με 7 ευρώ την ώρα!!!

Στο δημόσιο νηπιαγωγείο που βάζει στη σακούλα της τόμπολας τα ονόματα των προνηπίων για να κληρωθούν τα «τυχερά» που θα φοιτήσουν ενώ τα υπόλοιπα στέλνονται προσφορά στα ιδιωτικά.

Στα μαθήματα ειδικοτήτων που πιθανόν να σε καλέσουν να κάνεις γιατί οι προσλήψεις δεν καλύπτουν όλες τις ανάγκες.

Στον κατάλογο υλικών που θα ζητήσεις από τους μαθητές σου αφού το σχολείο δεν καλύπτει πολλά από τα απαιτούμενα.

  • Ενός εντατικοποιημένου – αυταρχικού σχολείου σε μια εντατικοποιημένη – υποταγμένη ζωή.

Θα ζήσεις την εντατικοποίηση στην ελαστικοποίηση του ωραρίου που επιχειρεί να σε κάνει «μπαλάκι» ανάμεσα στην πρωινή ζώνη και το ολοήμερο γιατί «δε βγαίνουν οι ώρες». Θα ακούσεις για το καθηκοντολόγιο που επιτάσσει «τάξη κι υποταγή» στις άνωθεν εντολές. Θα βιώσεις την πίεση να παραβιάσεις το διδακτικό σου ωράριο και «κρατήσεις» τα παιδιά όταν κάποιος άλλος λείπει, να κάνεις υποχρεωτικές υπερωρίες, να εφαρμόσεις υποχρεωτικά την Ευέλικτη ζώνη ή άλλα προγράμματα που κάποιοι αποφασίζουν ότι εσύ πρέπει να «βγάλεις» τα μάτια σου να υλοποιήσεις. Αν είσαι εκπαιδευτικός ειδικότητας θα ζεις στη μετακίνήση από το ένα σχολείο στο άλλο. Κι όλα αυτά να συμπληρώνονται από το άγχος για να βγει η ύλη «τέρας» των νέων βιβλίων που μπερδεύει τους μαθητές σου, που τους φορτώνει με όγκο, πληροφορίες και συνεχείς αξιολογήσεις για να τους κατατάξει από τα μικρά τους χρόνια. Κι εσύ να παλεύεις με τις συμπληγάδες έρημος και μόνος μια και όλοι οι υπεύθυνοι «νίπτουν τας χείρας τους» μπροστά στις δυσκολίες αλλά σε δείχνουν πάντα με το δάχτυλο ως υπεύθυνο για ότι στραβό έχει το σχολείο. Για να καταλάβεις από τώρα τι σημαίνει η αξιολόγηση, μιλάν για κατηγοριοποίηση σχολείων, για σύνδεση του μισθού με τα αξιολογικά αποτελέσματα, για περικοπή του κινήτρου απόδοσης (150ευρώ από το μισθό σου) αν διαπιστωθεί πως «δεν έχεις τις απαραίτητες δεξιότητες». Μάλιστα, ίσως για αρχή σου ζητήσουν ανερυθρίαστα να καταθέσεις έκθεση αυτοαξιολόγησης για να αποδείξεις πόσο πειθήνιος είσαι.

  • Μιας ζωής φτωχής και ανασφαλούς σε μια κοινωνία της μιζέριας, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.

Όμως τι πειράζουν όλα αυτά; Τώρα έχεις μόνιμη δουλειά, σταθερό εισόδημα και μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου...ή μήπως όχι; Η αγοραστική δύναμη των εκπαιδευτικών (και όλων των εργαζομένων) έχει μειωθεί περίπου 40% μετά το ευρώ και τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας για χάρη «της Εθνικής Οικονομίας!» Ο μισθός του νεοδιόριστου είναι μισθός στα όρια της φτώχειας και φυσικά θα είναι ίδιος και μετά από 10 χρόνια που οι οικογενειακές υποχρεώσεις θα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Αλλά ο μισθός αυτός δεν είναι ούτε μόνιμος. Τα σχέδια για την κατάργηση της μονιμότητας υπάρχουν και ήδη εφαρμόζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (π.χ ΔΕΚΟ). Άλλωστε και στην εκπαίδευση όλο και περισσότεροι ανήκουν στο νέο και βελτιωμένο «μοντέλο» του ωρομίσθιου εκπαιδευτικού. Είναι στον αέρα για χρόνια, αμείβονται άθλια, και παίρνουν μεθυλτριενολόνη για να προλάβουν το τρέξιμο από το ένα σχολείο στο άλλο. Θα ακούσεις πως τα όρια συνταξιοδότησης όλο και ανεβαίνουν ενώ οι συντάξεις μειώνονται και θα δεις αγχωμένους συναδέλφους που «θέλουν να προλάβουν» να βγουν στη σύνταξη πριν τους «πιάσει» το νέο ασφαλιστικό…

Ιδιαίτερα φέτος η χρονιά προβλέπεται δύσκολη και στο εργασιακό μας καθεστώς μέσα στα σχολεία. Ο μικρός αριθμός διορισμών θα οδηγήσει σε χιλιάδες κενά στα σχολεία, κενά που η κυβέρνηση προτίθεται να αντιμετωπίσει με συνενώσεις τμημάτων, υποχρεωτικές υπερωρίες, άρα παραβίαση του εργασιακού μας ωραρίου, με παράνομες και πολλαπλές μετακινήσεις. Σε αυτά πρέπει και μπορούμε να βρεθούμε όλοι απέναντι.

Απέναντι σ’ αυτά ο κάθε νέος συνάδελφος πρέπει να ξέρει ότι αν αυτές οι επιδιώξεις δεν έχουν περάσει εκτεταμένα μέχρι τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι στο χώρο της εκπαίδευσης υπάρχουν οι συλλογικότητες των εκπαιδευτικών που έδωσαν και δίνουν μάχες για την υπεράσπιση και διεύρυνση του δικαιώματος στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, για τη δημοκρατία στα σχολεία, για την παιδαγωγική ελευθερία.

Το κίνημα μας κατέκτησε και επέβαλε τους χιλιάδες διορισμούς στην εκπαίδευση όλα τα προηγούμενα χρόνια, έβαλε φρένο στις συμπτύξεις συγχωνεύσεις τμημάτων και την περικοπή θέσεων εργασίας, αντιστέκεται στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αποκρούει την αξιολόγηση για πάνω από 15 χρόνια (από τον Κοντογιαννόπουλο και το Σουφλιά μέχρι τον Αρσένη και τον Ευθυμίου).

Έδωσε τη μάχη της μεγάλης απεργίας των 6 εβδομάδων το 2006, για τη δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση, για την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού. Μια μάχη που βρήκε δίπλα της χιλιάδες απλούς εργαζόμενους, τους γονείς των παιδιών μας στα σχολεία.

Σ’ αυτή την πραγματικότητα σε καλούμε να μπεις στο σχολείο με ψηλά το κεφάλι, με διάθεση να συμβάλεις στις συλλογικότητες των συναδέλφων εκπαιδευτικών. Με την πεποίθηση ότι τα προβλήματα πρέπει να λύνονται συλλογικά με τη συνεργασία των εκπαιδευτικών, με αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων, με την παρέμβαση του συλλόγου των εκπαιδευτικών και όχι με την απόφαση του ενός… και της διοίκησης. Μην περιμένεις από τη διοίκηση και το Διευθυντή να σου πουν τι δικαιούσαι. Συνήθως λένε μόνο τα «πρέπει» και τις εντολές, ενώ «ερμηνεύουν» το θεσμικό πλαίσιο όπως τους βολεύει.

Να ξέρεις πως οι τοποθετήσεις των νεοδιόριστων γίνονται σύμφωνα με συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο που προβλέπει μοριοδότηση ανάλογη μ’ αυτή που ισχύει για τις τοποθετήσεις των μόνιμων εκπαιδευτικών. Είναι υποχρεωμένα τα ΠΥΣΠΕ να ενημερώσουν τους ενδιαφερόμενους με τη μοριοδότηση όλων των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, να αναρτήσουν πίνακα με τη συνολική μοριοδότηση, να ανακοινώσουν όλες τις κενές θέσεις, να σας τοποθετήσουν με ενιαία διαδικασία μετά από δικιά σας αίτηση τοποθέτησης που μπορεί να συμπεριλαμβάνει όλες τις κενές θέσεις και έχεις κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς, να καταγγείλεις και να ζητήσεις αποκατάσταση της αδικίας αν διαπιστώσεις πως δεν εφαρμόζουν το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Μην αδιαφορήσεις και μην αφήσεις τους ελάχιστους που έχουν συνηθίσει να χρησιμοποιούν κάθε τρόπο και όλα τα μέσα για να βολευτούν, να «κλέψουν» τη θέση που εσύ δικαιούσαι.

Να αμφισβητείς και να ψάχνεις. Να διεκδικείς το δίκιο σου και να λες αυτό που πιστεύεις, αντί να το «καταπίνεις», επειδή οι άλλοι «ξέρουν». Ενημερώσου για τα δικαιώματά σου και έλα σε επαφή με το σύλλογό σου και με ζωντανές συλλογικότητες εκπαιδευτικών που λειτουργούν στην περιοχή σου.

Διάλεξε το συλλογικό δρόμο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Γύρισε την πλάτη στο ατομικό βόλεμα και το ρουσφέτι της διοίκησης αλλά και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που σε θέλει σιωπηλό ψηφοφόρο της. Ένωσε τους προβληματισμούς σου, τη δύναμή σου και τη δράση σου μ’ όλους εκείνους που υποστηρίζουν την αυτοοργάνωση και την εσωτερική δημοκρατία των συλλόγων, την ανεξαρτησία από το κράτος και τους μηχανισμούς του, την εναντίωση στις αντιλαϊκές και συντηρητικές πολιτικές, τη ρήξη με τις λογικές της συναίνεσης και της υποταγής. Η δύναμή μας είναι η συλλογική μας στάση και δράση.

Να θυμάσαι ότι το τι θα γίνει τελικά είναι αποτέλεσμα και του τι ΕΜΕΙΣ αποδεχόμαστε και τι ΟΧΙ!

Να ξέρεις ότι δε χρωστάς χάρη στους προϊσταμένους, τους αιρετούς και τους συνδικαλιστές που σου χτυπάνε φιλικά την πλάτη και σε όσους σου «ψιθυρίζουν» συμβουλές και υποσχέσεις. Δικαιούσαι να τοποθετηθείς με βάση τα μόρια που καθορίζονται από το νόμο. Σε περίπτωση που αδικηθείς να διαμαρτυρηθείς και να ενημερώσεις το σύλλογο και τις τοπικές συλλογικότητες των Παρεμβάσεων Κινήσεων – Συσπειρώσεων για να απαιτήσουμε συλλογικά την ανατροπή της αδικίας.

