ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Παίρνουμε μαζικά μέρος στην αυριανή απεργία

Πέμπτη 20 του Μάρτη 2008

καθώς και στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια:
Αθήνα ώρα 11.00 π.μ. Προπύλαια Παν.Αθηνών

Αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο-έκτρωμα
Απέναντι στην άγρια επίθεση …Να βάλουμε μπροστά τις ανάγκες μας



ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ
ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΕΤΑΡΤΗ 12/3
12.00 ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

ΕΛΛΕΙΜΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΗΝ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ 2008-2011

ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ
ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ 2008 - 2011

ο τελευταίος … των δασκάλων !

ΕΡΕΥΝΑ του Χρήστου Κάτσικα

Τελειώνουν κάθε χρόνο τις σχολές τους κατά μέσο όρο περίπου 1.500 και διορίζονται κατά μέσο όρο 2.000. Άλλες 3,5 – 4.000 απαιτούνται ετησίως ως αναπληρωτές. Μιλάμε για το πλέον περιζήτητο επάγγελμα σήμερα στην Ελλάδα, τους δασκάλους, που η ταχύτητα απορρόφησης τους από τη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση εκπαίδευση είναι αστρονομική: Πρόσληψη εντός ολίγων εβδομάδων!
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι 280 απόφοιτοι του Παιδαγωγικού Θεσσαλονίκης, που ορκίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι, εργάζονται στο σύνολό τους στα δημόσια σχολεία, ενώ οι τέσσερις τελευταίοι πτυχιούχοι του Παιδαγωγικού Φλώρινας, μία μέρα μετά την ορκωμοσία τους, μπήκαν σε σχολικές τάξεις για να διδάξουν.


Όσο κι αν ηχεί παράξενα στο τοπίο της μεγάλης ανεργίας των πτυχιούχων ΑΕΙ-ΤΕΙ και ιδιαίτερα των πτυχιούχων καθηγητικών σχολών (φιλόλογοι, Φυσικοί, Μαθηματικοί, Γυμναστές κλπ) τη φετινή σχολική χρονιά δημιουργήθηκε μεγάλο έλλειμμα δασκάλων! Το γεγονός παραδέχθηκε ο Υφυπουργός Παιδείας Ανδρέας Λυκουρέντζος στις 11 Φεβρουαρίου στη Βουλή απαντώντας σε επερώτηση Βουλευτών για τα κενά στα σχολεία που δεν καλύπτονται μεσούσης της σχολικής χρονιάς. «Δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί διαθέσιμοι για να προσληφθούν ως αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι. Εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητες. Προσελήφθησαν μέχρι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι υπηρετούσαν μέχρι για κάποιες ημέρες ή εβδομάδες ακόμα τη θητεία τους. Προσελήφθησαν απόφοιτοι των Παιδαγωγικών Τμημάτων, οι οποίοι ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους τον Σεπτέμβριο μήνα… Υπάρχει αντικειμενική δυσκολία. Αν έχετε να μας προτείνετε, έναν ή μία δασκάλα, ευχαρίστως αύριο να εξασφαλίσουμε την πίστωση, για να γίνει η πρόσληψη».
Στον τελευταίο διαγωνισμό των εκπαιδευτικών (2007) σε κάθε μια προσφερόμενη θέση εισακτέου αντιστοιχούσαν λιγότερο από 1,3 δάσκαλοι ενώ την ίδια ώρα η αναλογία για τους φιλόλογους ήταν 1:17, για τους γυμναστές 1: 83, για τους θεολόγους 1: 32, για τους Φυσικούς 1: 10 κλπ. (πίνακας 1)

Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (2008 -2111) ο αριθμός των δασκάλων που θα βγαίνουν από τα εννιά Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης θα κυμαίνεται στους 1500. Την ίδια περίοδο το ΥΠΕΠΘ αναμένεται να διορίζει κατά μέσο όρο ετησίως 2.000 μόνιμους δασκάλους και να προσλαμβάνει πάνω από 3.500 αναπληρωτές. Αυτό φανερώνει ότι τα προβλήματα έλλειψης δασκάλων τα οποία παρουσιάστηκαν φέτος και ανάγκασαν το ΥΠΕΠΘ να ανακαλέσει όλες τις αποσπάσεις, την επόμενη τετραετία θα ξεσπάσουν με μεγαλύτερη ένταση καθώς υπολογίζεται ότι θα λείπουν 2.000 δάσκαλοι!

ΑΠΟΓΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΒΑΣΕΙΣ
Οι πολύ καλές επαγγελματικές προοπτικές του επαγγέλματος του δασκάλου (παρά τις χαμηλές αποδοχές που είναι περίπου το 50% του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) έχουν πριμοδοτήσει, τα τελευταία χρόνια, τόσο τη στροφή χιλιάδων υποψηφίων προς τα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης όσο και τις βάσεις εισαγωγής τους. Μια ματιά στον πίνακα 2 φανερώνει ότι από το 2002 μέχρι το 2007 όλα τα Παιδαγωγικά Τμήματα Δημοτικής Εκπαίδευσης δέχθηκαν υπερδιπλάσιο αριθμό πρώτων προτιμήσεων υποψηφίων ενώ τα τελευταία δυο χρόνια τα Παιδαγωγικά Τμήματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης πήραν τα «σκήπτρα» στις πρώτες προτιμήσεις των υποψηφίων για όλα τα τμήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης κι έγιναν έτσι τα δημοφιλέστερα τμήματα. Παράλληλα μια ματιά στην εξέλιξη των βάσεων εισαγωγής φανερώνει ότι σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε σταδιακή άνοδο των βάσεων κάθε χρόνο η οποία την περίοδο 2002-2007 φτάνει κατά μέσο όρο τα +4.000 μόρια!

Παράλληλα συνωστισμός υπάρχει και στις κατατακτήριες εξετάσεις των τμημάτων δασκάλων όπου χιλιάδες πτυχιούχοι άλλων Πανεπιστημιακών τμημάτων διαγωνίζονται για μια θέση στα Παιδαγωγικά τμήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι για 7 θέσεις σε Παιδαγωγικό τμήμα της περιφέρειας υπήρχαν 400 υποψήφιοι ενώ 1: 20 είναι η αντιστοιχία υποψηφίων - θέσεων στις κατατακτήριες εξετάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΕΙΣΑΚΤΕΩΝ ΘΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΤΟ ΥΠΕΠΘ
Η τεράστια έλλειψη δασκάλων που παρατηρήθηκε στους διορισμούς τη χρονιά που πέρασε οδηγεί σε νέα αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων. Το ΥΠΕΠΘ σχεδιάζει να αυξήσει τις θέσεις εισακτέων στα τμήματα Δασκάλων συνολικά πάνω από 10%, ωστόσο αντιμετωπίζει τις εύλογες αντιδράσεις πολλών τμημάτων στα οποία η συνεχής αύξηση των εισακτέων χωρίς την αντίστοιχη βελτίωση των υποδομών από τη μεριά του ΥΠΕΠΘ έχει δημιουργήσει ασφυξία. Σε πολλές περιπτώσεις τα αμφιθέατρα «πλημμυρίζουν» από κόσμο και οι φοιτητές αναγκάζονται να στέκονται όρθιοι ή να κρατούν σημειώσεις καθισμένοι στα σκαλοπάτια. Η μόνιμη δημόσια υποχρηματοδότηση όταν συνδέεται με συνεχή αύξηση των θέσεων εισακτέων υποβαθμίζει το επίπεδο σπουδών των φοιτητών και ρίχνει χτυπήματα κάτω από τη μέση στο δημόσιο χαρακτήρα των Πανεπιστημίων.

Στο κελί 33…
περί ονοματοδοσίας σχολείων ο λόγος

Με αριθμούς, κυρίες και κύριοι, ονοματίζονται μόνο τα κελιά των φυλακών. Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να δίδει ονόματα στις σχολικές μονάδες, ονόματα διαπρεπών Ελλήνων της περιοχής που διακρίθηκαν είτε κατά τους εθνικούς αγώνες, είτε για την πνευματική ή πολιτιστική τους συνεισφορά εις την ιστορία και τον πολιτισμό, είτε επειδή διακρίθηκαν στα γράμματα, στις τέχνες, τον αθλητισμό…Ευριπίδης Στυλιανίδης

Απ’ έξω κούκλα…

Επιτέλους, ο νέος Υπουργός Παιδείας βρήκε τη λύση : Σχολεία με ονοματεπώνυμο ! Σχολεία «έξυπνα», σχολεία με προσωπικότητα ! Ταμπέλες με ηχηρά ονόματα στην εξώπορτα, δίπλα στη (σκουριασμένη πια) ταμπέλα που γράφει ότι «το 42ο ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο χρηματοδοτείται από την Ε.Ε.»Από βιτρίνα όντως σκίζουμε. Τι γίνεται όμως πίσω από αυτήν ;…

κι από μέσα ;