Σεπτέμβρης 2008


5 Αυγούστου 2008

μικρό αφιέρωμα: Κίνα και Ολυμπιακοί αγώνες




".... σκύβω στο μικρό αδιόρατο τόξο του απέραντου κύκλου στην εποχή όπου ζω, και μάχουμαι να δω καθαρά το σύγχρονο χρέος·... Ποιο ‘ναι λοιπόν το χρέος μας; Καλά να ξεχωρίσουμε την ιστορική στιγμή που ζούμε και να τοποθετήσουμε συνειδητά, σε ορισμένο στρατόπεδο, τη μικρή μας ενέργεια..."

[Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο]


Ενώ την Παρασκευή είναι η τελετή έναρξης, επικρατούν άθλιες συνθήκες εργασίας στους χώρους
όπου δουλεύουν
παιδία...
ανθίζουν...οι παράνομες συλλήψεις...
η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.¨



Η Κίνα απέτυχε να εξισορροπήσει την οικονομική ανάπτυξη με τη διατήρηση μιας βασικής και σε λογικά πλαίσια ποιότητας ζωής .

Οι Κινέζοι έχουν ξοδέψει πακτωλό χρημάτων για να καταφέρουν να κάνουν τον αέρα τους πιο καθαρό. Μάταια... Παρά τα 17,3 δις δολάρια που έχουν διατεθεί την τελευταία δεκαετία η καθαρότητα του αέρα προκαλεί μεγάλο προβληματισμό. Οι Κινέζοι έχουν ανακοινώσει σειρά μέτρων κατά τη διάρκεια των Αγώνων, όπως είναι το κλείσιμο εργοστασίων και ο περιορισμός της κίνησης των οχημάτων, ωστόσο, σε καμιά περίπτωση τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα. Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που είδαν το Ολυμπιακό τους όνειρο να γκρεμίζεται, καθώς ταλαιπωρούνται από προβλήματα υγείας, τα οποία δεν θα τους επιτρέψουν να δώσουν το «παρών» στο Πεκίνο. Δεκάδες άλλοι, θα χρειαστεί να
ακολουθήσουν ειδική φαρμακευτική αγωγή για να καταφέρουν να αγωνιστούν, γνωρίζοντας ότι οι επιδόσεις τους δεν θα είναι οι αναμενόμενες, λόγω του μολυσμένου αέρα, που θα δυσχεραίνει κάθε προσπάθειά τους. Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που πάσχουν από άσθμα, μια ασθένεια ευρέως διαδεδομένη στον πλανήτη, που καταπολεμάται μόνο με την χρήση φαρμάκων. Αξίζει να σημειωθεί ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες το 1984, το 1,7% του συνόλου των αθλητών δήλωσαν ότι πάσχουν από άσθμα και τους χορηγήθηκε η άδεια χρήσης σκευασμάτων. Ο αριθμός αυτός σταδιακά έχει αυξηθεί και στην προηγούμενη διοργάνωση της Αθήνας το 2004 έφθασε στο 7,4% του συνόλου
των αθλητών. Φανταστείτε κατά πόσο θα μεγαλώσει ο αριθμός στο Πεκίνο, αφού δεν είναι λίγοι οι αθλητές που δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα και πλέον απέκτησαν...

Υγρασία
Κι αν το κυκλοφοριακό μπορεί να επιλυθεί με την απαγόρευση της μετακίνησης των
οχημάτων κατά τη διάρκεια των αγώνων, δεν γίνεται το ίδιο με την υγρασία, τα ποσοστά της οποίας αγγίζουν το 93% (!) και προβληματίζουν περισσότερο ακόμη κι απ τη μόλυνση. Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του Φόπε ντε Χάαν (τεχνικός της Ολυμπιακής ομάδας ποδοσφαίρου της Ολλανδίας), που είπε: «Το Ολυμπιακό στάδιο δεν φαίνεται στα... 500 μέτρα»!


Ανθρακωρύχος στην περιοχή Γιόου Φανγκ Λιάνγκ στην βορειοδυτική επαρχία Νινγκσία. Το 70% της ενέργειας της Κίνας που τροφοδοτεί την τεράστια οικονομία της προέρχεται από τον γαιάνθρακα. Στην άλλη πλευρά της ανάπτυξης ο θάνατος εκατοντάδων ατόμων που πεθαίνουν από εργατικά ατυχήματα στα ορυχεία της Κίνας



Νεκροί αγρότες : Επεισόδια σημειώθηκαν το πρωί του Σαββάτου 2/8/08 στην απομακρυσμένη επαρχία Γιούναν, όταν περίπου 1.000 άνθρωποι που εργάζονται στον πρωτογενή τομέα διαδήλωσαν εξ αιτίας μιας διένεξης για την τιμή πώλησης των προϊόντων τους, σύμφωνα με το Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Δημοκρατία του Χονγκ Κονγκ. Κατά τη διάρκειά τους αστυνομικοί σκότωσαν 2 ανθρώπους .

Ανθρώπινα δικαιώματα

Μέχρι τις αρχές του μήνα, οι κινεζικές Αρχές , με το πρόσχημα της πρόληψης τρομοκρατικής επίθεσης από την «Αλ Κάιντα», ανακοίνωσαν ότι συνέλαβαν από τις αρχές του χρόνου 82 άτομα στην επαρχία Σινζιάνγκ με την κατηγορία ότι σχεδίαζαν τρομοκρατικές ενέργειες ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων τον Αύγουστο. Πρόκειται για μια απομακρυσμένη περιοχή της δυτικής Κίνας, που ζουν οι Ουιγούροι Τούρκοι.

Το σίγουρο είναι ότι με πρόσχημα τις (φανταστικές ή πραγματικές, ρεαλιστικές) απειλές των φανατικών μουσουλμάνων στις δυτικές τους επαρχίες, οι Κινέζοι κάνουν επίδειξη αστυνομοκρατίας. Μόνο στο Πεκίνο ανέπτυξαν 100.000 άνδρες ένστολους, ενώ το τελευταίο δεκαπενθήμερο ανακοίνωσαν ότι απέτρεψαν επίθεση σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Σαγκάη κι εξάρθρωσαν μια ντουζίνα τρομοκρατικούς πυρήνες στην επαρχία Σινγιάνγκ. Τις τελευταίες μέρες τοποθετήθηκαν ανιχνευτές μετάλλων στα τοπικά αεροδρόμια, ενώ λέγεται ότι δύο μουσουλμάνοι αυτονομιστές εκτελέστηκαν και 15 φυλακίστηκαν στην πρωτεύουσα Κασγκάρ...


Η Κίνα χρησιμοποιεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως "πρόσχημα" για καταπίεση, λέει η Διεθνής Αμνηστία.

«Οι αρχές χρησιμοποίησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πρόσχημα για να συνεχίσουν, ακόμη και να εντείνουν υφιστάμενα μέτρα και πρακτικές που έχουν οδηγήσει σε πολύ εκτεταμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου», εκτιμά η Αμνηστία. «Αν δεν υπάρξει μια ριζική αλλαγή από την πλευρά των αρχών, η κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα είναι θετική για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα.»

Η Αμνηστία απαριθμεί πέντε μέτρα για τη βελτίωση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, τα οποία περιλαμβάνονται σε ανοικτή επιστολή που απηύθυνε στον κινέζο πρόεδρο Χου Τζιντάο. Η Αμνηστία καλεί την Κίνα "να απελευθερώσει το σύνολο των κρατουμένων γνώμης, να εμποδίσει την αστυνομία να προχωρεί σε αυθαίρετες συλλήψεις ανθρώπων που υπογράφουν προκηρύξεις με αιτήματα, να δημοσιοποιήσει πλήρως τις στατιστικές για τη θανατική ποινή και να εφαρμόσει ένα μορατόριουμ στις εκτελέσεις. Η Αμνηστία επιθυμεί επίσης να προσφέρει το Πεκίνο "πλήρη ελευθερία" στα μέσα ενημέρωσης και να δώσει λόγο "για όλους αυτούς που σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν μετά τις διαδηλώσεις του Μαρτίου 2008 στο Θιβέτ".

για άλλους όνειρο, για άλλους εφιάλτης

Του ΝΙΚΟΛΑ ΖΗΡΓΑΝΟΥ

Μία εβδομάδα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και ήδη η διοργάνωση χαρακτηρίζεται από την ωμή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γίνεται από τις αρχές στο όνομα «της τάξης και της αρμονίας».

Οπως επισημαίνει η πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, «η Κίνα χρησιμοποιεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πρόσχημα για να ενισχύσει την καταπίεση των υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για να αδειάσει την πρωτεύουσά της από τους ανεπιθύμητους».

*Η λαμπαδηδοδρομία για την Ολυμπιακή Φλόγα σηματοδότησε στις 24 Μαρτίου τον κύκλο των διώξεων, με επίκεντρο το Θιβέτ και την αιματηρή καταστολή των ειρηνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας των θιβετιανών αυτονομιστών από δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.

*Στη συνέχεια, στις 12 Μαΐου, ήρθε ο μεγάλος σεισμός στην επαρχία Σετσουάν, με 7,9 Ρίχτερ και 70.000 νεκρούς. Η τραγωδία σαν σάβανο κάλυψε τα πάντα, και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα έπαψαν να είναι στο επίκεντρο των διεθνών ΜΜΕ.

Ομως, όταν άρχισαν να διαμαρτύρονται οι συγγενείς των χιλιάδων μαθητών και φοιτητών που χάθηκαν μέσα στα ερείπια, τη θέση της συμπόνιας πήρε και πάλι η καταστολή του κράτους.

Ο νόμος της σιωπής

Οι συγγενείς διαμαρτυρήθηκαν με διαδηλώσεις για τα «χάρτινα» σχολεία και για τους πανεπιστημιακούς κοιτώνες που κατέρρευσαν λόγω της αδηφάγου κερδοσκοπίας των εργολάβων που χρησιμοποίησαν προβληματικά υλικά στην κατασκευή τους.

Η κυβέρνηση κάλυψε το σκάνδαλο και άρχισε κύμα διώξεων ενάντια σε όσους συνέχισαν να αντιδρούν. Παρά τις αποζημιώσεις με αντίτιμο τη σιωπή, αρκετοί γονείς και καθηγητές συνέχισαν, ωστόσο, να αντιδρούν και να ζητούν τη διεξαγωγή έρευνας.

*Ο δάσκαλος Λιου Σάο Κουν, που μετέδωσε στο Διαδίκτυο φωτογραφίες από τα γκρεμισμένα σχολεία, συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αναμόρφωσης, θυμίζοντας τις ημέρες της Πολιτιστικής Επανάστασης και της κόκκινης τρομοκρατίας. Κατηγορείται για διασπορά ψευδών ειδήσεων και υπονόμευση της κοινωνικής τάξης.

*Στις 11 Ιουνίου συνελήφθησαν ο ακτιβιστής Χουάνγκ Χσιάο Μιν και ο δημοσιογράφος Ουέι Ζεν Λινγκ, όταν προσπάθησαν να μεταβούν στην περιοχή του σεισμού. Οι αρχές απαγόρευσαν να τους επισκεφθούν συγγενείς και δικηγόροι των θυμάτων.

*Στη φυλακή οδηγήθηκε και ο δημοσιογράφος Χουάνγκ Κι, που δημιούργησε ειδικό δικτυακό τόπο για τα θύματα και φιλοξένησε την οργή των χαροκαμένων γονιών από το Σετσουάν.

*Την ίδια τύχη, για το ίδιο αδίκημα είχε και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Ζενγκ Χονγκ Λινγκ.

*Από τις αρχές του ολυμπιακού έτους, ξεκίνησε η τελική φάση του σχεδίου που αποσκοπεί στην αποστείρωση του Πεκίνου από τα μικρόβια των διαφωνούντων και των «μη ενταγμένων στο κοινωνικό σύνολο των πολιτών».

Ζητιάνοι, αδέσποτα σκυλιά, εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες και απλοί άστεγοι, απομακρύνθηκαν βίαια από το κέντρο της πρωτεύουσας και κλείστηκαν σε προσωρινά στρατόπεδα.

*Αλλοι, ύποπτοι για πολιτική ανυπακοή, είχαν χειρότερη μοίρα: Συνελήφθησαν με βάση ειδική νομοθεσία, φυλακίστηκαν χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης, χάθηκαν από προσώπου γης.

Δικηγόροι υπό περιορισμό

Στο στόχαστρο των κρατικών αρχών μπήκαν όχι μόνο οι ύποπτοι ακτιβιστές, αλλά και, με ιδιαίτερη έμφαση, οι δικηγόροι υπερασπιστές κατηγορουμένων για πολιτικά εγκλήματα.

*Τρεις δικηγόροι που πήραν μέρος στις 3 Ιουνίου στη συγκέντρωση μνήμης για τη σφαγή στην πλατεία Τιέν Αν Μεν τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό.

*Στις 12 Ιουλίου ανακρίθηκε ο δικηγόρος Ζενγκ Εν Κονγκ, από την Σαγκάη, γιατί έδωσε συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση στο Θιβέτ. Στη συνέχεια, άγνωστοι τον ξυλοκόπησαν και τον «συμβούλευσαν» να κοιτάει μόνο τη δουλειά του. Ο Ζενγκ βρίσκεται σήμερα σε κατ' οίκον περιορισμό. Ηταν επίσης συνήγορος των κατοίκων της Σαγκάης που διαμαρτύρονται για τις υποτιμημένες και υποχρεωτικές απαλλοτριώσεις γης για να κατασκευαστεί μια νέα υπερταχεία σιδηροδρομική γραμμή.

*Σε δίκη με προδιαγεγραμμένη καταδίκη οδηγείται η δικηγόρος Νι Γιου Λαν, η οποία υπερασπίζεται τους χιλιάδες πολίτες του Πεκίνου που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους για να προωθηθούν οικιστικά σχέδια που σχετίζονται με τους Αγώνες.

Η Νι είναι προσωρινά κρατούμενη και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κινητικότητας μετά τον άγριο ξυλοδαρμό της από αστυνομικούς, το 2002.

*Τον Μάρτιο εξαφανίστηκε ο δικηγόρος και λέκτορας Πολιτικών Επιστημών Τενγκ Μπιάο, 34 ετών, ο οποίος υπερασπιζόταν θιβετιανούς κρατούμενους αλλά και έναν από τους πιο διάσημους κινέζους αντιφρονούντες, τον τυφλό δικηγόρο Τσενγκ Γκουάνγκ Τσενγκ.

*Ο Τσενγκ εκτίει ποινή τεσσάρων ετών γιατί είχε αποκαλύψει στο παρελθόν τις υποχρεωτικές αμβλώσεις και τη βία των αρχών κατά των γυναικών που εγκυμονούσαν κατά παράβαση της νομοθεσίας για το «ένα παιδί».

*Οι εκκαθαρίσεις και οι διώξεις που γίνονται στην Κίνα με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες σημαδεύουν ανεξίτηλα την αθλητική διοργάνωση του Πεκίνου που δεν προσβάλλει μόνο το ολυμπιακό πνεύμα, αλλά αποτελεί όνειδος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

*Την ώρα που θα συντρίβονται τα παγκόμσια ρεκόρ από ντοπαρισμένους σούπερμαν κάτω από τις σημαίες πολεθνικών χορηγών, χιλιάδες κινέζοι πολιτικοί κρατούμενοι θα ανυπομονούν να τελειώσει η Ολυμπιακή φιέστα, εξαιτίας της οποίας αυξήθηκαν τα βάσανά τους.

πηγή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η ΚΙΝΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ

Το ιδεόγραμμα του ταξιδιώτη


πηγή : www.iospress.gr

Επί δεκαετίες, ολόκληρες οι αφηγήσεις όσων επέστρεφαν από τη μακρινή Κίνα αποτελούσαν το πιο ενδιαφέρον (και συνάμα εξωτικό) τμήμα της ταξιδιωτικής φιλολογίας που αφορούσε τις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Αντίθετα με την ΕΣΣΔ και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου το γλωσσικό φράγμα ήταν σαφώς μικρότερο κι οι πολιτισμικοί κώδικες αρκετά οικείοι, εδώ οι αντικειμενικές συνθήκες καθιστούσαν σχεδόν αδύνατη την επαφή του ταξιδιώτη με την ευρύτερη κινέζικη κοινωνία, περιορίζοντας την πληροφόρησή του σε όσα ήθελαν οι οικοδεσπότες του να μάθει.

Το γλίστριμα των αφηγήσεων λοιπόν στον εξωτισμό ή στην κάθε είδους μυθοποίηση ήταν εξαιρετικά εύκολο, αν όχι και σχεδόν μοιραίο.

Ταυτόχρονα, η σύγκριση με τη γενικευμένη αθλιότητα και τις σοκαριστικές αντιθέσεις των γειτονικών ασιατικών χωρών, απ' τις οποίες περνούσε συνήθως ο επισκέπτης, λειτουργούσε ως το ισχυρότερο επιχείρημα υπέρ των επιλογών της «κόκκινης Κίνας».

Η εικόνα αυτή κάθε άλλο παρά αναλλοίωτη έμεινε όμως στο χρόνο. Οι τρικυμιώδεις διακυμάνσεις της πρόσφατης κινεζικής ιστορίας, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες πολιτικοϊδεολογικές μεταβολές στην ευρύτερη Δύση και την καθ' ημάς Ανατολή, έχουν απεναντίας αφήσει έντονα τα σημάδια τους στις σχετικές αφηγήσεις.

Μια επίσκεψη στην Κίνα δεν ήταν εύκολο πράγμα τα μετεμφυλιακά (για εμάς) και μετεπαναστατικά (για εκείνους) χρόνια. Το 1954, π.χ., ακόμη κι η απλή έκδοση ενός βιβλίου του Μάο για τον κινεζικό εμφύλιο έστειλε στο στρατοδικείο τον επιμελητή Τ. Βουρνά για παράβαση του Ν. 509.

Η αρχή έγινε μόλις το 1956, από μία αντιπροσωπεία αριστερών και κεντρώων προσωπικοτήτων. Με την «κομμουνιστική προπαγάνδα» εκτός νόμου, οι παρατηρήσεις τους για όσα είδαν ήταν φυσικό να καταφύγουν σε περιφραστικά σχήματα.

Πατριωτισμός και «δυτικοποίηση»

«Είτε το θέλουμε είτε όχι», έγραφε χαρακτηριστικά ο Ηλίας Τσιριμώκος, «αυτό που συντελείται εις την Κίνα πρέπει να ονομασθεί "δυτικοποίηση". Και στον υλικό και στον πνευματικό τομέα, η Κίνα θέλει να καταλάβει τη Δύση και να επωφεληθεί από τις προόδους της». Με άλλα λόγια, η «εποχή που ο Αυτοκράτωρ της Κίνας έκλεινε όχι μόνο τις πόρτες της χώρας αλλά και τα δικά του μάτια» είχε παρέλθει πια ανεπιστρεπτί («Αθηναϊκή» 17.10.56).

Ενα χρόνο μετά, ο Νίκος Καζαντζάκης θα διαπιστώσει κι αυτός τη συρρίκνωση της ανατολίτικης «διαφορετικότητας». Εχοντας ξαναεπισκεφτεί τη χώρα το 1935, η ματιά του διέκρινε τις αλλαγές που έφερε η επανάσταση: «Πόσο άλλαξε, χάλασε το Πεκίνο! Οχι λαντέρνες (φανάρια) πια και πολύβουο κίτρινο πλήθος. Ηλεχτρικά, αμερικανοποίηση, όλες πια οι πολιτείες εξευτελίστηκαν» («Ταξιδεύοντας. Κίνα - Ιαπωνία», Αθήνα 2002, σ. 257-8).

Η πρώτη αυτή ενόχληση του κρητικού λογοτέχνη θα μετατραπεί, όμως, αρκετά γρήγορα σε ενθουσιασμό για το νέο καθεστώς. Το διαπιστώνουμε από τις ανεπεξέργαστες σημειώσεις του, με τη σύγκριση ανάμεσα στην προπολεμική και τη Νέα Κίνα:

«1) Τότε: ακαθαρσία, αρρώστιες ενδημικές, οχετοί ανοιχτοί, βρομούσαν οι δρόμοι, κουρελήδες, ζητιάνοι ενοχλητικοί κι επικίντυνοι. Αναρχία πολιτική, εμφύλιοι σπαραγμοί. Διαφθορά στην κυβέρνηση. Αγραμματοσύνη, φτώχεια, φεουδαρχία.

2) Τώρα: καθαριότητα στους δρόμους, στους σιδηρόδρομους, στα ρούχα... Οχι αρρώστειες, όχι μύγες, ποντίκια... Οχι ζητιάνοι.

Κυβέρνηση ισχυρή, πειθαρχημένη.

Οι κυβερνήτες = απόστολοι, καμιά σπατάλη, καμιά πολυτέλεια. Ασκητικοί» (όπ.π., σ. 342).