Πίσω από την πόρτα του σχολείου, πίσω από τις νέες ταμπέλες με τα ονόματα «των διαπρεπών Ελλήνων», το δημόσιο σχολείο βουλιάζει στο βάλτο της λιτότητας και των περικοπών. Κι έτσι, ενώ στα σχολεία εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς βιώνουν μια χωρίς προηγούμενο υποβάθμιση και απαξία… Ενώ τα κενά σε εκπαιδευτικούς παραμένουν στην ημερήσια διάταξη και στη θέση τους υπάρχουν εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες πληθωρικά τμήματα… Ενώ οι προϊστάμενοι και το ΥΠΕΠΘ διατάσσουν τους εκπαιδευτικούς σε υποχρεωτικές υπερωρίες…Ενώ οι ειδικότητες ακόμα έρχονται σε πολλά σχολεία και τα ολοήμερα έφτιαξαν(;) πρόγραμμα κατά τα τέλη του Γενάρη…Ενώ τα νέα βιβλία λιπαίνουν το έδαφος της σχολικής αποτυχίας και των ανισοτήτων και οι τάξεις υποδοχής καταργούνται…Ενώ οι υποδομές των σχολείων παραπέμπουν σε τεταρτοκοσμική χώρα, με τους γονείς να βάζουν χοντρά το χέρι στην τσέπη προσπαθώντας να αμβλύνουν τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις για τα παιδιά τους και να βελτιώσουν τις συνθήκες της μόρφωσής τους…Ενώ φέτος είχαμε περικοπή της χρηματοδότησης των σχολείων κατά 18-20%, την ίδια στιγμή που όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται στο σχολείο αυξήθηκαν έως και 20%...Ενώ οι νέοι συνάδελφοι βιώνουν το καθεστώς ωρομισθίας (ή μάλλον δουλείας γιατί περί αυτού πρόκειται)…Ενώ οι ανάγκες για βοηθητικό προσωπικό στα ολοήμερα νηπιαγωγεία θα καλύπτονται μέσω των προγραμμάτων stage του ΟΑΕΔ, δηλαδή θα προσλαμβάνονται νέοι και νέες με καθεστώς ελαστικής εργασίας, χωρίς καμιά ασφάλιση…Και ενώ το δημόσιο σχολείο υποβαθμίζεται, συρρικνώνεται και εγκαταλείπεται, ο νέος Υπουργός παιδείας έχει ένα νέο «όραμα» που βάσει αυτού θα «αναβαθμιστεί ποιοτικά» η εκπαίδευση.

Το νέο «εν τούτω νίκα» είναι να δοθούν ονομασίες στα σχολεία έτσι ώστε «να καινοτομήσουν, να αναβαθμιστούν και να πάψουν να έχουν αριθμητική ονομασία όπως οι φυλακές».Το σίγουρο καταρχήν είναι πως τίποτα και κανένας δεν «αναβαθμίζεται» από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του. Οι μαθητές θα συνεχίσουν να στοιβάζονται στις ίδιες άθλιες αίθουσες, να τρώνε ξηρά τροφή και να ξεκουράζονται πάνω στα θρανία τους στο ολοήμερο και οι γονείς θα συνεχίζουν να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα και βοηθήματα πάσης φύσεως. Όλοι μαζί όμως θα είμαστε υπερήφανοι και θα αντιμετωπίζουμε με πνεύμα αισιοδοξίας και στωικότητας τις δυσκολίες της μοίρας, αφού στην εξώπορτα θα γράφει «Μέγας Αλέξανδρος» ή «Παύλος Μελάς»…

Το Υπουργείο Παιδείας ασχολείται με επιμέλεια με το Φαίνεσθαι, την ίδια στιγμή που εγκαταλείπει στην τύχη του (ή στις τύχες της αγοράς) το Είναι της δημόσιας παιδείας. Αποτελεί όμως απλά το «όραμα» του Υπουργού μια προσπάθειά του, να διαφύγει από τη ζοφερή πραγματικότητα ή υπάρχουν σοβαρότερες και βαθύτερες επιδιώξεις στην πρόταση για προσωνύμια στα σχολεία;

συμμετέχω – συμμετέχεις – συμμετέχει – συμμετέχουμε – συμμετέχετε – ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ

Η δυνατότητα της επιλογής προσωνυμίου σε ένα σχολείο δόθηκε από την εποχή που Υπουργός παιδείας ήταν ο κ. Ευθυμίου. Η δυνατότητα αυτή ίσχυε για όποιο σχολείο επέλεγε κάτι τέτοιο. Το ζήτημα όμως τώρα μπαίνει σε εντελώς νέα βάση γιατί η διαδικασία με την οποία προωθείται του δίνει χαρακτήρα καθολικότητας αφού :1. συγκροτούνται και δημοσιοποιούνται επιτροπές αποδελτίωσης (βλέπε λογοκρισίας) των προτάσεων κατά περιφέρεια που διορίζονται από το Υπουργείο.2. Πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις διευθυντών σχολείων και προϊστάμενων νηπιαγωγείων, πράγμα που δεν έγινε σε αυτή την κλίμακα για κανένα άλλο ζήτημα στην εκπαίδευση το προηγούμενο διάστημα. Στις συγκεντρώσεις αυτές υποχρεώνονται τα σχολεία σε διαδικασίες πρότασης προσωνυμίου τους, πρότασης που θα υποβληθεί στο ΥΠΕΠΘ μέσω των επιτροπών που έχουν διοριστεί.3.

Όλο το εγχείρημα έχει καταληκτική ημερομηνία το τέλος Μαρτίου. Δηλαδή τα σχολεία θα αποκτήσουν το «όνομά» τους με το ζόρι μέσα σε ένα μήνα !!!!!Από την άλλη πλευρά η διαδικασία θυμίζει την επιλογή των υποδιευθυντών των σχολείων.

Εσείς προτείνετε - το Υπουργείο αποφασίζει. Δηλαδή ακόμα και αν ένα σχολείο ομοφωνήσει σε μία πρόταση είναι υποχρεωμένο να στείλει τρεις προτάσεις, ακόμα και τις μειοψηφικές και το υπουργείο θα αποφασίσει με τα δικά του μέτρα και σταθμά. (Βλέπε και διαδικασία επιλογής υποδιευθυντών, όπου οι σύλλογοι διδασκόντων, κλήθηκαν να συνεδριάσουν και να επιχειρηματολογήσουν, για να δουν την τελική τους απόφαση να γράφεται στα παλαιότερα των υποδημάτων της διοίκησης)

Όλη αυτή η διαδικασία υποδηλώνει την πρόθεση του Υπουργείου να επιβάλει υποχρεωτικά ονοματοδοσία στα σχολεία και με την τελική επιλογή στη δική του ευχέρεια. Αποτελεί αυτό ένα δείγμα ακόμη της ιδεολογικής και πολιτικής πρόθεσης να συρθεί η εκπαίδευση στις αξιακές επιλογές που έχει το ΥΠΕΠΘ.

Πίσω στην εποχή της «Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης»;

Ο υπουργός παιδείας, παραπέμποντας σε έναν φρονηματισμό που μυρίζει μεσοπόλεμο (για να μην πούμε μετεμφυλιακές περιόδους) αναζητά «λαμπρά παραδείγματα, φωτεινά παραδείγματα, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα και για τη σύγχρονη γενιά», ονόματα που θα ενώνουν και δεν θα διχάζουν. Ναι, πράγματι, οι ταμπέλες χρειάζονται «λαμπερά ονόματα» για να δημιουργήσουν το κατάλληλο feeling. Ποια είναι όμως τα ονόματα των «διαπρεπών Ελλήνων» που «ενώνουν» και «παραδειγματίζουν» και ποια εκείνα που διχάζουν ;

Επειδή ένα όνομα προσδίδει πάντα ταυτότητα, είναι φανερό ότι η επιλογή από ένα τσουβάλι ονομάτων που είναι απομονωμένο τόσο από την τοπική ιστορία όσο και από τη συγκρουσιακή μνήμη και εφόσον δεν γίνεται με συλλογικούς όρους, ούτε εκφράζει πραγματικές ανάγκες της σχολικής κοινότητας, σε πολλές περιπτώσεις θα καταλήξει σε μεταχουντικό Θερμοπυλισμό του τύπου των στρατιωτικών παρελάσεων ή σε γλυκανάλατο κοινό τόπο των αποδεκτών ονομάτων.Με αυτή τη λογική, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, είναι π.χ. ένα όνομα που «ενώνει» για ένα δημοτικό σχολείο των Σερρών, ενώ αντίθετα, για ένα δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου, οι ανώνυμοι ΕΠΟΝίτες που σκοτώθηκαν έξω από την πόρτα του, είναι ονόματα που «διχάζουν» ; Και τι θα επιλέξει η αρμόδια επιτροπή λογοκρισίας, στη Θεσσαλία όταν ένας Σύλλογος διδασκόντων στείλει τρεις προτάσεις π.χ. Μαρίνος Αντύπας 13 ψήφοι, Γιάννης Ρίτσος 3 ψήφοι, Παύλος Μελάς 2 ψήφοι ; Εσείς τι λέτε ; Καταρχήν η ονομασία ενός υποκειμένου δεν μπορεί παρά να είναι διεργασία των κοινωνικών μερών που το διαμορφώνουν και το ορίζουν.

Με αυτή την έννοια για να ονοματιστεί ένα σχολείο πρέπει να υπάρχει μια διεργασία σε όλη την σχολική κοινότητα και ταυτόχρονα η ονοματοδοσία να αποτελεί ένα κοινωνικό αίτημα ορισμού, φαντασιακής θέσμισης (επιθυμητού), κοινωνικής αναγνώρισης ή ιστορικής νοηματοδότησης.

Όμως οι διεργασίες αυτές δεν γίνονται σε ιδεολογικό και αξιακό κενό. Άρα ή έρχονται σε σύγκρουση με την ηγεμονεύουσα αντίληψη που διαχέεται στην κοινωνία ή καταλήγουν σε μια επιλογή κοινού τόπου δηλαδή μέσου όρου. Πράγμα που σημαίνει ότι κατά κανόνα αναπαράγονται οι κυρίαρχες αντιλήψεις όταν η διαδικασία είναι «άνωθεν κατευθυνόμενη» και ο τελικός (πραγματικός) κριτής δεν είναι η κοινωνική ομάδα που συζητά, αλλά το ίδιο το κράτος.