Το πλούσιο ιστορικό παρελθόν των δύο χωρών και τα ανοιχτά εθνικά ζητήματα της εποχής θα προσφέρουν στους μη κομμουνιστές επισκέπτες ένα δεύτερο πεδίο ταύτισης: «Τρεις χώρες με αρχαίο πολιτισμό έχουν ανοιχτά ανάλογα ζητήματα» εθνικής ολοκλήρωσης, δηλώνει χαρακτηριστικά ο Τσου Ενλάι στην αντιπροσωπεία του 1956. «Η Ελλάδα την Κύπρο, η Αίγυπτος το Σουέζ και η Κίνα το Ταϊβάν».

Κι ο Τσιριμώκος, που καταγράφει τη στιχομυθία, εξηγεί: «Σε καμιά στιγμή της ιστορίας της, η Κίνα δεν είχε την εθνική ενότητα και την εθνική συνείδηση που έχει τώρα. Οπως η συνείδησις του Νέου Ελληνισμού σχηματίζεται μετά την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως, η συνείδησις της Νέας Κίνας σχηματίζεται διαμέσου των ταπεινώσεων του 19ου αιώνος, των εισβολών των δυτικών και του πολέμου κατά των Ιαπώνων. Σήμερα, η εθνική συνείδησις είναι το βασικό στοιχείο της νέας κινεζικής πραγματικότητος. Λουτρόν αληθινού πατριωτισμού αποτελεί η επαφή με την Κίνα».

Δεν νιώθουν, ωστόσο, όλοι οι επισκέπτες τα ίδια συναισθήματα. Για τον Πέτρο Χάρη, «η Κίνα αυτή τη στιγμή είναι ένα πελώριο στρατόπεδο εργασίας, όπου ο εργάτης ή ο εργαζόμενος δεν μπορεί να υπολογίζει στην επιείκεια, δεν έχει πρωτοβουλίες και μόνο μόχθο μπορεί να προσφέρει» («Η Κίνα έξω από τα τείχη», Φέξης 1961, σ.81-2). Στην καθαριότητα των δημόσιων χώρων, ο ίδιος αντπαραθέτει το συνωστισμό και τη βρόμα των ιδιωτικών κατοικιών (σ. 83-4), ενώ στα πρόσωπα της νεολαίας βλέπει «έναν φανατισμό, που μπορεί να είναι ευλογία θεού, δύναμη ευεργετική γι' αυτόν τον τόπο, μα δεν αποκλείεται να γίνει και κίνδυνος μέγας, κίνδυνος για την Κίνα και για όλο τον άλλο κόσμο» (σ. 135).

Η ταύτισή του με «την ήπειρό μας, τον πολιτισμό μας και τη ράτσα μας» (σ. 214) είναι άλλωστε τέτοια, που εσωτερικεύει τραυματικά κάθε κριτική του ημιαποικιακού παρελθόντος:

«Περάσαμε και δυο ώρες δοκιμασίας πολύ οδυνηρής στη Σαγκάη. Ηταν στην προβολή ενός καλού κινεζικού φιλμ, που δείχνει τον πόλεμο του οπίου, τον πόλεμο του 1848. Η προβολή έγινε μόνο για τη μικρή μας συντροφιά, σε μιαν αίθουσα κινηματογράφου αντίκρυ στο ξενοδοχείο μας. Και τη ντροπή από την επιμονή των Ευρωπαίων να μείνει ανεμπόδιστη η εισαγωγή του δηλητηρίου στην Κίνα κι από τον πόλεμο που επροκάλεσε η επιμονή αυτή, την αισθανόμουνα πολύ μεγάλη μέσα στο σκοτάδι. Κι όταν τέλειωσε το φιλμ κι άναψαν τα φώτα, δεν είχα μάτια να κοιτάξω τους Κινέζους» (σ. 137).

Κίνα κινέζων ασκητών

Η επόμενη τομή στην κινεζική ιστορία ήρθε το 1966, με το ξέσπασμα της Πολιτιστικής Επανάστασης. Οι εξελίξεις στη χώρα μας και το πραξικόπημα του 1967 δεν επέτρεψαν, απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, την οργανωμένη επαφή συμπατριωτών μας μ' αυτή τη δεύτερη επαναστατική εμπειρία.

Οι πόρτες της Κίνας θα ξανανοίξουν έτσι μόλις το 1973, με την επίσημη επίσκεψη εκεί του «οικονομικού εγκεφάλου» της χούντας Νικολάου Μακαρέζου. Οι δημοσιογράφοι της συνοδείας του (απ' την οποία αποκλείστηκε η δεξιά πλην αντιχουντική «Βραδυνή») είναι οι πρώτοι που θα παραβιάσουν το μυστηριώδες «παραπέτασμα από μπαμπού» χάριν του αναγνωριστικού τους κοινού.

«Φαντασθήτε μια χώρα χωρίς φόρους, χωρίς σεξ, χωρίς καφενεία, χωρίς διαφημίσεις, χωρίς νυχτερινή ζωή - χωρίς καμιά απολύτως από τις προκλήσεις της καταναλωτικής κοινωνίας της εποχής μας», γράφει χαρακτηριστικά στο «Βήμα» ο Σταύρος Ψυχάρης (3.6.1973). «Αυτή είναι η Κίνα του 1973. Η πιο αινιγματική χώρα των καιρών μας». Σύμφωνα με τον τίτλο του άρθρου, πρόκειται άλλωστε για «ένα κόκκινο αίνιγμα με οκτακόσια εκατομμύρια γαλάζια μυρμήγκια».

«Το πλήθος των τεχνιτών που εργάζονται εδώ σου δημιουργεί την εντύπωση ότι περισσεύουν πολλοί», σημειώνει ο ίδιος λακωνικά για την αυτοκινητοβιομηχανία του Πεκίνου.

Εντυπωσιασμένος δηλώνει αντίθετα, από την επίσκεψη σε μονάδα του κινεζικού στρατού. Η Λέσχη της «είναι πραγματικά ένας ναός προπαγάνδας», οι θάλαμοι «λάμπουν από καθαριότητα», οι δε στρατιώτες «μοιάζουν ρομπότ. Ζητωκραυγάζουν υπέρ του Μάο (χειροκροτούν και την επίσημη ελληνική αντιπροσωπεία) και φαίνονται έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά...».

Κατά τα άλλα, «σε όλο το Πεκίνο των 8.000.000 κατοίκων δεν υπάρχει ούτε ένα νυχτερινό κέντρο. Δεν υπάρχουν ζαχαροπλαστεία και κέντρα διασκεδάσεως. Και φυσικά, είναι ανύπαρκτα τα γνωστά "σπίτια" ασκήσεως του αρχαιότερου επαγγέλματος. Ο Ευρωπαίος που θα βρεθεί στο Πεκίνο, πρέπει να το πάρει απόφαση: το βράδυ ύπνος από νωρίς». Η τραυματική αυτή εμπειρία επανέρχεται διαρκώς: «Ασκητική η ζωή για τους Κινέζους. Υποχρεωτικός και για τους ξένους ο ασκητισμός».

Οι δρόμοι της Κίνας

Λιγότερο εξομολογητικός, ο Παύλος Καμβύσης της «Ακροπόλεως» εστιάζει στο κυκλοφοριακό: «Οι κινεζικοί δρόμοι είναι αναμφισβήτητα ο παράδεισος των οδηγών, οι οποίοι κυκλοφορούν ανέτως, γρήγορα και έχουν όσο χώρο θέλουν για πάρκινγκ». Ετσι κι αλλιώς, «από όλα τα αυτοκίνητα, κυριαρχούν τα φορτηγά. Δεν μπόρεσα, όμως, να καταλάβω πόσα από αυτά ήσαν στρατιωτικά και πόσα όχι. Φαίνεται πάντως ότι και τα στρατιωτικά χρησιμοποιούνται συχνά σε όχι στρατιωτικές εργασίες. Συμβαίνει, δηλαδή, πιθανώς, ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τις μονάδες των ΜΟΜΑ, όπου ο στρατός βοηθεί στο έργο της ανοικοδομήσεως και της κατασκευής μεγάλων δημοσίων έργων» (3.6.1973).

Πιο επίσημος, ο απεσταλμένος του «Ελεύθερου Κόσμου» Ευθ. Παπαγεωργίου θ' αναζητήσει τέλος διακριτικά κάποιες αναλογίες μεταξύ των επίσημων συνομιλητών: «Είχε τελειώσει μια βραδινή σύσκεψη για τα οικονομικά θέματα και ο αντιπρόεδρος της κινεζικής κυβερνήσεως κ. Λι Σιεν Νιεν άρχισε να αυτοβιογραφείται. Είπε στον κ. Μακαρέζο ότι είχεν υπηρετήσει στο στρατό έως το 1959, οπότε εκλήθη να αναλάβη κυβερνητικές ευθύνες. Ηταν μια προσωπική "εξομολόγηση" που προφανώς απέβλεπε να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα» (31.5.1973).

Η πανηγυρική «φιλία» της κινεζικής ηγεσίας με το κομμουνιστοφάγο καθεστώς της Αθήνας δύσκολα μπορούσε άλλωστε να περάσει εντελώς ασχολίαστη. Αναφερόμενο στην επίσημη πρόποση της χουντικής αντιπροσωπείας («υπέρ του Μάο, του μεγάλου ηγέτη και οδηγού του κινεζικού λαού»), το «Βήμα» αναρωτιόταν έτσι χαμηλόφωνα «τι θα συνέβαινε, αν κάποιος υπήκοος της κυβερνήσεως είχε την ατυχή έμπνευση να επαναλάβη την φράση, πίνοντας με φίλους του σε μια ταβέρνα...» (25.5.73). Το ερώτημα δεν ήταν ρητορικό: το πρωτοσέλιδο της ίδιας ημέρας μας πληροφορεί για τη σύλληψη και παραπομπή στη Δικαιοσύνη οκτώ μελών της μαοϊκής φοιτητικής παράταξης ΑΑΣΠΕ...

Εντελώς διαφορετική εικόνα επικράτησε μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Η ελευθερία της έκφρασης, η μαζικοποίηση της αριστεράς, η κρίση του δυτικού μοντέλου και -κυρίως- το πρωτόγνωρο κύρος των «σοσιαλιστικών χωρών» στην ελληνική κοινωνία ενθαρρύνουν μια προέγγιση της μακρινής Κίνας που νομιμοποιεί κάθε είδους μυθολογία. Από κεντρώα έντυπα, η χώρα του Μάο προβάλλεται σαν πρότυπο σε διάφορους τομείς, όπως η... αντισεισμική προστασία.


Αναμενόμενος, λοιπόν, ο ενθουσιασμός όσων φτάνουν εκεί ως οπαδοί του «κινέζικου δρόμου». «Ενα ταξίδι σήμερα στην Κίνα δεν μπορεί να 'χει την συνηθισμένη έννοια μιας τουριστικής περιοδείας», ξεκαθαρίζει στο βιβλίο του ο Πέτρος Κουρόπουλος, επισκέπτης της χώρας τον Οκτώβριο του 1975. «Η ζωή εκεί ξετυλίγεται κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απαιτεί καθολική την τοποθέτηση του επισκέπτη. Τον βυθίζει μονομιάς σε κατάσταση επαναστατική» («Επίσκεψη στην Κίνα», «Κέδρος» 1976, σ. 7).

Η αφήγησή του καταγράφει τα δρομολόγια των ταξιδιωτών της ύστερης μαοϊκής περιόδου: εργοστάσια κάθε λογής, αγροτικές κοινότητες και καθόλου μνημεία του «φεουδαρχικού-ημιαποικιακού» παρελθόντος.

Για τη ματιά του στρατευμένου προσκυνητή, όλα είναι υπέροχα: «Πολύ θα δυσκολευτεί κανείς να βρει αλήτη. Χίπηδες, ναρκομανείς, μέθυσοι ή ζητιάνοι είναι άφαντοι. [...] Τα παρουσιαστικά είναι καθαρά, νοικοκυρεμένα, οι εκφράσεις υπεύθυνες. Δεν είναι ο φόβος του αστυνόμου που το καταφέρνει αυτό. Είναι η πίεση της εργατικής τάξης με τον ιδεολογικό αγώνα που ασκεί. [...] Εργατικές επιτροπές προπαγάνδας παντού. Αγωνίζονται για την επιβολή εργατικής νοοτροπίας ακόμα και στα σχολεία» (σ. 14-15). «Αντίθετα με τη νεολαία στη Δύση, τα παιδιά στην Κίνα είναι ευτυχισμένα, είναι υπερήφανα για την κοινωνία όπου μεγαλώνουν» (σ. 17). Ακόμη και μια παλάντζα με ανθρώπινα σκατά που προορίζονται για λίπασμα, έχει κι αυτή τη χάρη της: «η ταπεινή της χρήση δεν είχε εμποδίσει τον τεχνίτη να την φτιάξει αριστοτεχνικά, με αγάπη» (σ. 35).

Εξίσου ενθουσιώδη αλλά σαφώς πιο προβληματισμένη περιγραφή συναντάμε στο βιβλίο «Τι είδα στην Κίνα» του ελληνοκαναδού καθηγητή Λευτέρη Σταυριανού (Κάλβος 1976), που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα της μεταπολιτευτικής γενιάς για το μαοϊκό πείραμα. Ταξιδιώτης του 1972, ο συγγραφέας σκιαγραφεί τη νέα κοινωνία που οικοδομούνταν με την κατάργηση της αντίθεσης χειρωνακτικής - διανοητικής εργασίας, την αμφισβήτηση των «ειδικών» και την επιβολή της πιο απόλυτης ισότητας.

Χαρακτηριστικό δείγμα, η αναφορά του στον υπεύθυνο της πρότυπης κομμούνας του Τατσάι, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΚ και κάμποσων περιφεριακών οργάνων: «Η σημασία της καριέρας του Τσεν δεν βρίσκεται στο ότι ένας αγρότης είχε φτάσει στα ανώτατα αξιώματα -όχι και τόσο σπάνιο επίτευγμα σε κομμουνιστικές κοινωνίες- αλλά μάλλον στο ότι και αφού έφτασε, δεν έπαψε να είναι αγρότης. Και τις πέντε μέρες που έμεινα στο Τατσάι τον έβλεπα να δουλεύει στα χωράφια» (σ. 89).

Το καταναλωτικό μέλλον

Ο μεγάλος Τιμονιέρης πέθανε το 1976 κι οι διάδοχοί του εγκατέλειψαν την προσπάθεια οικοδόμησης μιας αυθεντικά κομμουνιστικής κοινωνίας. Στο εξής, οι έλληνες επισκέπτες θα καταγράψουν τη σταδιακή μετατόπιση προς ένα «αναπτυξιακό» μοντέλο που συνδυάζει τον άγριο καπιταλισμό με τη σιδερένια στρατοκρατία ενός μονοκομματικού καθεστώτος.

Σημείο τομής αποτελεί η επίσκεψη 5 δημοσιογράφων με πρόσκληση του πρακτορείου «Νέα Κίνα», την άνοιξη του 1978: «Οπου κι αν ταξιδέψαμε», θυμάται ένα μέλος της ομάδας, «η λιτότητα, που βρισκόταν πολύ κοντά στην ένδεια, ήταν ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η κομματική προπαγάνδα την επαινούσε ως υπέρτατη αγωνιστική αρετή και έμοιαζε πραγματικά σαν ιεραποστολικό κήρυγμα που στηλίτευε τον καταναλωτισμό και την ευμάρειά μας» (Μαρία Καραβία, «Λαϊκή Κίνα. Εικονογραφημένο οδοιπορικό», «Αγρα» 2002, σ. 7).

Μία δεκαετία μετά, ένα άλλο μέλος της αποστολής, ο Βασίλης Νικολόπουλος, καταγράφει τις ενδιάμεσες αλλαγές: «Κάνοντας σύγκριση με το 1978, μπορώ να πω ότι στο ντύσιμο των Κινέζων έχει γίνει άλλη μία επανάσταση. Οι βιτρίνες των καταστημάτων δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από οποιαδήποτε βιτρίνα μαγαζιού δυτικής χώρας. Και οι επιδείξεις μόδας με μανεκέν ωραιότατες Κινεζούλες έγιναν κι εκεί ρουτίνα. Πάντως, η δουλειά του μανεκέν είναι από τα πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα» («Τα Νέα» 9.12.1987).

Τα πρότυπα τείνουν άλλωστε να ομογενοποιηθούν, ανεξαρτήτως ιδεολογιών. Εν έτει 1988, η απεσταλμένη του «Ριζοσπάστη» Ευγενία Λουπάκη θα επικεντρώσει λ.χ. το ρεπορτάζ της (30.4.1988) στα τουριστικά αξιοθέατα και τα μικρά δράματα του ταξιδιώτη:

«Νύχτα. Το Πεκίνο ανεμοδαρμένο και σιωπηλό. Δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε μετά τις 11. Η τηλεόραση κλείνει στις 10.30-11. Το τεράστιο "Κεντάκι Φριντ Τσίκεν", το μεγαλύτερο φαστφουντάδικο του κόσμου, κλείνει απ' τις 9.30». Στο Σιαν, αντίθετα, την κατάσταση σώζει «το "θαύμα" της μικρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που στήνει μέχρι τις 3 τα ξημερώματα πάγκους και τραπεζάκια έξω, μαγειρεύοντας επιτόπου κινέζικες λιχουδιές».

Στη Σαγκάη, τέλος, το πρωινό «καταναλώνεται με δύο επισκέψεις. Στο εργοστάσιο πολύτιμων λίθων και στο εργοστάσιο μεταξωτών υφασμάτων», με «μια εντυπωσιακή επίδειξη μόδας».

«Στην αγορά μπορείς να βρεις τα πάντα, σε όλες τις μορφές και όλες τις τιμές», αναφωνεί απ' την πλευρά του με ενθουσιασμό ο Γιάννης Πρετεντέρης. «Τα μικρεμπόρια και τα μεγαλεμπόρια ξεχειλίζουν από προϊόντα. Ενας λαός εμπόρων ξαναβρήκε τον εαυτό του» («Βήμα» 15.6.1997).

Σκεπτικότερος, ο Δημήτρης Μητρόπουλος επισημαίνει ότι «το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι ορατό. Εύποροι νεαροί Κινέζοι πίνουν γερμανικό ζύθο και απολαμβάνουν λουκάνικα στη μπιραρία Paulaner Broihaus, ενώ φιλιππινέζες αοιδοί τραγουδούν "bessa me mucho" σε σπασμένα ισπανικά. Απ' έξω, μικρά παιδιά ζητιανεύουν στα κουνούπια. Ανάλογη εικόνα στο Hard Rock Cafe, όπου ανθεί η πορνεία και χτυπούν διαρκώς τα κινητά» («Βήμα» 14.6.1998).

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται κι ο συνταξιδιώτης του, Δημήτρης Καστριώτης: «Το κομματικό σφυροδρέπανο στο παμπρίζ της "Λίνκολν" (!) ενός γιατρού-επιχειρηματία ενισχύει τα ερωτηματικά για τις οικονομικές προτεραιότητες. Ο αυταρχισμός του Μάο απέβλεπε στη διατροφή των εκατομμυρίων. Αν αυτό δεν αρκεί ως δικαίωση, ποια δικαίωση θα βρει ένας αυταρχισμός που απολήγει στον πλουτισμό των λίγων;». Ο ίδιος παραθέτει ένα ποιηματάκι, που αποτυπώνει την οπτική των χαμένων του αναπτυξιακού άλματος: «Ο Μάο μάς έδωσε μια ατσάλινη κούπα ρύζι. Ο Ντενγκ της άνοιξε μία τρύπα. Και τώρα ήρθε ο Ζιάνγκ Ζεμίν, για να την κάνει θρύψαλα» («Καθημερινή» 14.6.1998).

Αυτό στο οποίο έτσι κι αλλιώς όλοι συμφωνούν, είναι η απουσία πραγματικής επικοινωνίας με τον πληθυσμό.

«Εκτός ξενοδοχείων, ανύπαρκτοι είναι οι Κινέζοι που μπορούν να μεταδώσουν κάποια πληροφορία σε ξένη γλώσσα», επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Ψυχογιός. «Η επιγραφή πάνω στον τοίχο είναι διαφήμιση ή πολιτικό σύνθημα; Η κινέζικη "επικράτεια των σημείων" είναι απροσπέλαστη» («Βήμα» 29.10.1995).

Η επιμέρους ψυχοσύνθεση κάθε επισκέπτη καθορίζει, πάντως, σε μεγάλο βαθμό την οπτική του.

Μέλος της Εθνικής Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, φιλοξενούμενος του αντίστοιχου κινέζικου συνδέσμου, ο αξιωματικός ε.α. Νίκος Σταθάκης εκστασιάζεται μπροστά στους πήλινους στρατιώτες του Σιάν κι ανησυχεί για το μέλλον της παραχαϊδεμένης κινεζικής νέας γενιάς. Μεγάλο μέρος του βραβευμένου απ' την Ακαδημία Αθηνών οδοιπορικού του, άλλωστε, τα διαδοχικά καψόνια στα οποία υπέβαλε τη χαριτωμένη ξεναγό του («Πολιτιστική Οδύσσεια στην Κίνα του 1994», Αθήνα 1994).