Την ίδια στιγμή το γλωσσικό μάθημα έχει αποστειρωθεί από τα λογοτεχνικά κείμενα που ορίζουν συγκρούσεις με την κυρίαρχη και ηγεμονεύουσα αντίληψη στην κοινωνία και έχει πλημμυρίσει από επιλογές κοινού τόπου και χρηστικής μόνο νοηματοδότησης. Ως εκ τούτου η προσπάθεια του ΥΠΕΠΘ αποτελεί συνέχεια των κρατικών επιλογών για τα προγράμματα σπουδών και τα βιβλία ώστε να χρωματιστεί και να ονοματισθεί στην πλειοψηφία των σχολείων το κομμάτι της τέχνης, της ιστορίας και της κοινωνικής μνήμης όπως ορίζεται από τους κυρίαρχους μηχανισμούς. Με την αυταπάτη μάλιστα της συμμετοχής.Ή ακόμα πιο πίσω, στην εποχή της «ελεύθερης» αγοράς ;Αλήθεια γιατί τόση βιασύνη;

Σε ανάλογες περιπτώσεις βιασύνης δημοσιότητας, υποχρεωτικότητας και πληθωρικών λόγων, πάντα υπήρχε από πίσω κάποιο χρηματοδοτικό πακέτο που επέβαλε αυτούς τους όρους.Ή θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αποτελεί αυτό το προοίμιο και τον προσαρμογέα σε καταστάσεις όπου θα περικοπεί παραπέρα η κρατική χρηματοδότηση και τα σχολεία θα ψάχνουν χορηγούς και πόρους για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Μήπως αυτή η βιασύνη του ΥΠΕΠΘ στοχεύει να βάλει από την πίσω πόρτα και νέους εθνικούς ευεργέτες ; Πού θα χρηματοδοτούν τα σχολεία και θα βλέπουν τιμητικές πλακέτες με το όνομά τους δίπλα στην ονομασία του σχολείου, για τις «αναγνωρισμένες υπηρεσίες τους στον τόπο» ; Μήπως δούμε ευτράπελα του τύπου «Σχολείο Αλ. Δελμούζος – coca cola light» ; Είμαστε υπερβολικά καχύποπτοι;

Έχουμε κάθε λόγο γι` αυτό. Άλλωστε το έχουμε ακούσει και δια στόματος πρωθυπουργού : «να βρούμε χορηγούς για να φτιάξουμε βιβλιοθήκες», γιατί το κράτος μπορεί να δίνει μόνο στους κουμπάρους και τους Ζαχόπουλους.Τέλος επειδή ο υπουργός μας μιλάει για καινοτομίες, θα πρέπει κάποιος να του υπενθυμίσει την περίπτωση του 132ου Δημ. Σχολ. Αθηνών (πώς θα μπορούσε αλήθεια να μετονομαστεί το συγκεκριμένο σχολείο;), όπου οι καινοτομίες του συλλόγου διδασκόντων και της διευθύντριάς του να κάνουν μαθήματα στους μετανάστες μαθητές τους και να περιορίσουν τον θρησκευτικό προσηλυτισμό, αντιμετωπίζουν την αντίδραση, τις διώξεις και τον ευτελισμό από την πλευρά του Υπουργείου.

Αν θέλει να μιλήσει το υπουργείο για καινοτομίες ας σκύψει πάνω από τον ανώνυμο εκπαιδευτικό που σε συνθήκες εγκατάλειψης της δημόσιας παιδείας κρατάει όρθιο το σχολείο συνεργαζόμενος με τους μαθητές του και τους γονείς.Αλλά φαίνεται πως το «καινοτόμο όραμα» του υπουργείου φωτίζεται μόνο από τους νέους λαμπτήρες που θέλει να λανσάρει και ονοματίζεται από τους διάφορους χορηγούς στους οποίους προσβλέπει και των οποίων τα ονόματα ο λαός μας γνωρίζει ότι παραπέμπουν σε καταστροφές ανθρώπων και φύσης.…για μια ακόμα φορά θεατές ;

Στα πλαίσια της διαδικασίας ονοματοδοσίας που προωθεί το ΥΠΕΠΘ, εδώ και τώρα, σε όλα τα σχολεία, με αυτούς τους ασφυκτικούς όρους και αυτές τις στοχεύσεις, οι Σύλλογοι Διδασκόντων δεν έχουν κανέναν λόγο, ούτε είναι υποχρεωμένοι, να συμμετέχουν. Από πουθενά δεν προκύπτει, ούτε και μπορεί να υποστηριχθεί ότι υπάρχει υποχρεωτικότητα σε αυτή τη διαδικασία. Θα λέγαμε μάλιστα, ότι η άρνηση των Συλλόγων Διδασκόντων να παίξουν για ακόμα μια φορά το ρόλο του κομπάρσου σε μια παρωδία «συμμετοχής», μπορεί να αποτελέσει μια πράξη άρνησης και έμπρακτης διαμαρτυρίας τόσο για τη διαδικασία ονοματοδοσίας και τις στοχεύσεις της, όσο και για τη συνολική πολιτική του ΥΠΕΠΘ.

Άλλωστε, αν ποτέ κάποιος σύλλογος διδασκόντων κρίνει σκόπιμο να δώσει προσωνύμιο στο σχολείο του, θα το κάνει με τους όρους τους τρόπους και τις διαδικασίες που ο ίδιος ο σύλλογος θα ορίσει. Κριτήριο κατά τη γνώμη μας, η διαδικασία ονοματοποίησης του σχολείου να εκφράζει πραγματικές ανάγκες της σχολικής κοινότητας, που έχουν συζητηθεί και ωριμάσει μέσα από συλλογικές διαδικασίες και παιδαγωγικές δράσεις.
www.paremvasis.gr

Να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή κι αντιεκπαιδευτική πολιτική

Να ξαναθέσουμε τα δίκαια αιτήματά μας
και τις διεκδικήσεις μας
στην ημερήσια διάταξη

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη για τον κόσμο της εργασίας αλλά και για τη δημόσια εκπαίδευση. Η κυβέρνηση σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, εξαπολύει συνολική επίθεση σε όλα τα επίπεδα.
Πνιγμένη στα οικονομικά σκάνδαλα και στη σήψη των στελεχών της, προσπαθεί να μας πείσει ότι η λιτότητα για τους εργαζόμενους είναι μονόδρομος.
Ενώ η ακρίβεια καλπάζει με αυξήσεις από 22% έως 30% στα βασικά είδη ανάγκης, τα κέρδη των επιχειρήσεων και του τραπεζικού συστήματος ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο και ο υπουργός Οικονομικών δίνει εντολή στους επιχειρηματίες να μην υπερβούν οι αυξήσεις στους μισθούς το 3%, ενώ ο πληθωρισμός τρέχει με 3,9%! Κι ενώ σκληραίνει ακόμα περισσότερο τη λιτότητα και επιβάλλει νέους φόρους για τους εργαζόμενους και νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, προωθεί τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση και εφαρμόζει απαρέγκλιτα το ν. Ρέππα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και επιμένει στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία (αναγνώριση των ΚΕΣ – ιδιωτικά ΑΕΙ, άρθρο 16, νέο πόρισμα ΕΣΥΠ-αξιολόγηση)
Η τελική κυβερνητική επίθεση στο ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό σύστημα τινάζει στον αέρα τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης με κύριο στόχο να οδηγήσει τους εργαζόμενους στα σαγόνια των ασφαλιστικών εταιριών και να ξετινάξουν ό,τι απόμεινε από τα αποθεματικά των ταμείων.

Η εξαγγελία της αντιασφαλιστικής επέλασης επίσημα πλέον από τον Πρωθυπουργό στη βουλή ονομάζεται ανερυθρίαστα από τον ίδιο ως «αλληλεγγύη γενεών»(!!!), η αντίσταση των χιλιάδων απεργών στην επίθεση παρουσιάζεται ως «αντιδραστικότητα λίγων βολεμένων και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων και συντηρητισμός κάποιων ολίγων που γίνεται ανάχωμα στο συμφέρον όλων»(!!!) Ο εμπαιγμός των εργαζόμενων από τον κ. Καραμανλή, η χλεύη στους χιλιάδες απεργούς που αντιστέκονται στα σχέδια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, η αστεία του προσπάθεια να αποκρύψει την βαθιά αντιλαϊκή του πολιτική και να πείσει τους «υποτελείς του υπηκόους» ότι τους εξουθενώνει για το καλό τους, δεν έχει όρια. Καταντά παροιμιακή και θυμίζει καρικατούρα δημαγωγού του ‘50 .
Ασφαλιστικό: Ο κύβος ερρίφθη… έστω και σε δόσεις

Δυο μέρες μετά τη δεύτερη μεγάλη πανεργατική απεργία, στις 13 Φλεβάρη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανέλαβε, με το γνωστό ασαφή τρόπο του να παρουσιάσει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Η ήπια αναπροσαρμογή που τόσες μέρες μας πιπίλαγαν τα μυαλά κανάλια κι εφημερίδες, οι μικρές αλλαγές χωρίς να θίγονται όρια ηλικίας και ύψος συντάξεων αποδείχθηκαν επιεικώς μπαρούφες.
Ακόμα και μέσα στην ηθελημένη ασάφεια του Καραμανλή, ακόμα και στην μπαρουφολογία του Γιωργάκη ή στα τερτίπια της Φάνης Πάλλη Πετραλιά μπορούμε να διακρίνουμε την αντιδραστικότητα των αλλαγών.

Τι δήλωσαν:
1) Για άντρες και γυναίκες που έχουν διοριστεί προ του 1993 το όριο εξόδου για 35 χρόνια δουλειάς αυξάνεται στο εξηκοστό ( 60) έτος από 58 χρονών που ήταν.
2) Για έξοδο χωρίς όριο ηλικίας θα απαιτούνται 40 χρόνια δουλειάς σε περίπτωση διαδοχικής ασφάλειας ( π.χ. δημόσιο και ΙΚΑ) από 37 έτη που ήταν σήμερα. Τα 37 έτη θα ισχύουν πια μόνο αν είναι όλα τα χρόνια στο ίδιο ταμείο ασφάλισης, κάτι εξαιρετικά δύσκολο σε πλήθος περιπτώσεων.

3) Για την ενοποίηση των ταμείων (ένα ταμείο για το δημόσιο), γεγονός που μαζί με το ν. Ρέππα θα σημάνει την περικοπή των συντάξεων για όλους μειώνοντας την επικουρική σύνταξη στο μισό!!(σήμερα αποτελεί το 39% της κύριας σύνταξης και θα την πάνε στο 20% της κύριας (με σημερινές τιμές περικοπή 150 έως 200 ευρώ της σύνταξης).

4) Μέσω της ενοποίησης των ταμείων θα παρακρατείται 10% των κοινωνικών πόρων υπέρ του ταμείου αλληλεγγύης που θα ιδρυθεί, στο οποίο θα πηγαίνει και το 10% των εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις συν 4% από το ΦΠΑ.
Σε μετάφραση αυτό το περίφημο «φιλολαϊκό» μέτρο σημαίνει: Προετοιμασία αύξησης του ΦΠΑ από 19% τουλάχιστον κατά 1%. Άρα ακριβότερες τιμές στα προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης.
Ιδιωτικοποίηση των τελευταίων κρατικών οργανισμών, π.χ. δίκτυο διανομής ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχυδρομεία. Με άλλα λόγια ο φερετζές για την καταλήστευση των τελευταίων κρατικών επιχειρήσεων, αύξηση των τιμολογίων για τους εργαζόμενους.
Λεηλάτηση των ταμείων που έχουν ακόμα αποθεματικά, μοιράζοντας τη φτώχεια με τα ταμεία που έχουν ρίξει «έξω» κράτος και εργοδότες μη καταβάλλοντας τις ασφαλιστικές εισφορές που ήδη έχουν παρακρατήσει από τους εργαζόμενους.

5) Ουσιαστική κατάργηση κάθε συνταξιοδότησης πριν το ανώτερο συμβατικό όριο εξόδου από την εργασία (σήμερα το 65ο έτος ή το 58ο για ορισμένες κατηγορίες). Αυτό εννοούν με τον όρο κατάργησης των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.

Έτσι:
Οι γυναίκες θα πάνε στο 65ο έτος ηλικίας σταδιακά από το 2013 και μετά, καθώς θα προστίθεται ένα εξάμηνο το χρόνο στην ηλικία συνταξιοδότησης. Οι μητέρες ανήλικων θα μπορούν να βγαίνουν στο 55ο έτος ηλικίας αν σε αυτή την ηλικία έχουν ανήλικο, δηλαδή αν έχουν γεννήσει σε ηλικία 37 ετών. Διαφορετικά θα βγαίνουν σε σύνταξη είτε στα 60 (κατηγορία πριν το 93 διορισμένες) είτε 65 χρονών.
Επίσης καταργείται και η πρόβλεψη εξόδου 9 ετών νωρίτερα για όσες ασφαλισμένες μετά το 1993 είχαν τρία ανήλικα παιδία.
Και όλα αυτά όταν ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα μπορούν να βγουν 50 χρονών αν έχουν ανήλικο τέκνο.
Στην ουσία μιλάμε για 15 χρόνια αύξηση της παραμονής στην εργασία για πολλές κατηγορίες.

6) Σε περίπτωση που κάποιος βγει πριν το γενικό όριο ηλικίας (όριο που ανεβαίνει στο 60ο έτος για πριν το 93 εργαζόμενους, στα 65 για τους μετά το 93 εργαζόμενους) η σύνταξη θα μειώνεται κατά 8% το χρόνο από 4,5% που ήταν σήμερα, που σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος θα χάνει το 40% της σύνταξης για μια 5ετία «πρόωρης συνταξιοδότησης».

7) Για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα απαιτούνται 100 μεροκάματα το χρόνο από 50 που ήταν ως σήμερα. Μέτρο που χτυπά τόσο τους ωρομίσθιους ή μερικά απασχολούμενους όσο, κυρίως, τους οικονομικούς μετανάστες στον ιδιωτικό τομέα.

8) Για το ύψος των συντάξεων ήδη έχει φροντίσει ο περίφημος νόμος Ρέππα που εφαρμόζει η κυβέρνηση της Ν.Δ. από 1/1/2008. Έτσι η βασική σύνταξη θα μειωθεί από το 80% του βασικού μισθού, σταδιακά 1% κάθε χρόνο, στο 70% του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, ενώ τα επικουρικά ταμεία στο 20% της παρεχόμενης σύνταξης.

Υποκρισία, δημαγωγία, φαρισαϊσμός, οι δηλώσεις του Καραμανλή στη Βουλή:

Για σωστή οικονομική διαχείριση, ποιοι αυτοί που έφαγαν τα λεφτά μέσω δομημένων ομολόγων.
Για υπεράσπιση των αδικημένων, ποιοι αυτοί που χαρίζουν τις εισφορές στους μεγαλοοφειλέτες.
Για καθολική ασφάλιση, ποιοι αυτοί που με τα προγράμματα stage έχουν δεκάδες χιλιάδες ανασφάλιστους .
Για προστασία των ανέργων, ποιοι αυτοί που κρατώντας τους παλαιότερους μέχρι τα βαθιά γεράματα στην εργασία, υποχρεώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους στην ανεργία.

Είναι λοιπόν φανερό ότι μόνο ήπια δεν θα είναι η αλλαγή.

Ο κοινωνικός πόλεμος εντείνεται σε όλα τα μέτωπα
Σα να μην έφταναν όλα αυτά το ξεπούλημα από την κυβερνητική λαίλαπα σε ό,τι έχει απομείνει (Λιμάνια, Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχ.Ταμ. ΑΤΕ κ.ά.), το πλήρες ξεκλήρισμα του όποιου κράτους πρόνοιας, είναι ανεπανάληπτο. Ο στόχος της εκχώρησης των μεγάλων φιλέτων, του συστήματος της υγείας και περίθαλψης στα ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα και η θεσμική εισβολή των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στην εκπαίδευση, προχωράει μαζί με την παράλληλη υποβάθμιση και απαξίωση της δημόσιας υγείας και του δημόσιου δωρεάν σχολείου.

Ειδικότερα για την εκπαίδευση η παραπέρα μείωση των δαπανών στο 3% του Γ.Κ.Π. έχει οδηγήσει την εκπαίδευση σε τραγικά αδιέξοδα.
Η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, η έλλειψη εκπαιδευτικών κι υποδομών, η αύξηση των ωρομισθίων, επιφέρουν καταστρατήγηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων (ελαστικά ωράρια, υπερωρίες, αυθαίρετες μετακινήσεις κλπ.) κι υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης (μαζικοί υποβιβασμοί σχολείων, συμπτύξεις τμημάτων, υπερπληθή τμήματα). Η εισβολή εταιρειών στα σχολεία μέσω «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων, η πραγματικότητα των νέων βιβλίων καταδυναστεύουν τη ζωή μαθητών, γονέων κι εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα κλίμα διοικητικού αυταρχισμού, απειλών και τρομοκράτησης κυριαρχούν στα σχολεία με στόχο να καμφθούν οι αντιστάσεις των εκπαιδευτικών και να υποκύψουν στις εντολές των στελεχών εκπαίδευσης που υποδεικνύει το ΥΠΕΠΘ.
Ο νεοσυντηρητισμός και ο σκοταδισμός επανήλθαν ανανεωμένοι φορώντας τη λεοντή του πατριωτισμού. Συγχρόνως η βία και η τρομοκρατία των χρυσαυγητών και των χαφιεδοκάμερων χαρακτηρίζουν και σηματοδοτούν την επίσημη κρατική καταστολή.

Σε σύγκρουση με τον αστερισμό της υποταγής
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ κινούνται στον αστερισμό του διαλόγου, της ουσιαστικής συναίνεσης της λογικής της κυβέρνησης, ΕΕ και ΠΑΣΟΚ καθώς δεν αντιπαρατίθενται στη φιλοσοφία και τα μέτρα τους, αποδέχονται το ν. Ρέππα και διαπραγματεύονται τους όρους και τους ρυθμούς χειροτέρευσης των εργαζόμενων. Γι’ αυτό δεν προχωρούν σε αγώνες με αποφασιστικότητα και συνέχεια αλλά μένουν σε δύο 24ωρες με απόσταση δύο μηνών, χωρίς να κάνουν ενδιάμεσα απολύτως τίποτα, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση να διαμορφώσει την τακτική της και να προετοιμάσει την επίθεσή της. Αποδυναμώνοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων οδηγούν στην απογοήτευση, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι αγωνίζονται για την απλή και καταδικασμένη σε ήττα διαμαρτυρία και όχι για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Σ΄ αυτή τη λογική κινούνται και οι δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και του Συνασπισμού στο εκπαιδευτικό κίνημα καθώς συνδιαχειρίζονται με την ΠΑΣΚ στα τριτοβάθμια και όχι μόνο συνδικάτα, ενώ αρνούνται οποιαδήποτε λογική έντασης των αγώνων είτε συντονισμού συνδικάτων πέρα από τη ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ.
Το ΠΑΜΕ παρά τις όποιες θέσεις αντίθεσης στο κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα, ακολουθούν τις ίδιες μορφές αγώνα και τον ίδιο βηματισμό (αποσπασματικές 24ωρες). Δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανατροπής με τους αγώνες των εργαζομένων και περιορίζεται στη διαμαρτυρία και την πολιτική καταγγελία.