Η ώρα των χορηγών

Μετά το 2004, και ενόψει της επερχόμενης Ολυμπιάδας, οι δημοσιογραφικές επισκέψεις στην Κίνα παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Με δεδομένα πλέον τα χαρακτηριστικά του κινέζικου καπιταλισμού και ντεμοντέ τις ανησυχίες για τα ανθρώπινα (πόσω μάλλον τα κοινωνικά) δικαιώματα, τον τόνο τον δίνουν πια οι ύμνοι προς το «αναπτυξιακό θαύμα» της αναδυόμενης υπερδύναμης, του «κίτρινου γίγαντα».

Υπάρχει, άλλωστε, μια δομική αλλαγή που πρέπει να επισημανθεί: οργανωτής των «ενημερωτικών» αυτών ταξιδιών δεν είναι πια μονάχα το κινεζικό κράτος, αλλά και καθαρά ιδιωτικοί φορείς, με συμφέροντα στην αχανή τοπική αγορά. Το φθινόπωρο π.χ. του 2005, οικοδεσπότης μιας ομάδας ελλήνων δημοσιογράφων δεν ήταν άλλος από την... Coca Cola, με την ιδιότητά της του ολυμπιακού χορηγού.

Τα υπόλοιπα, στις μικρές μας οθόνες...



Ο καλύτερος μεζές του ανθρώπου


Χωρίς αμφιβολία, μία από τις χαρακτηριστικότερες πλευρές των οδοιπορικών περί Κίνας είναι αυτή που αφορά την τοπική κουζίνα. Η πάπια του Πεκίνου και η συνοδεία της κλέβουν ουκ ολίγες φορές την παράσταση, ενώ κάποιες φορές τα ρεπορτάζ μετατρέπονται σε ταινίες τρόμου για τον ζωόφιλο αναγνώστη.

Ο Πέτρος Χάρης αφιερώνει λ.χ. κάμποσες σελίδες του βιβλίου του στις εξωτικές λεπτομέρειες των γευμάτων του: «Δεν ξέρω αν δοκίμασα αβγά περιστεριών, έφαγα όμως χείλη καρχαρία. Και πρέπει να πω ότι ήξερα πως έτρωγα καρχαρία, καρχαρία που τον είχαν ψαρέψει στον Ειρηνικό, και να ομολογήσω πως τον βρήκα, νοστιμότατο» (σ. 65).

Μάλλον από απλή άγνοια, η διαπίστωση της απουσίας σκύλων και γάτων από τους δρόμους των πόλεων παρατίθεται απ' το συγγραφέα σε διαφορετικό κεφάλαιο (σ. 49-50). Στις επίμονες σχετικές ερωτήσεις του ίδιου, οι συνοδοί τους θα προτιμήσουν, άλλωστε, να φορτώσουν την εξαφάνιση... στο βιολογικό πόλεμο των Αμερικανών, που επέβαλε την απομάκρυνση των αδέσποτων απ' τους δημόσιους χώρους.

Εντελώς διαφορετική (και μάλλον αυθεντικότερη) απάντηση στο ερώτημα δίνει ωστόσο η περιγραφή της λαϊκής αγοράς της Καντόνας από το Βασίλη Νικολόπουλο («Τα Νέα» 10.12.1987): «Αποτελεί κάτι το σύνηθες το θέαμα γδαρμένων σκυλιών που κρέμονται στα τσιγκέλια. Δεν ξέρω αν έχω προκατάληψη -ή μάλλον έχω φυσικά- αλλά εκείνο το άσπρο, κάτασπρο κρέας του σκύλου και της γάτας στους πάγκους μου έφερνε αναγούλα. Αλλά αίσθημα ναυτίας είχα και όταν έβλεπα δεκάδες πανέμορφες γάτες μέσα σε συρμάτινα ή πλεχτά κλουβιά να περιμένουν τους αγοραστές τους. Τα συμπαθέστατα ζωάκια κοίταζαν με ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο, λες και ήξεραν ότι προορίζονται για το τσουκάλι».

Ακολουθεί, στο ίδιο ρεπορτάζ, η εξωτική και συνάμα γκραν γκινιόλ περιγραφή της προετοιμασίας κάποιων άλλων πιάτων: «Ολα πουλιούνται ζωντανά. Τα πολύ μεγάλα ψάρια στα τεμαχίζουν ζωντανά μπροστά σου και για πρώτη φορά είδα καρδιά ψαριού να πάλλει πολλή ώρα αφού ο πελάτης είχε φύγει με το μισό κομμάτι του. Εκείνο όμως που όχι απλώς σε ξενίζει αλλά σου φέρνει ανατριχίλα, είναι το θέαμα της πώλησης ζωντανών φιδιών για φάγωμα. Οι πωλητές, για να διευκολύνουν τους αγοραστές, τα γδέρνουν ζωντανά μπροστά τους και τα καθαρίζουν από τα εντόσθιά τους. Είδα Κινέζο πωλητή φιδιών να το κρατάει από το κεφάλι, να το χαράζει απαλά με το μαχαίρι του γύρω από το λαιμό και με μια δεξιοτεχνική κίνηση να του βγάζει όλο το δέρμα. Ακολούθησε το ανατριχιαστικότερο θέαμα που μπορεί να φαντασθεί κανείς. Το κουλούριασμα του γδαρμένου πλέον σώματος του φιδιού. [...] Κανείς από τους χιλιάδες συναλλασσόμενους δεν φαίνεται να ταράζεται από το θέαμα, που επαναλαμβάνεται σχεδόν σε κάθε του βήμα».

Μακριά απ' όλα αυτά, ο Σταύρος Ψυχάρης θα περιοριστεί σε προβληματισμούς για τις επιπτώσεις της τοπικής κουζίνας στη σιλουέτα: «Μπορεί να έχει κανείς τις αντιρρήσεις του για μερικά από τα κινέζικα φαγητά - τις χελώνες και μερικά άλλα. Δεν μπορείς, όμως, να αρνηθείς ότι το μαγείρευμα είναι για τους Κινέζους μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Και ακόμη: τα φαγητά σερβίρονται σε μικρά κομματάκια. Και φαίνεται ότι δεν παχαίνουν! Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας δεν είδαμε ούτε ένα χονδρό Κινέζο ή Κινέζα...» («Το Βήμα», 3.6.1973).

Το μυστικό της εμφάνισης των ντόπιων, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον, δεν βρίσκεται φυσικά στην τέχνη του γουόκ. Οξυδερκέστεροι παρατηρητές, από το Λευτέρη Σταυριανό ώς τη Μαρία Καραβία, παρατήρησαν απλώς ότι το εδεσματολόγιο του μέσου Κινέζου απείχε έτη φωτός από το «κέρας της ασιατικής Αμάλθειας» που προσφερόταν στους επίσημους.

«Στη μακριά πορεία των ομοιόμορφα ντυμένων ανθρώπων που γυρνάνε το βράδυ απ' τη δουλειά τους», παρατηρεί η τελευταία, «έτυχε να δω το κρέας να το κρατούν περασμένο σε μικρά τσιγκέλια σε ποσότητες ελάχιστες -μόλις ένα κομματάκι ψαχνό ή μια λωρίδα πάχος- και να το μεταφέρουν σαν πολύτιμο αγαθό» (σ. 29).


ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Λευτέρης Σταυριανός
«Τι είδα στην Κίνα»

(Αθήνα 1976, εκδ. «Κάλβος»).
Αναμφίβολα το πιο ενδιαφέρον από τα οδοιπορικά που υποστηρίζουν τις ριζοσπαστικές τομές της Πολιτιστικής Επανάστασης.

Μαρία Καραβία
«Λαϊκή Κίνα. Εικονογραφημένο οδοιπορικό»

(Αθήνα 2002, εκδ. «Αγρα»).
Η πρώτη επίσκεψη ελληνικής δημοσιογραφικής ομάδας στην Κίνα το 1978, όπως την κατέγραψε η απεσταλμένη της «Καθημερινής». Βλέμμα διεισδυτικό, χωρίς ωραιοποιήσεις ή αρνητικά στερεότυπα.

«Regards froids sur la Chine»

(Παρίσι 1976, εκδ. «Seuil»).
Συλλογή κειμένων για τη σύγχρονη Κίνα και την εικόνα της στη Δύση, έντονα κριτική προς τις φιλομαοϊκές μυθοποιήσεις της εποχής. Περιλαμβάνεται μια κινεζική οδηγία για τη μεταχείριση των φιλοξενούμενων ξένων (1972), αλλά και οι παρατηρήσεις του σινολόγου Κλοντ Ομπέρ για το πώς μπορούν να αξιοποιηθούν ερευνητικά οι οργανωμένες επισκέψεις σε συγκεκριμένες κομμούνες.

Simon Leys
«Ombres chinoises»

(Παρίσι 1974, εκδ. «UGE»).
Στρατευμένη αντιμαοϊκή πραγματεία ενός βέλγου σινολόγου και διπλωματικού υπαλλήλου, με ενδιαφέρουσες ωστόσο παρατηρήσεις για το μηχανισμό των οργανωμένων περιηγήσεων στην Κίνα της εποχής.

Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου
«Hot Dog. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου στο πιάτο»

(«BHMAgazino» 9.7.2006).
Εμπεριστατωμένο επιτόπιο ρεπορτάζ για τη λιγότερο γνωστή πτυχή της αυθεντικά κινέζικης κουζίνας.



ΔΕΙΤΕ

«Κίνα»
(Chung Kuo) του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1972).
Εκπληκτικό τρίωρο ντοκιμαντέρ, η δημόσια προβολή του οποίου καθυστέρησε επί μία δεκαετία λόγω αντιδράσεων της κινεζικής κυβέρνησης.

4 Αυγούστου 2008

Σωστός δάσκαλος, καλός μαθητής

Οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά σκιαγραφούν το ιδανικό προφίλ αλλήλων για ένα αποδοτικό μάθημα

Του Αποστολου Λακασα

Μια μεγάλη έρευνα με την οποία σκιαγραφείται το ιδανικό προφίλ των εκπαιδευτικών (από την πλευρά των μαθητών) αλλά και το ιδανικό προφίλ των μαθητών (από την πλευρά των εκπαιδευτικών) και οι απαιτήσεις που έχουν οι μεν από τους δε, ίσως προσφέρεται για μια πιο... νηφάλια ανάγνωση, τώρα που και οι δύο πλευρές βρίσκονται σε διακοπές, αναμένοντας το «πρώτο κουδούνι» στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Ετσι λοιπόν, «αγάπη στους μαθητές του, γνώση του αντικειμένου του, μεράκι και όρεξη για δουλειά, υπομονή» είναι τα βασικά προσόντα που πρέπει να έχει ο εκπαιδευτικός σύμφωνα με τους Ελληνες μαθητές οι οποίοι δίνουν ιδιαίτερο βάρος στην προσωπικότητα του εκπαιδευτικού, ώστε να τους βοηθήσει να αγαπήσουν το σχολείο. Στα χέρια ενός αδιάφορου, μέτριου δασκάλου ακόμη και η καλύτερη μέθοδος και το καλύτερο σχολικό βιβλίο θα φαίνεται αδιάφορο, το σχολικό περιβάλλον απωθητικό...

Από την πλευρά τους, οι δάσκαλοι βάζουν τις δικές τους προδιαγραφές για τον καλό μαθητή. «Να είναι πειθαρχημένος, να κάνει με συνέπεια τις εργασίες του, να είναι ομαδικός, να μην μπλέκει σε καβγάδες». Το πρότυπο του ιδανικού δασκάλου - καθηγητή και του ιδανικού μαθητή προκύπτει από τις απαντήσεις 1.500 μαθητών από την Α’ Δημοτικού έως και την Γ’ Γυμνασίου και 1.000 εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι συμμετείχαν σε πανελλαδική έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το 2004 έως το 2007. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από τον επίκουρο καθηγητή του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Ευστράτιο Παπάνη, τον σχολικό σύμβουλο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κ. Παναγιώτη Γιαβρίμη και την κ. Αγνή Βίκη από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Εντύπωση προκαλεί ότι οι επτά στους δέκα εκπαιδευτικούς (ακριβές ποσοστό 68,2%) θεωρούν ως χαρακτηριστικό του καλού μαθητή να παρακολουθεί ιδιαίτερα μαθήματα. Δηλαδή, αμφισβητούν ουσιαστικά το έργο που γίνεται στο σχολείο, ενώ στέλνουν και το μήνυμα ότι οι εκπαιδευτικοί εκτός από το πρωινό τους ωράριο, έχουν και απογευματικό ωράριο διδασκαλίας εκτός σχολείου βέβαια.

Μαθητές με συνέπεια, πειθαρχία, ομαδικότητα

Να ακούτε τις οδηγίες των δασκάλων, να ολοκληρώνετε τις εργασίες μόνοι (χωρίς τη βοήθεια των γονέων σας), να είστε ομαδικοί, να μην ενοχλείτε τους συμμαθητές. Αυτές είναι οι βασικές από τις οδηγίες εκπαιδευτικών προς τους μαθητές, ώστε αυτοί να πληρούν τις «προδιαγραφές» του επιμελούς. Οι εκπαιδευτικοί σκιαγραφούν το προφίλ του καλού μαθητή με τα εξής χαρακτηριστικά:

- Ο μαθητής πρέπει να πραγματοποιεί έγκαιρα τις εργασίες και τις ασκήσεις που έχει. Η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών –92%– θεωρεί ότι είναι το βασικό στοιχείο του καλού μαθητή.

- Είναι εντυπωσιακό ότι το 68,2% των εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στην έρευνα, θεωρεί ως χαρακτηριστικό του καλού μαθητή... οι γονείς του να τον στέλνουν να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα.

- Η πειθαρχία στις οδηγίες του εκπαιδευτικού πρέπει να χαρακτηρίζει, επίσης, τον καλό μαθητή – αυτό υποστηρίζει το 84,1% των εκπαιδευτικών.

- Η ομαδικότητα είναι μεγάλο προσόν τόσο στο σχολείο όσο και στη ζωή. Το 77,7% λέει ότι η συμμετοχή σε ομαδικές δραστηριότητες είναι βασικό χαρακτηριστικό του καλού μαθητή.

- Ολοι γνωρίζουν ότι ένας μαθητής μαθαίνει μόνο όταν έχει απορίες. Οι δύο στους τρεις δασκάλους (67,6%) θεωρούν προτέρημα το να έχουν οι μαθητές απορίες.

- Ενα ακόμη προσόν του καλού μαθητή είναι να προσαρμόζεται εύκολα (το προτάσσει το 81,2% των εκπαιδευτικών) στη σχολική διαδικασία.

Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι στην εικόνα του μαθητή διαδραματίζει ρόλο και η παρουσία των γονέων του. Είναι ενδεικτικό ότι:

- Το 82,7% θεωρεί ότι οι γονείς πρέπει να ενδιαφέρονται ευρύτερα για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

- Οι γονείς πρέπει να επισκέπτονται συχνά το σχολείο για να συζητούν για την πορεία του παιδιού, τόνισε το 72,4% των δασκάλων.

- Τέλος, το 76,7% των εκπαιδευτικών ανέφερε ότι οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν τις παρέες των παιδιών τους.

Δασκαλοι με γνώσεις, και αγάπη

Να γνωρίζει καλά το αντικείμενο που διδάσκει, να έχει χιούμορ, να οργανώνει σωστά την τάξη και το χρόνο διδασκαλίας, να είναι δίκαιος, να μπορεί να εμπνεύσει στους μαθητές ενθουσιασμό για το μάθημα. Αυτά είναι τα κύρια προσόντα που ζητούν οι μαθητές να έχει ο δάσκαλός τους (ή καθηγητής τους) ώστε οι συνθήκες του μαθήματος να είναι ιδανικές. Τα παιδιά περιγράφουν το προφίλ του ιδανικού εκπαιδευτικού με τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

- Το 77,4% των μαθητών ζητεί ο δάσκαλος να οργανώνει το μάθημα με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι κατανοητό και να μην μένουν κενά.

- Το 71,3% θεωρεί ότι ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να είναι απόμακρος, τυπικός ή αυστηρός, αλλά φιλικός με τους μαθητές του.

- Τα παιδιά (το 67,3%) θεωρoύν ότι πρέπει ο δάσκαλος να δείχνει ενδιαφέρον για τη δουλειά του.

- Ο δάσκαλος πρέπει –λέει το 65,5% των μαθητών– να είναι πρόθυμος και να ακούει τους μαθητές εάν κάτι τους απασχολεί.

- Το 65% τονίζει ότι ο δάσκαλος πρέπει να έχει υπομονή και να εξηγεί πολλές φορές μια δυσνόητη ενότητα του μαθήματος.

- Επίσης, το 65% δηλώνει ότι θέλει να είναι ο δάσκαλος δημοκρατικός.

- Ο δάσκαλος, όπως αναφέρει το 66% των μαθητών, πρέπει να επιβραβεύει την προσπάθεια, και όχι το αποτέλεσμα που ορισμένες φορές είναι λάθος.

- Το 62% ζητεί από τον δάσκαλό του να χρησιμοποιεί παραδείγματα για τη διευκρίνιση των δύσκολων σημείων του μαθήματος.

- Επίσης, οι έξι στους δέκα μαθητές –60,6%– αναφέρουν ότι ο καλός δάσκαλος πρέπει να δίνει οδηγίες για τις ασκήσεις και τις εργασίες.

- Οι έξι στους δέκα μαθητές αναφέρουν ότι ο δάσκαλος δεν πρέπει να είναι δύσπιστος, ώστε να κερδίσει τους μαθητές και να δομήσει μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης.

- Το 42,7% θεωρεί ότι ο δάσκαλος πρέπει να είναι λίγο αυστηρός (και όχι πολύ...) μέσα στην τάξη και όταν διορθώνει τις εργασίες. Το 27,8% πιστεύει ότι ο δάσκαλος χρειάζεται να μην είναι καθόλου αυστηρός, το 20,9% αρκετά και το 8,6% πολύ.

- Οι τρεις στους δέκα (32,8%) θεωρούν ότι ο δάσκαλος (ή καθηγητής) πρέπει σε λίγες περιπτώσεις να επιβάλει ποινές ή να ανταμείβει με μια ιδιαίτερη διάκριση τους μαθητές.

πηγή εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

2 Αυγούστου 2008

Για το εργατικό ατύχημα του Περάματος στις 25 Ιουλίου


΄Eνα από τα μεγαλύτερα εργατικά εγκλήματα στη χώρα και το μεγαλύτερο της εικοσαετίας για την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος έγινε την προηγούμενη Πέμπτη, 25/7/2008.

«Για εμάς τους εργαζόμενους της Ν/Ζώνης είναι ξεκάθαρο και αποτυπώνεται καθημερινά με τον χειρότερο τρόπο στο πετσί μας, ότι οι αιτίες του διαρκούς εγκλήματος που συντελείται σε βάρος μας είναι η προσπάθεια της εργοδοσίας (εφοπλιστών και εργολάβων) να μειώσει το κόστος και να αυξήσει την κερδοφορία της», τονίζεται στην προκήρυξη που εξέδωσαν τα σωματεία της Ν/Ζώνης του Περάματος.

«Αυτή η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, που σκότωσε μαζί με την εργοδοσία, αυτή την φορά οκτώ συναδέλφους στην Ν/ Ζώνη, χτύπησε την ίδια ώρα με οργανωμένο σχέδιο καταστολής της κινητοποίησής μας, στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας την Παρασκευή. Εμείς απαντήσαμε αποφασιστικά, συγκρουστήκαμε με τις δυνάμεις καταστολής και με την πολιτική που έδωσε την εντολή, με τους πολιτικούς υπεύθυνους και στέλνουμε το ξεκάθαρο μήνυμα ότι θα συνεχίσουμε να συγκρουόμαστε με αυτή την πολιτική που μας σκοτώνει», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Ξεκινάμε το πρωί από το σπίτι μας και δεν ξέρουμε αν θα επιστρέψουμε το βράδυ. H πλήρης ασυδοσία που επικρατεί στους ελέγχους ασφαλείας και στην λειτουργία της Ν/ Ζώνης επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο. Οι επτά νεκροί εργάτες και ο γενναίος Φιλιππινέζος υποπλοίαρχος θυσιάστηκαν στον βωμό της κερδοφορίας των εφοπλιστών και των εργολάβων. Οκτώ νεκροί στο βωμό του κέρδους και του κεφαλαίου. Η εργατική τάξη θρηνεί σήμερα. Οι νεκροί εργάτες ζητάνε δικαίωση και η απάντησή μας πρέπει να είναι μαχητική», τόνισε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος του Σωματείου Mετάλλου της Zώνης “Σωτήρης Πουλικόγιαννης”, καλώντας κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη να παρευρεθεί στην μεγάλη διαδήλωση της Πέμπτης, στις 9 το πρωί, στο Σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά και στην πορεία που θα ακολουθήσει στις 10 από την Oμόνοια στο Υπ. Εργασίας.

Μαζί τους και το Εργατικό Κέντρο του Πειραιά που αποφάσισε να καλέσει σε Παμπειραϊκή απεργία την Πέμπτη.