Νικηφόρο κίνημα ανατροπής
Η περίοδος απαιτεί αλλά και ανοίγει δρόμους για ένα εργατικό κίνημα ρήξης κι ανατροπής. Για τη δημιουργία μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, ικανής να κερδίζει, χρειάζεται:

Οι ανάγκες μας στο κέντρο των διεκδικήσεων μας

Η κυβέρνηση χρειάζεται να νιώσει καυτή την ανάσα μεγάλων εργατικών αγώνων για να υποχρεωθεί σε βήματα υποχώρησης.
Αγώνων που δε θα παζαρεύουν πόσα θα χάσουμε αλλά θα διεκδικούν όλα όσα δικαιούμαστε. Που θα αμφισβητούν τα ιερά και τα όσια των αριθμών τους, και θα προβάλλουν τις εργατικές ανάγκες. Αγώνων που δε θα ζητιανεύουν ψίχουλα αλλά θα απαιτούν όσα χρειαζόμαστε. Αγώνων που θα αμφισβητούν την παντοδυναμία τους και θα προβάλλουν τη δύναμη των εργαζομένων.
Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο ένα συνολικό κίνημα που να τολμήσει να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες επιλογές, που θα βάλει φρένο στις αντιλαϊκές ορέξεις τους, ένα κίνημα που θα τους αναγκάσει σε οπισθοχώρηση γύρω από το ασφαλιστικό, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση σε μη κατάθεση νομοσχεδίου, που θα κερδίσει όσο γίνεται περισσότερα από το χαμένο έδαφος του παρελθόντος με την κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα, που θα αποσπάσει σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς, που θα κερδίσει συνολικά πόντους για τα εργατικά δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Ουσιαστικές νίκες μπορούμε να έχουμε όταν οι κυρίαρχες δυνάμεις νιώσουν να κινδυνεύουν πραγματικά.

Οι αγώνες στα χέρια των εργαζομένων

Οι πραγματικές διαδικασίες βάσης, η άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων, οι επιτροπές αγώνα, η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις και στη διαχείριση τους, είναι κρίσιμο ζήτημα ώστε οι αγώνες να γίνουν υπόθεση της βάσης των εργαζομένων κι όχι των ηγεσιών που τους χειρίζονται με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους και τις πολιτικές και κομματικές τους δεσμεύσεις.

Συντονισμένοι διακλαδικοί αγώνες

Είναι φανερό ότι έχοντας την εμπειρία μιας περιόδου σκληρής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και όλο τα αστικό μπλοκ εξουσίας (ΕΕ, κεφάλαιο, ΜΜΕ, Πασοκ) εδώ και ενάμιση χρόνο από την μεγάλη περσινή απεργία, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική πρέπει να υπερβούμε τα όρια του κλάδου μας και να επιδιώξουμε να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου των εργαζομένων που θα κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση, ώστε να δημιουργήσει όρους για την πραγματοποίησή της και τη νίκη.
Ο οριζόντιος συντονισμός σωματείων και κλάδων που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κοινό μέτωπο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητος. Οι μεγάλοι κλάδοι του δημοσίου, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές, την απραξία και τη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βρούμε τρόπους και δρόμους κοινού απεργιακού βηματισμού. Κάθε κλάδος, ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο δικός μας να πάρει αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Γιατί αν συνεχίσουμε να περιμένουμε τις απεργιακές εξαγγελίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μια φορά το τρίμηνο, ο μόνος που θα κερδίζει χρόνο θα είναι η κυβέρνηση.

Αποφασιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας

Ένα απεργιακό σχέδιο που θα κατεβάσει τα ρολά και θα οδηγήσει σε παράλυση σοβαρούς τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πρέπει να είναι η απάντηση του εργατικού κινήματος στην κυβερνητική προκλητικότητα. Που δε θα επιτρέπει στα κυβερνητικά επιτελεία να σχεδιάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που θα τη στριμώξει και θα την αναγκάσει σε υποχωρήσεις. Ξέρουμε καλά ότι η επιλογή για αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό είναι τόσο κομβικές για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην Ελλάδα και διεθνώς που μόνο οι αποφασιστικοί και παρατεταμένοι απεργιακοί αγώνες διάρκειας είναι αποτελεσματικοί και μπορούν να νικήσουν.

Οι εκπαιδευτικοί σε συντονισμένους αγώνες με άλλους εργαζόμενους
Απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος της εκπαίδευσης που έδωσε πέρυσι τον αγώνα των έξι εβδομάδων για το δημόσιο δωρεάν σχολείο, για την ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης, για την οικονομική μας αξιοπρέπεια, για τα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα, για τη δημοκρατία και την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο, χρειάζεται να συμβάλλει στη διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων, να πάρει κι αυτός το μερίδιο που του αντιστοιχεί έτσι ώστε ο κόσμος της εργασίας μαζικά και συντονισμένα να δώσει τη μάχη τώρα. Με εφαλτήριο τις δυναμικές πανεργατικές απεργίες των εκατομμυρίων απεργών της 12ης Δεκεμβρίου και της 13ης Φεβρουαρίου, χρειάζεται να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η πρόταση αγώνα με αποτελεσματική μορφή (απεργιακή κινητοποίηση με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες) που δηλώνει την πρόθεσή των εργαζόμενων να αντιπαρατεθούν σθεναρά με την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική, μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να εκφράσει την αναγκαιότητα για αγώνες ανατροπής και νίκης και να αποτελέσει κατεύθυνση δράσης για το εκπαιδευτικό κίνημα.
Αυτή την αναγκαιότητα και πραγματική δυνατότητα θέλουμε να εκφράσουμε και με την πρόταση στη ΔΟΕ για 5ήμερη απεργία και Γ.Σ. για συνέχιση, με κάλεσμα προς τους καθηγητές και τους άλλους εργαζόμενους.
Αυτή η πρόταση δεν απευθύνεται μόνο στον κλάδο μας αλλά σε όλο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα και επιδιώκει να δείξει ένα άλλο δρόμο για την ανάπτυξη αγώνων, να γίνει πυροκροτητής εξελίξεων και διαμόρφωσης ενός αγωνιστικού ρεύματος που θα επιδιώξει τον αγώνα μέχρι τη νίκη.

Σ’αυτά τα πλαίσια οι Γενικές συνελεύσεις καλούνται να αποφασίσουν:

u Διεύρυνση του απεργιακού πλαισίου με τα ζητήματα:
· Κατάργηση των νόμων Σιούφα-Ρέππα
· Κατάργηση των ν. 2218 – 2240 για τη λεγόμενη αποκέντρωση.
· Κατάργηση της ευέλικτης ζώνης
u Άμεσα κάλεσμα σε συντονισμό τα συνδικάτα στην παιδεία, την υγεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, ΔΕΗ, λιμενεργάτες, σωματεία και συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα όπως οικοδόμοι, εμποροϋπάλληλοι, βιβλιοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στα φροντιστήρια, τραπεζοϋπάλληλοι, εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο κ.λπ.
u Συμμετοχή στο συντονισμό των συλλόγων της Α’βάθμιας και στην Πρωτοβουλία σωματείων δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα
u Γράμμα προς τους γονείς
u Λειτουργία απεργιακού ταμείου
u Απαραίτητη προϋπόθεση για απεργιακό αγώνα διάρκειας η ανταπόκριση για κοινή απεργιακή συμπόρευση και άλλων κλάδων εργαζομένων καθώς επίσης και η μαχητική έκφραση μέσα από τις Γ.Σ. τω συλλόγων.

Καμία εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία
Η δύναμή μας στις συλλογικές μας διαδικασίες
Σύμμαχοί μας οι άλλοι εργαζόμενοι
Είναι φανερό ότι αυτή η δράση δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο ούτε κυρίως στη ΔΟΕ – απ΄τα πάνω – καθώς καμιά εμπιστοσύνη ή αυταπάτη για τη στήριξη αυτής της δράσης δεν μπορούμε να έχουμε. Άλλωστε όλο το προηγούμενο διάστημα η ΔΟΕ δεν πήρε απολύτως καμία πρωτοβουλία για την δημιουργία των όρων για τη συνέχιση του αγώνα της περσινής χρονιάς, έλαμψε δια της απουσίας της από την αρχή της χρονιάς, δεν αντιπαρατέθηκε ουσιαστικά με την άθλια κατάσταση των σχολείων, δεν πήρε έγκαιρα θέση για το ασφαλιστικό και τη λιτότητα, «σνομπάρησε κάθε πρωτοβουλία συντονισμού και δράσης στη βάση, δεν αντιπαρατέθηκε και δεν μετέφερε αποφασιστικά τα κεντρικά αιτήματα του κλάδου στις συναντήσεις με τον Υπουργό Παιδείας κλπ . Αλλά δυστυχώς δε φαίνεται ότι και τώρα είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει πραγματικά μια τέτοια δράση που να θέλει να προβάλει το πλαίσιο διεκδίκησης και να προχωρήσει σε αυτό τον αγώνα, αφού τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχει πάρει καμία αντίστοιχη πρωτοβουλία.
Ένα τέτοιο αγωνιστικό σχέδιο για να μπορεί να υλοποιηθεί πρέπει να εξασφαλίσει ένα αγωνιστικό ρεύμα στη βάση του κλάδου που θα εκφραστεί και στις Γ.Σ. και θα δηλώσει τη θέληση να συμμετέχει και θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για τη στήριξη του. Αυτό θα επιδιώξουν οι Παρεμβάσεις να αναδείξουν μέσα από τις ΓΣ και να συζητήσουν ανοιχτά. Με τη μαζική μας συμμετοχή στις Γ.Σ. των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων να πάρουμε αποφάσεις που θα ενισχύουν ακόμα περισσότερο το διεκδικητικό πλαίσιο της ΔΟΕ, θα δίνουν κατεύθυνση για μαζικό συντονισμένο διακλαδικό αγώνα με απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας μέχρι τη νίκη.