«Τα περί “ατυχήματος” μόνο σαν πρόκληση μπορεί να ακούγονται. Δεν αποτελούν παρά μια προσπάθεια συγκάλυψης των τεράστιων και εγκληματικών ευθυνών του κράτους και των κυβερνήσεων που προστατεύουν την εργοδοτική ασυδοσία. “Ανθρώπινο λάθος” ακούγεται συχνά. “Αδιαφορούν οι ίδιοι για τα μέτρα ασφαλείας”, θα πουν άλλοι, ακόμη πιο ξεδιάντροπα. Λες και ο οξυγονοκολλητής ή ο οποιοσδήποτε εργάτης σε συνεργείο επισκευής στη ζώνη του Περάματος, που έχει να κάνει μεροκάματο 50 μέρες, είναι εύκολο να αντισταθεί στην διπλή πίεση εφοπλιστή και εργολάβου, για επισκευή σε χρόνο ρεκόρ και χωρίς τήρηση στοιχειωδών συνθηκών ασφάλειας στην εργασία», τονίζεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε το σωματείο των μηχανικών στην Ν/ Ζώνη.

«Δεν είναι μόνο οι νεκροί -καθημερινά εργάτες σακατεύονται στα κάτεργα του Περάματος. Πώς είναι δυνατόν να στέκεσαι για 10 και 12 ώρες (πολλές φορές και παραπάνω) πάνω σε σκουριασμένες σκαλωσιές 10, 20 και 30 μέτρα πάνω από την γη χωρίς να κινδυνεύεις. Οι εργάτες αναγκάζονται να δουλεύουν ασταμάτητα, χωρίς να μπορούν να διεκδικήσουν ούτε τα ωράρια τους, ούτε αργίες, ούτε διακοπές, ούτε τίποτα. Κάποιος που θα αρνηθεί υπερωρίες ή θα σηκώσει κεφάλι ζητώντας τα βασικότερα των δικαιωμάτων του, (ελεύθερα σαββατοκύριακα ή επιδόματα αδείας, κ.ά) χάνει την δουλειά του χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πλέον όμως δεν υπάρχει ούτε η πρόνοια για τις βασικότερες των συνθηκών ασφαλείας. Δίχτυα, ή ιμάντες στήριξης είναι άγνωστες λέξεις στο Πέραμα,

Ψεύτικα πιστοποιητικά και πλαστογραφημένα “gas free” είναι στην ημερήσια διάταξη. Το τωρινό παράδειγμα του FRIENDSHIPGAZ φέρνει στην επιφάνεια, τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας ..

Το 2007 υπήρξαν 113 θάνατοι από εργατικό “ατύχημα”. Κάθε τρεις μέρες δηλαδή, σκοτώνεται ένας εργάτης. Όμως δεν είναι μόνο οι θάνατοι, οι οποίοι δεν μπορούν να κρυφτούν (εκτός και αν πρόκειται για μετανάστες, όπου και αυτό μπορεί να συμβεί!). Η διεθνής στατιστική λέει πως σε κάθε θανατηφόρο συμβάν, αντιστοιχούν περίπου 2.000 σοβαροί τραυματισμοί (με συνέπεια την απουσία από την εργασία τουλάχιστον για τρεις μέρες). Με λίγα λόγια, κάθε χρόνο σακατεύονται πάνω από 220.000 εργαζόμενοι. Για ένα μεροκάματο της πείνας. Θυσία στο βωμό της κερδοφορίας.

Μια απ’ τα ίδια.....

Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία, δεκαετίες τώρα, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να μετράνε τα θύματά τους. Μετά από κάθε εργατικό δυστύχημα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, κάθε φορά το συνδικάτο κηρύττει 24 απεργία και πορεία στο λιμάνι του Πειραιά, κάθε φορά ο πρόεδρος του σωματείου δηλώνει ότι το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο, κάθε φορά τα κόμματα κάνουν δηλώσεις για την αναγκαιότητα εφαρμογής μέτρων πρόληψης, κάθε φορά εξαγγέλλονται διώξεις από τις οποίες ουδέποτε κάποιος από τους υπευθύνους έχει διωχθεί και κάθε φορά οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στις δουλειές τους την επόμενη μέρα.

Μέχρι τα επόμενα θύματα…

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

καταγγέλλει το νέο εργοδοτικό έγκλημα στο Πέραμα που ήρθε να προστεθεί στο συνεχή, μακάβριο και βαρύ φόρο αίματος που πληρώνουν οι εργαζόμενοι στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Με στόχο αποκλειστικά το κέρδος, ο ηθικός αυτουργός και στο νέο έγκλημα κατά των εργαζομένων είναι η πολιτική της κυβέρνησης και της εργοδοσίας που στο όνομα της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας δεν υπολογίζουν ούτε τη ζωή των εργαζομένων.

Δεν πρόκειται για «ατύχημα» και για «ανθρώπινο λάθος». Όλα αυτά αποτελούν προσπάθεια συγκάλυψης των εγκληματικών ευθυνών του κράτους και των κυβερνήσεων που προστατεύουν την εργοδοτική ασυδοσία.

Αυτό το λουτρό αίματος έχει όνομα και αιτία.

Ο μεγάλος ένοχος δεν είναι άλλος από την εργοδοσία που απασχολεί τους εργαζόμενους ανάλογα με τις…«ανάγκες». Τα ολοκληρωμένα μέτρα ελέγχου για την προστασία των εργαζομένων πριν και συνεχώς κατά τη διάρκεια των εργασιών, αποτελούν «καθυστέρηση» για τους εφοπλιστές που τους κοστίζει χιλιάδες ευρώ.

Η ζοφερή πραγματικότητα είναι ότι οι εργαζόμενοι – έλληνες και μετανάστες - εξαναγκάζονται να δουλεύουν :

  • με απίστευτη εντατικοποίηση και χαμηλούς μισθούς
  • με ανασφάλιστη εργασία σε πολλές περιπτώσεις
  • χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας
  • σε εργασίες επικίνδυνες μέσω του καθεστώτος των υπεργολαβιών και χωρίς κανένα έλεγχο
  • με την προοπτική της απόλυσης να χρησιμοποιείται ως φόβητρο για την πειθάρχηση των εργαζομένων
  • με ανύπαρκτους δημόσιους φορείς προστασίας και πρόληψης ατυχημάτων, αφού όλες οι υπηρεσίες υγείας και ασφάλειας έχουν παραδοθεί στις ιδιωτικές ΕΞΥΠΠ
  • ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια αποχαρακτηρισμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, με στόχο την κατάργηση της πρόβλεψης για συνταξιοδότηση 5 χρόνια νωρίτερα, που αποτελεί το ελάχιστο μέτρο προστασίας της υγείας των εργαζομένων που έχουν εκτεθεί σε επικίνδυνους παράγοντες κατά την εργασία τους.

Συνένοχοι είναι το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, που χρόνια τώρα εφαρμόζουν όλες τις αντεργατικές επιλογές της ΕΕ, ενθαρρύνουν και συγκαλύπτουν την ανεξέλεγκτη δράση της εργοδοσίας.

Έλεγχοι από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους δεν πραγματοποιούνται, ή γίνονται μετά από το ατύχημα. Και τότε, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν προσανατολίζονται στην εργοδοτική ευθύνη αλλά σε κάποιον υπάλληλο με τεχνική ευθύνη (π.χ. στον τεχνικό ασφάλειας, τον επιβλέποντα μηχανικό, το χημικό ναυτιλίας κλπ) μετατρέποντας τον σε εξιλαστήριο θύμα ή και στον …ίδιο τον εργαζόμενο που «αποδέχθηκε» να δουλέψει σε ανασφαλείς συνθήκες!

Η κατάσταση αυτή πρέπει επιτέλους να σταματήσει!

Οι εργαζόμενοι δεν είναι καύσιμη ύλη για τα συμφέροντα και τα υπερκέρδη των εταιρειών.

Οι εργαζόμενοι τεχνικοί και μηχανικοί πρέπει να αντισταθούν στις πιέσεις της εργοδοσίας ότι δήθεν αυτοί είναι «κάτι διαφορετικό», ότι αυτοί πρέπει να «καλύπτουν καταστάσεις». Να αντισταθούν στην προσπάθεια μετατόπισης των εργοδοτικών ευθυνών στις πλάτες των εργαζόμενων τεχνικών. Οι νέοι μηχανικοί που δουλεύουν σε κάποια ΕΞΥΠΠ, με μισθούς πείνας, είναι εξαρτημένοι διπλά και από τον άμεσο εργοδότη τους και από τον ‘’πελάτη’’ του. Και καλούνται να βγάζουν λάδι τον κάθε εγκληματία εργοδότη, είτε με το φόβο της απόλυσης, είτε με την άγνοια και την ανυπαρξία μιας ουσιαστικής εκπαίδευσης.

Οι εργαζόμενοι μηχανικοί - τεχνικοί, με βάση τα κοινά μας συμφέροντα απέναντι στην εργοδοσία, μαζί με τους εργαζόμενους των χώρων, να δυναμώσουμε την πάλη μας για:

  • Μέτρα προστασίας και υγιεινής & ασφάλειας τώρα. Προσανατολισμό της Επιθεώρησης Εργασίας στον ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης και στη συνδυασμένη εφαρμογή του συνόλου της σχετικής νομοθεσίας και των κανονισμών.
  • Να πληρώσει τώρα η εργοδοσία.
  • Ανθρώπινα ωράρια και αποδοχές. Πραγματικές αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από μια δουλειά. 35ωρο, 7ωρο, 5θήμερο.
  • Την κατάργηση των ιδιωτικών ΕΞ.Υ.Π.Π. και τη δημιουργία κρατικού σώματος Τεχνικών Ασφάλειας και Ιατρών Εργασίας, ενταγμένου στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
  • Την κατοχύρωση εργοδοτικής εισφοράς για την ασφαλιστική κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου και τη διευρυμένη εφαρμογή του θεσμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.

Να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής μας και των δικαιωμάτων μας. Παλεύουμε για το τσάκισμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της εγκληματικής αδιαφορίας στα θέματα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Για την καταδίκη και την ανατροπή των αντεργατικών πολιτικών του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΙΣΘΩΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

Τα ονόματα των οχτώ...

Παπαϊωάννου Γιάννης 56 χρονών

Ρουσάκης Ηλίας 51 χρονών


Νικολαΐδης Παύλος 54 χρονών


Πασπαράκης Παναγιώτης 44 χρονών


Οικονομάκης Κώστας 30 χρονών


Αντιασης Φλοράν 25 χρονών


Χαμντινάκ Ασόκ 32 χρονών


Γιόπια Ρομουάντο 48 χρονών, υποπλοίαρχος