Οι ανάγκες των εργαζόμενων δεν ακρωτηριάζονται, δεν περιμένουν,
η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τη διεκδίκηση αξιοπρεπούς διαβίωσης και ικανοποίησης των αναγκών μας είναι μονόδρομος.
Οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να δώσουν λύση με τους αγώνες τους.Αυτό που έχουν να προτάξουν είναι η συλλογικότητά τους και η δυναμική τους.

Όλοι στην απεργία την Τετάρτη 12 Δεκέμβρη
Όλοι στην απεργία την Τετάρτη 12 ΔεκέμβρηΝα μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά σχέδιαΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11.00π.μ. στο Πεδίο ΆρεωςΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.00π.μ. στο Μουσείο
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,Ο Σύλλογός μας σας καλεί να πάρετε μαζικά μέρος στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση όλων των εργαζομένων, την Τετάρτη στις 12 του Δεκέμβρη, για να πούμε ένα μεγάλο όχι στα σχέδια της κυβέρνησης, που επιχειρεί να ξεθεμελιώσει ό,τι έχει απομένει από τον δημόσιο χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.Σας καλεί να βάλουμε λουκέτο στα σχολεία και να βγούμε στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια για να μην περάσουν οι κυβερνητικές προθέσεις για:· Παραπέρα μείωση των συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας και των εισφορών, φαλκίδευση της επικουρικής σύνταξης.· Υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, διάσπαση των γενεών, ενοποίηση των ταμείων προς τα κάτω και αφαίμαξη των αποθεματικών τους.Καλεί επίσης όλους τους συναδέλφους σε αγωνιστική επαγρύπνηση, ώστε, με αφετηρία την απεργία στις 12 Δεκέμβρη, να κλιμακώσουμε τον αγώνα σε συντονισμό και κοινό βηματισμό με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και το ευρύτερο εργατικό κίνημα, κόντρα στην άγρια λιτότητα και την αντιασφαλιστική καταιγίδα, διεκδικώντας:· 1400 για όλο το λαό .· Κατάργηση των νόμων Σιούφα - Ρέππα και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, διαταγμάτων και διατάξεων.· Μείωση των χρόνων εργασίας, αύξηση των συντάξιμων αποδοχών.· Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς, ίση με τον καταληκτικό μισθό. · Πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.· Δημόσια καθολική ασφάλιση για όλους. Όχι στην ιδιωτική ασφάλιση.· Επιστροφή όλων των κλεμμένων αποθεματικών στα ασφαλιστικά ταμεία. Όχι στην εισφοροαπαλλαγή – εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών.· Όχι στο τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο.
Αναρτήθηκε από ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στις 11:47 μμ 0 σχόλια
Ετικέτες ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σάββατο, 1 Δεκέμβριος 2007

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ...
Τα δέκα τελευταία χρόνια οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας ζήσαμε με τον πιο χειροπιαστό τρόπο την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και της αξιοπρέπειας μας.Μέσα από την επαγγελματικά απαξιωτική και κοινωνικά διαλυτική εξομοίωση, την υποβάθμιση του πτυχίου και την κατάργηση της επετηρίδας, τη λιτότητα στους μισθούς, τη φτώχεια των σχολείων, την επέκταση του ωραρίου, την εμφάνιση και επέκταση της ωρομισθίας, την εισαγωγή των χορηγών, την απόπειρα επιβολής της Ευέλικτης Ζώνης, την ανάπτυξη πρακτικών ανταγωνισμού μεταξύ σχολείων και συναδέλφων για τα ψίχουλα των «καινοτόμων προγραμμάτων» ή τα επιδόματα «θέσεων ευθύνης», την ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών και των δικαιωμάτων τους για τα υπαρκτά αλλά και τα ανύπαρκτα μειονεκτήματα του δημόσιου σχολείου, τη συγγραφή νέων αναλυτικών προγραμμάτων και σχολικών εγχειριδίων χωρίς καμία μέριμνα να ακουστεί η φωνή των εκπαιδευτικών, τη μετατροπή του μορφωτικού ιδεώδους σε αγωνία επαγγελματικής αποκατάστασης, την εγκατάλειψη της παιδείας στο βωμό της κατάρτισης και τη αέναη απειλή της αξιολόγησης συνειδητοποιούσαμε βήμα το βήμα ότι το σχολείο που οι κυβερνήσεις σχεδιάζουν απέχει πάρα πολύ τόσο από τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών του 21ου αιώνα όσο και από κάθε εκδοχή αξιοπρεπούς εργασίας για τους εκπαιδευτικούς. Ήταν μια συνειδητοποίηση που κερδιζόταν βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο. Χωρίς μεγάλες τομές, αλλά και χωρίς ανάσα, αφού δεν πέρασε χρονιά που να μη χειροτέρεψε το σχολείο.Αλλά αυτά τα δέκα χρόνια ήταν και χρόνια αντίστασης. Δέκα χρόνια που συλλογικά επιχειρήσαμε να γίνουμε η άμμος στα γρανάζια της μηχανής τους. Από τα μπλόκα του ΑΣΕΠ ως την πολιτική ανυπακοή στην απόπειρα εισαγωγής της αξιολόγησης από τον Αρσένη, κι από την άρνηση εφαρμογής της εγκυκλίου Ευθυμίου περί υποχρεωτικής παραμονής στο σχολείο έως τις δύο το μεσημέρι ως την ανάπτυξη αντιμαθημάτων για τον πόλεμο στο Ιράκ, την Παλαιστίνη και το τσουνάμι, οι μικρές και οι μεγάλες στιγμές του κινήματος μας ήταν ήδη πολλές. Ώσπου φτάσαμε πέρσι μέσα από μια πρωτόγνωρη σε μαζικότητα διαδικασία συλλόγων διδασκόντων να ματαιώσουμε τα σχέδια του ΥΠΕΠΘ για την Ευέλικτη Ζώνη. Ταυτόχρονα ο προβληματισμός για το μέλλον του δημόσιου σχολειού βάθαινε. Συζητήσεις και διδακτικά υλικά για την ιστορία, τα θρησκευτικά, τις εθνικές γιορτές, την κοινωνική γνώση, την αξιολόγηση, τις εξετάσεις και την υποχρηματοδότηση των σχολείων γέμιζαν με νόημα όλες τις διακηρύξεις μας για τη δημόσια παιδεία. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟΜέσα σ’ αυτό το κλίμα την άνοιξη του 2006, οι παρεμβάσεις – κινήσεις – συσπειρώσεις ονειρευτήκαμε, σχεδιάσαμε και προτείναμε μια μεγάλη απεργία. Μια απεργία ικανή να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη όλων μας στον αγώνα. Μια απεργία που δεν θα παζαρεύει επιδόματα, δεν θα ζητάει εξωραϊσμούς της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Μια απεργία που θα αμφισβητεί ανοιχτά την αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας και την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μια απεργία που θα μπορεί μέσα από τον ίδιο τον αγώνα να οικοδομήσει ένα πανεκπαιδευτικό και πανεργατικό μέτωπο ικανό να αλλάξει τη ρότα της κυβερνητικής πολτικής. Εξασφαλίσαμε το αναγκαίο διεκδικητικό πλαίσιο και την απαραίτητη μορφή αγώνα για να μπορεί κάθε συνάδελφος να βρει στην απεργία αυτή τη δική του φωνή, αλλά και για να μπορέσει ο αγωνιζόμενος κλάδος μας να μιλήσει στην καρδιά του λαού. Κι όταν ήρθε η ώρα όλοι καταλάβανε ότι οι δάσκαλοι του αγώνα γράφουν ιστορία. Οι δεκάδες χιλιάδες των απεργών που έσπασαν κάθε όριο ξαφνιάζοντας εχθρούς και φίλους, τα πλήθη και το πάθος των διαδηλώσεων που αντιμετώπισαν τα χημικά και τις σιδηρογροθιές της καταστολής, η γλώσσα της ζωής και του αγώνα που μίλησε σε χιλιάδες γονείς στις συναντήσεις μας μαζί τους, η ορμητικότητα της αγωνίας μας και των ονείρων μας που εμφανίστηκε με χίλιους τρόπους και σε κάθε δυνατή περίσταση ξεσκέπασαν την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική. Κέρδισαν τη λαϊκή συμπαράσταση. Έδειξαν με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν χωράνε στην πολιτική αυτή.Απέναντι σ’ αυτό τον αγώνα η κυβέρνηση θέλησε να επαναλάβει το παράδειγμα της Θάτσερ. Δεν τα κατάφερε. Στην αρχή ήλπιζε πως θα κατόρθωνε να απομονώσει και να εξουθενώσει την απεργία μας καθυβρίζοντας μας. Όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, κράτησε την αδιαλλαξία της, έβγαλε τα ρούχα του υβριστή και φόρεσε τα ρούχα του στοργικού πατέρα που δεν υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών του. Η μεταμόρφωση αυτή δεν ήταν τυχαία. Παρουσιάστηκε μονάχα όταν εμφανίστηκε το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, μονάχα όταν όλοι οι συνδικαλιστικοί φορείς (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΠΑΜΕ) στοιχήθηκαν πίσω από τον αγώνα του κλάδου, μονάχα όταν η απεργία ηγεμόνευσε στη συνείδηση της κοινωνίας. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η απεργία μας είχε πολλές και σημαντικές πολιτικές παρακαταθήκες:@ νομιμοποίηση του αιτήματος για το σπάσιμο της εισοδηματικής πολιτικής,@ ξεσκέπασμα και κατακραυγή της πολιτικής του φθηνού σχολείου,@ απονομιμοποίηση της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, παραίτηση Γούπου,@ δημιουργία του πανεκπαιδευτικού μετώπου και σοβαρών προϋποθέσεων για ένα μέτωπο παιδείας - εργασίαςΔεν είχαμε όμως άμεσες κατακτήσεις. Τι έφταιξε γι’ αυτό; Είναι προφανές πως αρκετά πράγματα θα μπορούσαμε να τα κάνουμε καλύτερα (π.χ. έγκαιρη και καλύτερη οργάνωση του απεργιακού ταμείου ώστε να αντέξουμε περισσότερο). Ωστόσο η κύρια αιτία της έλλειψης άμεσων κατακτήσεων δεν είναι εσωτερική στον κλάδο. Η συνδικαλιστική ηγεσία τόσο στις τριτοβάθμιες οργανώσεις (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) όσο και σε ομοσπονδίες με μαχητικό λόγο (ΠΑΜΕ) δεν κατόρθωσε να εκφράσει με αγωνιστικό τρόπο τη λαϊκή συμπαράσταση στην απεργία μας. Περιορίστηκε στη διεκπεραίωση των τυπικών υποχρεώσεων αλληλεγγύης. Η απουσία δεύτερου και τρίτου εργατικού αγώνα δίπλα στον δικό μας τροφοδότησε την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η η ανυπαρξία πραγματικής αντιπολίτευσης. Σε καμία στιγμή του αγώνα το ΠΑΣΟΚ (το δεύτερο κόμμα εξουσίας στη χώρα μας) δεν υποστήριξε είτε την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής ή έστω τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο 5% του ΑΕΠ ή στο 15% του προϋπολογισμού. Η ιστορική εμπειρία του κλάδου δείχνει ότι οι μεγάλες απεργίες ούτε κέρδισαν ούτε έχασαν τη στιγμή της λήξης τους. Το αποτέλεσμα τους καθορίστηκε μήνες ή λίγα χρόνια αργότερα. Οι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν από τις απεργίες αλλά δεν παγιώνονται. Αποτελούν το έδαφος των νέων αγώνων. Η «αναπλήρωση της ύλης» αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, καθώς χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή από το ΥΠΕΠΘ για να εκβιάσει το κίνημά μας σε υποταγή και να συκοφαντήσει τους εκπαιδευτικούς.Άλλωστε ο αντίπαλος παλεύει κι αυτός. Όσο χτίζουμε πάνω στις παρακαταθήκες της απεργίας, τόσο θα περιορίζουμε τις πρωτοβουλίες του. Μερικές από αυτές τις ξέρουμε ήδη και μπορούμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα (εμπορευματοποίηση της παιδείας, αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος).Ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική δεν είναι μάχη μιας ριξιάς. Απαιτεί διάρκεια, σχέδιο και επιμονή, τακτική και στρατηγική, οργάνωση. Περνάει φάσεις κορύφωσης και περιόδους ανασύνταξης, αναζητά συμμαχίες και οικοδομεί μέτωπο Παιδείας – Εργασίας με εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, εργαζόμενους, φοιτητές, μαθητές.Ο αγώνας δεν περιορίζεται στην απεργία και τη διαδήλωση, περνά την πόρτα του σχολείου, εισβάλλει στην καθημερινότητα του και τη διαμορφώνει τόσο στο σύλλογο διδασκόντων όσο και στη σχολική αίθουσα. Ο αγώνας πρέπει να έχει πάντοτε ορίζοντα νίκης. Μόνος δρόμος γι’ αυτήν είναι ο παρατεταμένος αγώνας διάρκειας και ο συντονισμός σε επίπεδο παιδείας αλλά και εργασίας.Ο πρωτοβάθμιος σύλλογοςμπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά τον αγώνα.@ Ενισχύοντας το μέτωπο παιδείας εργασίας είτε με δικές του πρωτοβουλίες συνεργασίας με άλλα σωματεία, είτε συμμετέχοντας στις πρωτοβουλίες άλλων και δίνοντας πάντα το παρόν στα μεγάλα ραντεβού του πανεκπαιδευτικού μετώπου (ψήφιση προϋπολογισμού, αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, αντιασφαλιστική πολιτική)@ Οργανώνοντας τη δημιουργία ενός δικτύου όλων των συναδέλφων για τη συζήτηση, την ενημέρωση και την κριτική των νέων βιβλίων.@ Συντονίζοντας την ανάπτυξη εναλλακτικού διδακτικού υλικού και την παραγωγή αντι-προτάσεων για τη δημιουργία νέων βιβλίων ικανών να προωθήσουν την ισότητα και το μορφωτικό ιδανικό της κριτικής συνειδητοποίησης των μαθητών.@ Υποστηρίζοντας την καθημερινή αντίσταση στις αυθαιρεσίες της διοίκησης. Προωθώντας τη δημοκρατία στους συλλόγους διδασκόντων.@ Βαθαίνοντας το προβληματισμό γύρω από το ρόλο του σχολείου και τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών του 21ου αιώνα.@ Συνεχίζοντας την οικοδόμηση της συνεργασίας με τους γονείς, που άνοιξε με την απεργία, δίνοντάς της μονιμότερα χαρακτηριστικά.@ Αντιστεκόμενος στην προσπάθεια επιβολής της αξιολόγησης, μαχόμενος ασυμβίβαστα για την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία στο σχολείο και την αποφασιστική ενίσχυση του συλλόγου διδασκόντων.@ Υπερασπίζοντας την αξιοπρέπεια της απεργίας μας απέναντι σε λογικές συνθηκολόγησης και εξαγοράς μέσα από την αναπλήρωση.Στις 7 του Δεκέμβρη δίνουμετη μάχη για ένα Σύλλογο που:ενώνει σκέφτεται αγωνίζεταιΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ
Η κυβερνητική «αμεροληψία», η αβάσταχτη «αθωότητα» της ΔΑΚΕ, ο «καημός» της ΠΑΣΚ, και η «αξιοκρατία και αντικειμενικότητα» των 100% μετρήσιμων κριτηρίων της ΕΣΑΚΚαι πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρεις», κατέρρευσε το ήθος, το πνεύμα αξιοκρατίας κι αντικειμενικότητας που ο νέος Υπουργός Παιδείας άφηνε να τον ακολουθεί. Δεν περίμεναν οι αθεόφοβοι να ολοκληρωθεί η τυπική διαδικασία των συνεντεύξεων των υποψήφιων διευθυντών κι οι λίστες με τις επιλογές έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Πλήθος υποψηφίων γνωρίζουν όχι μόνο αν επιλέγηκαν αλλά και σε ποια σχολική μονάδα τοποθετούνται. Και να φανταστεί κανείς ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ξεκίνησε καν η διαδικασία των συνεντεύξεων. Συνεντεύξεων που η κυβέρνηση με το νόμο για τα στελέχη εκπαίδευσης εισήγαγε και που τώρα καταστρατηγεί μέχρι κι αυτή την ελεγχόμενη από την ίδια διαδικασία. Είναι φανερό τι ακριβώς έχει συμβεί. Έχουν μετρήσει τα μόρια του κάθε υποψηφίου, γνωρίζουν τα σχολεία που ζητούν και έχουν κανονίσει από τώρα τι βαθμολογία πρέπει να δώσουν στη συνέντευξη για να βγουν τα εντελώς «αδιάβλητα κι αξιοκρατικά» αποτελέσματα που επιθυμούν. Ένα καλοκαίρι ολόκληρο είχαν για να κάνουν τη δουλειά τους, δε θα το εκμεταλλεύονταν;
Ο καυγάς για το …πάπλωμαΚι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, στη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για το θέμα της επιλογής των στελεχών εκπαίδευσης (Διευθυντών Εκπαίδευσης - Προϊσταμένων Γραφείων, αλλά κι εκείνες των επικείμενων Διευθυντών Σχολείων), η όλη διαμάχη και αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά, τι άλλο, ότι ο καυγάς γίνεται μόνο και μόνο για το πάπλωμα!Αντιπαραθέσεις της μορφής, «όλους τους δικούς σας κάνατε, εμάς τους άξιους μας κατακρεουργήσατε» από τη μια μεριά, «μα τι λέτε, γίνανε και πολλοί δικοί σας» από την άλλη, ή «μα αυτός δεν είναι δικός μας», «έ, και τίνος είναι;» αναδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η συνδικαλιστικήγραφειοκρατία δεν κόπτεται για τίποτα άλλο πέρα από την κατάληψη διοικητικών θέσεων και πόστων! Οι λογικές του κομματικού κράτους και ο κομματικός έλεγχος από τους «δικούς μας», αλλά και της αντίληψης «τώρα ήρθε η σειρά μας», ζουν και βασιλεύουν! Η γκρίνια από τους ριγμένους αναμενόμενη, αλλά υπήρξαν αποτελεσματικοί «δάσκαλοι» του είδους!Η συζήτηση και αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυο παρατάξεις για την «ποσόστωση» αποκρύπτει προκλητικά το βασικό ρόλο που καλούνται να παίξουν όσοι επιλέχθηκαν και πρόκειται να επιλεγούν στη θέση των στελεχών. Αποκρύπτει τη γιγάντια επιχείρηση εφαρμογής της αξιολόγησης όπου με βάση το νόμο 2986/2002 του Ευθυμίου την εναποτεθεί σε μια ελεγχόμενη ιεραρχική πυραμίδα στελεχών (η κυβέρνηση αποκαλύπτει την πρόθεσή της για ενεργοποίηση του ν.2986 του Ευθυμίου για την αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» που κατάθεσε στην Ε.Ε.).
Η αντιεκπαιδευτική πολιτική και οι προωθητές τηςΑπό τη σκοπιά των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ, από τη σκοπιά που το αντιλαμβάνεται η μάχιμη εκπαίδευση, το ζήτημα της επιλογής των στελεχών εκπαίδευσης συνδέεται άμεσα και άρρηκτα με την (αντι)εκπαιδευτική πολιτική (αυταρχισμός-αξιολόγηση π.χ.) που τα στελέχη καλούνται να υπερασπίσουν και να υλοποιήσουν, καθένας από το πόστο του. Από τη μεριά τους τα στελέχη, προκειμένου να καταλάβουν τη θέση τους είναι αποδεδειγμένο ότι πολλές φορές γίνονται και βασιλικότεροι του βασιλέως! Η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία, βεβαίως και εμπιστεύεται τους δικούς της ανθρώπους για να υλοποιήσουν την πολιτική της και βεβαίως εξοφλούνται γραμμάτια εκατέρωθεν. Παρ’ ότι φρέσκιοι στις διοικητικές τους καρέκλες, Διευθυντές Εκπαίδευσης, Προϊστάμενοι Γραφείων, Σχολικοί Σύμβουλοι, δεν άργησαν να εξασκήσουν το έργο τους: αυταρχικές Εγκύκλιοι στα σχολεία, πιέσεις για συμπτύξεις τμημάτων και πολυπληθή τμήματα, πιέσεις για εφαρμογή της ευέλικτης ζώνης και σύνταξη προγραμμάτων, απαγόρευση στους συναδέλφους που έχουν αποσπαστεί να μετακινηθούν από τη θέση τους, επιβολή στις νηπιαγωγούς για εφαρμογή του 7-8 και ας υπάρχει απόφαση της ΔΟΕ να μη δεχτούν την αύξηση του ωραρίου τους, κ.ο.κ. Μέχρι και θυσίες ζήτησε κάποιος Προϊστάμενος από τους εκπαιδευτικούς!Οι προαποφασισμένες επιλογές που μόνο στα κυβερνητικά ελεγχόμενα Συμβούλια Επιλογής δεν κρίνοντα – απλά εκεί επικυρώνονται – επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά όπως επί ΠΑΣΟΚ, ότι και οι τωρινοί κυβερνώντες έχουν λάβει όλα τα μέτρα για να υλοποιήσουν την αντιεκπαιδευτική τους πολιτική χρησιμοποιώντας πρωτίστως τους δικούς τους ανθρώπους! Τα περιβόητα «αντικειμενικά και μετρήσιμα 100% κριτήρια» ακυρώνονται και αποτελούν ένα αδειανό πουκάμισο από τον καταλυτικό παράγοντα της συνέντευξης που κρίνει τελικά το αποτέλεσμα.Η θέση και πρόταση της ΕΣΑΚ για 100% μετρήσιμα κριτήρια προς εξασφάλιση της αντικειμενικότητας (!) κατατάσσει σε δεύτερο ρόλο το πλαίσιο της κυβερνητικής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής μέσα στα οποίο καλούνται να λειτουργήσουν τα στελέχη εκπαίδευσης και το ασφυκτικό πλαίσιο της διοικητικής πυραμίδας και φαίνεται να αδιαφορεί γι αυτό! Ή μήπως διεκδικώντας μια «θέση στον ήλιο» ευελπιστούν να προκαλέσουν «ρωγμές» στην αντιεκπαιδευτική πολιτική; Και γιατί δεν έχουν την ανάλογη τακτική σε μια σειρά άλλα ζητήματα, π.χ. στο θέμα των Νηπιαγωγείων με την αύξηση του ωραρίου, στην αξιολόγηση κλπ.; Η αφυδατωμένη πρόταση της ΕΣΑΚ για επιλογή στελεχών με 100% αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια που στην πράξη εξαγνίζει το ρόλο των στελεχών στη χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και την υλοποίηση των αντιεκπαιδευτικών μέτρων είναι συνέχεια της απόφασης που ψήφισε με την ΠΑΣΚ στη ΔΟΕ (11/11/2005) για το σχέδιο νόμου για την επιλογή στελεχών.Η όλη συζήτηση είτε θέτει ζήτημα «αντικειμενικών κριτηρίων», είτε εστιάζεται στην κομματικοκρατία:αποκρύπτει εντέλει το κυρίαρχο: Με την επιλογή στελεχών που έκανε η κυβέρνηση της Ν.Δ επιδιώκει να ολοκληρώσει , κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το πλαίσιο ελέγχου, ασφυχτικής χειραγώγησης και υποταγής, έτσι ώστε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα "εργαλεία" που θα επιβάλλουν τις σαρωτικές αλλαγές, που προωθούνται στην εκπαίδευσησφυρίζει αδιάφορα για την αντιδραστική τομή βάθους και το νέο επιθεωρητισμό που εισάγει το άρθρο 13 του νόμου και προβλέπει τη μονιμότητα των στελεχών μέσω της επανάκρισης και της αξιολόγησης. Αγνοεί το στοιχείο της μονιμότητας των στελεχών που ανοίγει τεράστιο ζήτημα στη δημόσια εκπαίδευση, γιατί προικίζει με μονιμότητα όσους θα αναλάβουν τη «βρώμικη δουλειά» , ώστε ενισχυμένοι να χρησιμοποιηθούν ως ένα αυστηρά ελεγχόμενο σώμα διοικητικών υπαλλήλων "μάνατζερ" που θα έχει ως έργο την προώθηση και εφαρμογή των αντιεκπαιδευτικών επιλογών και ασφαλώς ως πρώτιστο καθήκον θα έχουν τη χειραγώγηση της εκπαιδευτικής κοινότηταςδε λέει κουβέντα για το πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής, άχνα για την αξιολόγηση, αφωνία για το έργο που θα επιφορτιστούν τα νέα στελέχη, λήθη για τα έργα και τις ημέρες των απερχόμενων, προκλητική αδιαφορία για τη μονιμότητα των στελεχών! Και ο καυγάς; Για ένα πουκάμισο αδειανό, έως και αδιάφορο για τη μάχιμη εκπαίδευση της τάξης και της πράξης : Για την κομματική ποσόστωση στη στελέχωση του διοικητικού μηχανισμού!καθαγιάζει τις «πάγιες θέσεις του κλάδου» που ψήφισαν οι ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ και χειροκρότησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θέσεις που προωθούν την αξιολόγηση-χειραγώγηση με προτεραιότητα μάλιστα στις επιλογές στελεχών, και την αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων. Θέσεις που πέρα από τα «τυπικά προσόντα», δηλαδή τα λεγόμενα μετρήσιμα κριτήρια, μιλούν σαφέστατα για «αξιολογική έκθεση» των υποψηφίων στελεχών και για «κρίση κάθε συναδέλφου ανάλογα με τη δράση του», συνδέοντας αυτή την κρίση με τη συνολική διαδικασία αξιολόγησης εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων.καθαγιάζει την πολιτική επιλογής στελεχών των προηγούμενων κυβερνήσεων, μιας και στο όνομα των επικαλούμενων «πάγιων θέσεων του κλάδου» ποτέ δεν καταγγέλθηκαν από τη ΔΟΕ.Δηλώνουμε ότι:Η βάση στην οποία έγινε η όλη συζήτηση στο Δ.Σ. της ΔΟΕ αποδεικνύει ότι ο υποταγμένος συνδικαλισμός σε όλο του το πολιτικοσυνδικαλιστικό φάσμα, έχει πλήρως αποστασιοποιηθεί από την ανάγκη προβολής, υπεράσπισης και διεκδίκησης των πραγματικών αναγκών και δικαιωμάτων του κόσμου της ζωντανής εκπαίδευσης.Τέτοιες συζητήσεις ενσωμάτωσης στις αντιεκπαιδευτικές επιλογές, όσα αριστερά άλλοθι κι αν χρησιμοποιήσουν, δεν νομιμοποιούνται από το εκπαιδευτικό κίνημα.Η ζωντανή εκπαίδευση είναι εδώ κι αντιστέκεταιΣυνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Αντιστεκόμαστε στην αξιολόγηση-χειραγώγηση- κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών και σχολείων, στην ευέλικτη ζώνη, στην συνεχιζόμενη πολιτική της υποχρηματοδότησης, στην εκπαίδευση των χορηγών, στην ιδιωτικοποίηση, στην καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Παλεύουμε να καταργηθεί όλο το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο της χειραγώγησης (ν. 2986,Καθηκοντολόγιο, ΔΥΚ).Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες για το ρόλο των στελεχών. Αμφισβητούμε την ιεραρχική πυραμίδα, του ελέγχου, του διοικητικού αυταρχισμού της πειθάρχησης και της χειραγώγησης. Θα μας βρουν μπροστά τους σχολειό το σχολειό, όλοι οι επίδοξοι πραιτωριανοί-επιθεωρητές, ό,τι απόχρωση κι αν φέρουν.Καλούμε όλους τους συναδέλφους διευθυντές και σχολικούς συμβούλους να αρνηθούν το ρόλο του αξιολογητή, να αρνηθούν να συντάξουν αξιολογικές εκθέσεις σχολικών μονάδων, εκπαιδευτικών κ.λπ. Να βρεθούν μαζί με τους εκπαιδευτικούς στον αγώνα για δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση για όλους χωρίς αξιολογικούς φραγμούς και κατηγοριοποιήσεις. Δηλώνουμε ότι για μια τέτοια στάση έχουν τη στήριξη και πλήρη συνδικαλιστική κάλυψη των τοπικών συλλόγων και της ομοσπονδίας.Αγωνιζόμαστε για την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία στο σχολείο, για την αποφασιστική ενίσχυση του ρόλου των Συλλόγων Διδασκόντων στη λειτουργία του σχολείου.Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
Αναρτήθηκε από ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